II. PROMIENNA

– ROZDZIAŁ II  –

PROMIENNA

– Znowu nie zjesz z nami kolacji? – zapytał Tom Lenson, jakby to jeszcze nie było oczywiste.

– Mówiłam ci, tato – powiedziała ze zniecierpliwieniem Nessie, stojąc w drzwiach kuchni. Chciała jedynie wziąć torbę, którą zostawiła tutaj rano. – Idę do Jamesa.

Suzy, jej macocha, która właśnie przygotowywała tosty, uśmiechnęła się kącikiem ust.

– W takim razie możesz mi powiedzieć, kiedy zaszczycisz nas obecnością na kolacji? – westchnął tato i wrócił do rozwiązywania krzyżówki.

– Daj jej spokój, śpieszy się na randkę – wtrąciła Suzy.

Nessie posłała macosze gniewne spojrzenie. W tych sprawach zawsze musiała się wtrącić.

– Do zobaczenia – powiedziała i szybko zniknęła z pola widzenia ojca, tak że nie zdążył zareagować i nie zatrzymał jej.

Tom Lenson ożenił się z Suzy cztery lata temu. Był hydraulikiem, natomiast Suzy zajmowała się doradztwem zawodowym i pracowała w poradni, która mieściła się w Urzędzie Pracy. Mama Nessie,  Rene,  zmarła w wypadku samochodowym, gdy jej córka miała sześć lat. Dziewczyna lubiła oglądać stary album ze zdjęciami swej matki i wyobrażać sobie jak wyglądałoby jej życie, gdyby żyła.

Jej relacje z macochą nie należały do złych, ale nie były też dobre. Nessie nie lubiła, gdy Suzy zaczynała swe niekończące się wykłady o znaczeniu właściwego rozpoznania drogi życiowej i prezentowała jej różne ścieżki, którymi powinna podążać, by zrobić karierę. Macocha natomiast nie tolerowała głośniej muzyki dochodzącej z pokoju dziewczyny czy jej późnych powrotów. Suzy nie nadawała się do roli matki, odpowiadała jej tylko rola żony, więc nigdy nie próbowała przekonać Nessie — z czego ta była ogromnie zadowolona — by nazywała ją mamą. Wręcz przeciwnie – uważała się za młodą i zdecydowanie wolała, żeby wszyscy mówili do niej po imieniu.

Nessie pobiegła szybko na górę do swojego pokoju, by wybrać odpowiedni strój na kolację. Prawdę mówiąc, przerażał ją ten wieczór, ponieważ rodzina Masleyów była bardzo surowa i poważna, a przy tym bardzo bogata. Zachowywali się, jakby pochodzili z jakiegoś doniosłego rodu, przywiązywali wagę do takich rzeczy jak maniery czy tradycja. Z kolei ona lubiła wolność, zabawę i indywidualność i nie cierpiała wszelkich schematów.

Prawdę mówiąc, zdziwiła się, że James się nią zainteresował. Nie należała do brzydkich – o nie – ale nie była też nigdy obiektem powszechnego uwielbienia. Miała krótkie, lśniące brązowe włosy z bordowym odcieniem, spod których wynurzała się jej zgrabna, gładka buzia. Jej atutem były charakterystyczne oczy: niebieskie od zewnątrz i  zielone od wewnątrz oraz bardzo długie i grube rzęsy. Nie lubiła się wyróżniać, starała się chodzić zawsze swoimi drogami, nie przejmowała się ogólnie panującą modą, nosiła takie ubrania, jakie jej pasowały. Wiele osób zazdrościło jej stylu, miała bowiem genialny gust.

Każdy kto znał Nessie, kochał ją za pozytywne myślenie. Była osobą bardzo radosną, zawsze tryskającą dobrym humorem. Widok zrozpaczonej Nessie był bardzo rzadki. Miało to źródło w tym, że ciągle nosiła smutek po stracie matki, dlatego różne błahe problemy nie były w stanie  jej załamać.

Przeglądając swoją garderobę, Nessie doszła do wniosku, że raczej nic nie było w niej na tyle doniosłe, by zasługiwało na założenie na audiencję do szlachetnego rodu Masleyów. Chyba miało to jakiś związek z jej indywidualizmem.

Daniela. Ona będzie miała coś odpowiedniego.

– Wyglądasz cudownie – powiedział elegancko ubrany James, gdy otwierał drzwi samochodu.

– Dziękuję – odpowiedziała Nessie i uśmiechnęła się promiennie. Beżowa, elegancka sukienka pożyczona od Danieli powiewała na wietrze.

Przeszli przez szeroką ścieżkę prowadzącą z parkingu do okazałych schodów z białego marmuru. Po ich lewej i prawej stronie rosły krzewy z krwistoczerwonymi różami, a sprawiało to imponujące wrażenie. Dotarli do okazałych drzwi i już niebawem otworzył im kamerdyner. Wziął od nich płaszcze i zaprowadził ich do jadalni.

Państwo Masleyowie wstali od stołu i sprawiali straszniejsze niż zwykle wrażenie ze swoimi surowymi, poważnymi twarzami i nieskazitelnie czystymi ubraniami.

– Dobry wieczór. Jestem Nessie Lenson, miło mi. – Nessie wyciągnęła ochoczo dłoń i obdarzyła ich najpiękniejszym uśmiechem, na którego widok wiele twardych serc można było roztopić.

– Nessie? – zapytał lekceważąco pan Masley, a z jego twarzy nie schodził wyraz surowego biznesmena. – To skrót od Anastasia?

– Nie… Nessie to moje imię.

– Pierwszy raz słyszę – powiedział ojciec Jamesa chłodnym tonem i odwrócił się, po czym skierował się w stronę miejsca, przy którym siedział. – Proszę, usiądźcie.

– Ludzie nie znają granic – mruknęła pani Masley do męża, kiedy zajmowała miejsce przy stole.

         Nessie zauważyła, że mięśnie Jamesa się napinają.

– Więc czym się interesujesz, młoda damo? – zapytał pan Masley, kiedy już podano tuńczyka marynowanego z kolendrą i ziarnami sezamu.

– Pasjonuję się muzyką – zaczęła Nessie. – Gram na…

– Vivetti? Mosterlano? – przerwała jej pani Masley, jednak bez cienia zainteresowania. Wydawało się, że jedynie zmusza się do rozmowy. – Może Van Dough?

– Jeśli chodzi o muzykę klasyczną, preferuję raczej Dove’a, choć Christian Van Dough też jest w porządku. – Nessie odłożyła widelec i podniosła wzrok na rodziców Jamesa. Oboje perfekcyjnie zachowywali prawidłową postawę przy stole. Na ich twarzach malowała się nieugięta powaga, której trudno było się przeciwstawić. Nie miała zamiaru kłamać i nie chciała udawać kogoś innego. – Większość czasu jednak słucham The LexFrand, to mój ulubiony zespół. Także Mushroom, The Reckless i…

– Czy to jazz? – zapytała pani Masley, elegancko wycierając usta serwetką.

– Nie. To rock.

Nóż pani Masley zatrzymał się w pół ruchu. Podniosła wzrok na Nessie i zacisnęła usta. James westchnął. Pan Masley ciągle z tym samym wyrazem twarzy powiedział niby do siebie, ale tak by wszyscy słyszeli:

– No cóż, można było się tego spodziewać.

– Tato – przerwał mu przez zaciśnięte zęby James, który pierwszy raz tego wieczoru się odezwał.

– Gram także na gitarze – nie przestawała Nessie, która odnalazła w sobie dziwną zaciętość. – Oraz chciałabym nauczyć się grać na perkusji. I jeśli państwo odwiedzają czasem MaxCup, wiecie, że czasem śpiewam tam z zespołem Hotheaded, to moi bardzo dobrzy znajomi. Zapraszam na mój występ podczas dwudziestolecia MaxCup.

Wiedziała, że to im się nie spodoba, jak również wiedziała, że omijali MaxCup szerokim łukiem. Nie było to miejsce dla tak eleganckiego małżeństwa.

– Czy to ci rozkrzyczani chłopcy w brudnych ubraniach, którzy… – zaczęła pani Masley już słabym głosem, jakby robiło się jej gorąco. I może rzeczywiście tak było, bo poluzowała kołnierzyk swojej idealnie wyprasowanej koszuli i mocno wciągnęła powietrze.

– Tak, to oni – odpowiedział z przekąsem jej mąż. – Więc kim byś chciała być w przyszłości? Piosenkarką? – zapytał z drwiną w głosie.

– Nie – odpowiedziała Nessie spokojnie. – Oczywiście, każdy muzyk pragnąłby być sławny, ale ja wiem jak bardzo to trudne, więc nie ciągnie mnie do tego. Muzyka to po prostu moja wielka pasja, ale nie łączę z nią mojej zawodowej kariery. Wolałabym być kimś innym.

– Czyli kim? – naciskał pan Masley.

– Tego jeszcze nie wiem – przyznała się Nessie.

– Jesteś na ostatnim roku i nie wiesz kim chcesz być? – zapytała pani Masley, która chyba już opanowała oddychanie. Zabrzmiało to jak Suzy, a to było irytujące.

– Tato, może opowiesz o twoim nowym projekcie? – zmienił temat James, który wydawał się wkurzony.

Ale Nessie nie była wkurzona. Naprawdę. Po prostu nie lubiła kiedy ktoś krytykował jej styl i sposób bycia, dlatego starała się zrobić na złość Masleyom. Wiedziała, że było to równoznaczne z ich dezaprobatą, ale co innego powinna zrobić?

Przez większość wieczoru Pan Masley dzielił się z nimi jakimś bardzo ważnym zebraniem, w którym wczoraj uczestniczył. Podano sernik z gorącymi wiśniami, gałką lodów, bitą śmietaną i trzema rodzajami sosów. Nessie nie była pożądanym uczestnikiem tej rozmowy, więc dłubała ciasto i przyglądała się świecom stojącym na stole. Ciągle zamykała oczy i je otwierała, bawiąc się optycznie ogniem. W końcu jednak, chcąc zgasić świeczkę wzrokiem, zaskoczyła się, bo gdy otworzyła oczy, świeca spełniła jej życzenie i zgasła.

Nie zdążyła jednak się ucieszyć lub zdziwić, bo do jadalni weszła młodsza siostra Jamesa, Mena. Tak naprawdę nazywała się Monica, ale preferowała skrót, który sama sobie wybrała.

– Och – zareagowała na widok Nessie i swojej rodziny elegancko ubranej przy stole. –  To jest ten moment, w którym powinnam się ukłonić, czy coś w tym stylu?

– Proszę, przyłącz się do nas, Monico – powiedziała pani Masley, ignorując jej odważną, jak się okazywało, sądząc po krzywej minie matki, odzywkę.

– Poznaj koleżankę Jamesa, pannę Lenson – powiedział pan Masley, nie podnosząc głowy znad talerza.

Koleżankę? Dobre sobie.

– My się znamy – Nessie uśmiechnęła się do Meny. – Jesteś koleżanką Jaspera, brata mojej przyjaciółki Alice Turner.

– Niestety nie pasuje do naszego otoczenia, więc go z nami nie ma – powiedziała Mena ironicznie, ale w jej głosie słychać było wyrzut. Poprawiła czarne, proste włosy i niedbale usiadła przy stole.

– Porozmawiamy później – powiedziała matka Jamesa głosem nieznoszącym sprzeciwu i zrobiła się cisza.

Nessie odczekała jeszcze pół godziny, po czym uznała, że nastał odpowiedni moment, by już skończyć ten uporczywy wieczór, więc wstała od stołu.

– Dziękuję bardzo za kolację, ale raczej będę musiała już wracać do domu.

Nikt jej nie zatrzymywał.

Kiedy nakładała płaszcz, kątem oka zauważyła, że pan Masley wykonuje prawie niezauważalny, przeczący ruch głową do Jamesa.

– Wybacz, oblałam test – powiedziała Nessie swoim naturalnym głosem. Wiedziała, że lekko mówiąc, nie spodobała się rodzicom Jamesa, ale nie było jej przykro. Skoro nie potrafili jej dostrzec, nie powinna się przejmować. – Więc mogę się nie pokazywać w twoim domu.

– To nie tak… – zaczął James, parkując samochód na podjeździe domu Nessie. Z jego radia samochodowego dochodziła szósta symfonia Vivettiego.

– Po prostu są staroświeccy i surowi. Przekonają się…

Nessie uznała, że chyba sam w to nie wierzy.

– W każdym razie to nieistotne – powiedział James. – Ważne, co ja o tobie myślę, prawda? – I zbliżył się, żeby ją pocałować.

Colton Wright z zespołu The LexFrand zaśpiewał z jej torebki, co oznaczało, że ktoś do niej dzwoni.

– Muszę już iść – powiedziała Nessie i pocałowała Jamesa w usta. – Widzimy się jutro?

– Jasne.

– Wybacz, że przeszkadzam w kolacji – powiedziała Alice ze słuchawki telefonu.

– Nie ma sprawy, kolacja już skończona – zaśmiała się Nessie, otwierając drzwi wejściowe i wchodząc do przedpokoju. – I Melanie nie wygrałaby zakładu, był tuńczyk.

– No i co? Pokochali cię?

– Nie bardzo. Sądzę, że w ich oczach jestem rozkrzyczaną, zbuntowaną małolatą z dziwnym imieniem.

– Są idiotami, jeśli tak myślą – podsumowała Alice. – Ale nie ma sprawy, zabijemy ich.

– I to powiedziała pacyfistka.  A co tam u ciebie?

– Widziałam się z Rayem.

– Czy to ten przyszły Danieli?

– Powiedzmy. Spotkałam go na poczcie, zagadał do mnie. Jest naprawdę czarujący, ale ma takie spojrzenie, jakby mnie całą prześwietlał. Powiedział mi coś na temat Damiana, co dało mi do myślenia.

– To znaczy? – Nessie pomachała do siedzącego w salonie ojca, że idzie na górę porozmawiać przez telefon i potem wróci. Na jego twarzy malowało się zaciekawienie, ale nie większe niż na twarzy Suzy, która była w stanie oderwać się od swojego ulubionego tasiemca Wertensonowie, by spojrzeć na pasierbicę po powrocie z domu doniosłych Masleyów.

– Zauważyłam, tak jak Daniela już wcześniej, że jest dobrym obserwatorem, więc powiedziałam mu, że dużo o nas wie – zaczęła Alice, a po jej tonie głosu można było wywnioskować, że jest skupiona. – A on odpowiedział „uwierz mi, to twój chłopak wie więcej o tobie niż myślisz”.

– Co to miało znaczyć? – Nessie zatrzymała się w pół ruchu, siadając na łóżku w swoim pokoju.

– Zapytałam go o to samo. Nie chciał wiele powiedzieć, ale zaznaczył, że Damian mi wszystkiego nie mówi – Alice przygryzła wargę.

– Cóż… nie powinnaś zwracać dużej uwagi na nieznajomego. Poza tym, Daniela mówiła, że Ray i Damian nie mają dobrych stosunków. Może on chce go z tobą skłócić?

– Może. Nie wiem już co o tym myśleć – westchnęła Alice. – Najgorsze jest to, że jak tak dłużej pomyślę, to czuję, że Damian naprawdę coś ukrywa.

– Więc zapytaj go o to – poradziła Nessie.

– To samo powiedziała Melanie. Ale ja nie wiem jak. A co, jeśli się zdenerwuje?

– No cóż, nie masz chyba innego wyjścia.

_________________________________________________

Nie wiem, czy zauważyliście, ale pojawiła się zakładka Nominacje. Dziękuję wszystkim tym, którzy nominowali mnie. Dodałam także kolejny zwiastun, możecie go obejrzeć tutaj. 
Co do rozdziału: ten jest o uśmiechniętej Nessie, następne będą o dwóch pozostałych przyjaciółkach: kolejno o Melanie i Alice. Nie chcę robić nic za szybko, ponieważ staram się ukazać wszystko z perspektywy dziewczyn, jak po trochu dowiadują się nowych rzeczy. Otrzymywałam od Was wiele pozytywnych komentarzy, dlatego będę starać się Was nie zawieść. Napiszcie mi co sądzicie o tym rozdziale. :)