PROLOG

– PROLOG –

dwa wieki wcześniej

Bieganie nie było czymś, na co zamężna kobieta mogła sobie pozwolić, jednak ta nie zwykła przejmować się takimi sprawami jak maniery. Z rozczochranymi, ciemnobrązowymi włosami i niedbale założoną suknią wybiegła z gęstego lasu na idealną równinę łąki. W ręce trzymała bukiet jakichś kwiatów i już z daleka można było zobaczyć, że oczy jej paliły się podnieconym blaskiem, a płomienny uśmiech rozświetlał twarz.

Loveine wydała stłumiony okrzyk grozy na widok swej siostry.

— Clarie, jak ty wyglądasz!

— Gdzie podziałaś kolczyk? — zapytała Alexandrie.

— Tylko nie mów, że biegłaś tak przez cały las. Damom nie przystoi biegać, wiesz o tym, moja droga! – Upomniała kuzynkę Rebekah.

— Nie dbam o to — powiedziała natychmiast Clarie. — A już na pewno nie teraz…

— Ty o to nigdy nie dbasz — zauważyła Loveine. — Ale mogłabyś chociaż starać się, by zostać niezauważona.

— Sprytna jesteś — stwierdziła Maria Teresa, przyglądając się jej bystrymi, zielonymi oczami z pół kpiną, pół podziwem. — Wyszłaś jakąś godzinę temu, a nikt zupełnie nie zauważył twojego zniknięcia. Jak tam William? On jest taki czarujący… — dodała zaczepnie.

— Wspaniale — odpowiedziała Clarie bez cienia wstydu. — Nawet nie zgadniecie, co mam!

Loveine wciąż była zniesmaczona.

— Jak Artur się dowie…

— Nie dowie się — przerwała Maria Teresa z pewnością, uśmiechając się z dumą. — Może i Clarie jest najmłodsza, ale jest mistrzynią kłamstw i intryg.

— Powinnaś brać ze mnie przykład, siostro — powiedziała słodkim głosikiem Clarie, jakby mówiła o nauce ogłady towarzyskiej. — Bo jak nie, to niedługo ktoś odkryje TWOJE kłamstwa.

— Bez obaw — odpowiedziała pewnym głosem, nie zwracając uwagi na zaczepki siostry, ciągle wachlując się leniwie wachlarzem. — To się nigdy nie stanie, jeśli żadna z was mnie nie zdradzi.

— Trzeba cię jak najszybciej doprowadzić do porządku — zauważyła Alexandrie. — Chodź, zawiążę ci gorset.

— Och, to zupełnie nie jest teraz ważne! — zawołała Clarie. — Czy was zupełnie nie obchodzi, co trzymam w ręce?

Dopiero teraz popatrzyły na roślinę o drobnych listkach o charakterystycznym unerwieniu i małych, granatowych płatkach okalających biały środek. Teraz oczy każdej z nich świeciły się tak samo.

— Czy to…?

— Nie może być!

— Dorecznica pływająca — oświadczyła Clarie z dumą. — Być może jedyna na świecie.

— Skąd to masz? — zapytała szeptem Rebekah.

— Od Williama, oczywiście. Znalazłby dla mnie i pióro samego feniksa, gdybym tylko chciała — zaśmiała się Clarie. — Powiedziałam mu kiedyś, że chciałabym odnaleźć bardzo rzadką roślinę, która jest bardzo dobra dla cery. Głupiec uwierzył i nie pytał o nic więcej.

— Ale… czy to na pewno dorecznica? — chciała się upewnić Alexandrie.

— Na pewno — odpowiedziała niemal natychmiast Loveinne. — Spójrz na te liście. Są dokładnie takie jak w księdze.

— To nasza szansa — stanowczo powiedziała Maria Teresa.

— Drugiej nie dostaniemy — zgodziła się Rebekah.

— Musimy to natychmiast powiedzieć Friderickowi — szepnęła podekscytowana Alexandrie, patrząc w dal.

______________________________________________

Co prawda prolog nie daje za dużej wiedzy, ale mam nadzieję, że zachęca. Zapraszam do komentowania, by podzielić się ze mną opiniami na temat prologu. Wszelka krytyka jak najbardziej mile widziana! Pozdrawiam :*