IV. DOBRODUSZNA

– ROZDZIAŁ IV -

DOBRODUSZNA

W środę Alice wreszcie zdecydowała się zapytać Damiana o prawdę. Była z tego powodu bardzo zdenerwowana, ale wiedziała, że musi tak postąpić. Poza tym wczoraj, kiedy Alice rozmawiała z Danielą w MaxCup, Ray im się dziwnie przyglądał, ale nie podszedł do żadnej z nich. Należało zakończyć tę niewygodną sytuację.

Chcąc odłożyć kubek do zmywarki, skierowała się w stronę kuchni, gdzie jej ciotka Becky skupiona siedziała przy kuchennym stole, na którym piętrzył się stos papierów i gryząc długopis reklamujący jakąś firmę ubezpieczeniową, przygotowywała pewnie jakąś uroczystość. Była najlepszym i jedynym organizatorem przyjęć w Glovemarks, a było to zajęcie stworzone wprost dla niej — po prostu urodziła się genialną organizatorką.

Alice uwielbiała swoją ciotkę. Zawsze zwracała się do niej po imieniu, gdyż była ona tylko dwanaście lat od niej starsza. Były w zasadzie jak przyjaciółki, znały się bardzo dobrze. Alice lubiła jej gęste, pofarbowane na rudo, pocieniowane włosy, jej usta, zwykle pomalowane krwistoczerwoną szminką i piękne, niebieskie oczy, przykryte gęstym wachlarzem rzęs.

- Jest babcia? — zapytała Alice, wlewając sobie do kubka sok pomarańczowy.

       Becky podniosła na swoją bratanicę nieobecny wzrok i typowo dla siebie zareagowała:

- Co? Och, no tak. Nie, nie ma, wyszła na zakupy.

- Więc powiedz jej, że raczej wrócę około ósmej, może później.

- Idziesz z chłopakiem? — Becky ściągnęła swoje stylowe okulary, których używała wyłącznie do pracy,  i wyglądała już na zupełnie zainteresowaną. Właśnie chciała podjąć temat do plotkowania, ale zaraz przypomniała sobie, że jest w środku pracy i powiedziała: — Żałuję, ale muszę to skończyć. Praca sama się nie zrobi. Pogadamy, jak wrócisz, dobrze?

- Jasne — Alice uśmiechnęła się do ciotki, która odwzajemniając uśmiech, założyła z powrotem okulary i wróciła do swojego zajęcia, zupełnie się w nim pogrążając.

       To w zasadzie babcia, Helen Turner, zastępowała jej i jej młodszemu bratu Jasperowi i ojca, i matkę, którzy zostawili swoje dzieci, gdy miały jeszcze po kilka lat.

Wedle słów Helen ich rodzice bardzo się kochali. Poznali się na studiach, gdzie John Turner studiował prawo, a Roxana Flynn ekonomię. Po dwóch latach znajomości na świat przyszła Alice Veronica, a rok później Jasper John. Niestety, cztery lata później, gdy John pewnej deszczowej nocy wracał z pracy, został zabity przez pijanego i naćpanego dwudziestodwuletniego mężczyznę. Dzieci jak przez mgłę pamiętały ojca, ale w głowach ciągle miały wizerunek matki. Zanim innej nocy ich zostawiła.

Stało się to, gdy Alice miała siedem lat, a jej brat prawie sześć, czyli dwa lata po śmierci ojca. Po prostu — jednego dnia była, a drugiego już nie. Wyszła pewnej nocy z domu i już nigdy nie wróciła. Helen nigdy nie była w stanie wyjaśnić wnukom dlaczego ich matka odeszła i kiedy wróci, ale była pewna, że nie stało się to bez żadnego poważnego powodu. Przekonywała je, że Roxana bardzo je kochała, w co Jasper nigdy nie uwierzył, a Alice chciała wierzyć. Ich babcia nigdy nie traciła wiary w powrót swej synowej, jednak nie doczekała się go. Odejście Roxany było wielkim ciosem dla małych dzieci — ciosem, który był szczególnie dotkliwy ze względu na brak ojca. Trudno się więc dziwić, jak ciężkie było życie Alice i Jaspera, choć oni w żadnym stopniu nie okazywali swojego smutku.

Alice stała się bardzo wrażliwa i empatyczna. Stawiając problemy innych nad swoje, zawsze była gotowa do pomocy. Starała się znajdować rozwiązanie każdego problemu i twierdziła, że nie ma sytuacji bez wyjścia. Jako delikatna dusza ubóstwiała literaturę, czy to napisaną prozą, czy wierszem. Próbowała także swoich sił w pisaniu poezji, a nawet trzy razy podchodziła do napisania własnej książki.

Jasper z kolei był bardziej dotknięty z powodu porzucenia przez matkę i nawet nie myślał jej zrozumieć. Wiedział, że dzieci po prostu były dla niej ciężarem i wyruszyła w nowe życie bez zbędnego balastu. Z tego też powodu nie miał jej żadnego zdjęcia i nigdy nie chciał żadnego oglądać. Choć wewnętrznie był rozgoryczony i czuł się pokrzywdzony, nie dawał tego po sobie poznać. Mógł wyrosnąć na zbuntowanego nastolatka, jednak silna ręka Helen wychowała go na równie silnego człowieka. Czuł do niej respekt i przywiązanie, gdyż była ona i delikatna, i surowa, starając się zastąpić oboje rodziców. To w końcu ona odnalazła w nim muzyczny talent, kupiła mu pierwszą gitarę, najpierw akustyczną, a potem jeszcze elektryczną.

Zadzwonił dzwonek u drzwi, i Alice już chciała pójść otworzyć, gdy usłyszała, jak Jasper zbiega szybko po schodach i wycofała się z salonu z powrotem do kuchni. Usłyszała otwierające się drzwi i głos Jaspera:

- Cześć.

Chwila ciszy, która teraz nastąpiła, miała oznaczać, że jej brat całuje się ze swoją dziewczyną Meną.

- No nie, znowu ona? — westchnęła Becky, nie odrywając wzroku od papierów. Nie było w tym nic dziwnego — Becky nie lubiła Meny i nie starała się tego nawet ukrywać. W zasadzie nie lubiła wszystkich niskich ludzi, a Mena do takich należała (miała może z metr pięćdziesiąt trzy); uważała, że nie można im ufać.

Alice odczekała, aż Jasper i Mena pójdą na górę, po czym ruszyła w stronę drzwi wyjściowych. Była umówiona z Damianem na Placu Jedności o piątej.

Stał tam, oczywiście punktualnie, i na jego widok serce Alice zaczęło szybciej bić. Miał jasne włosy, głębokie niebieskie oczy i cudowny uśmiech. W tym momencie wydawał się Alice tak szczery i prawdziwy, że nie potrafiła wierzyć w słowa Raya.

Pocałował ją długo na powitanie, po czym mocno przytulił.

- Jak ci minął dzień w pracy? — zapytała. Pracował w sklepie sportowym i jednocześnie sam siebie dokształcał. W następnym roku chciał pójść na studia chemiczne.

- Mało ruchu — odpowiedział Damian, kiedy spacerowali wzdłuż Alei Zjednoczenia. Ulice Glovemarks były praktycznie puste.  — A tobie jak minął dzień?

- W porządku.

- Nie wydajesz się pełna entuzjazmu. — Cmoknął ją w policzek.

Alice popatrzyła na niego i westchnęła.

- Bo w zasadzie nie wiem, co mam myśleć.

- Myśleć o czym? — zapytał, przyciągając ją bliżej do siebie.

- O twoich relacjach z Rayem i… ze mną. — Poczuła, że ręka Damiana sztywnieje.

- Już ci mówiłem, żebyś się nim nie przejmowała — powiedział spokojnym głosem.

- On twierdzi, że coś przede mną ukrywasz. Że coś wiesz o mnie, ale mi tego nie mówisz.

- Tak ci powiedział? — Damian przystanął. Na jego twarzy zaczynał pojawiać się gniew. — I mu uwierzyłaś?

- Mówiłam ci, że nie wiem co o tym myśleć. Dlatego ciebie o to pytam! — Alice była spanikowana. Reakcja Damiana przestraszyła ją. Wiedziała, że czuje się urażony, ale musiała znać prawdę.

- Ja ci już dawno odpowiedziałem! — Damian zaczynał tracić cierpliwość.

- Damian — powiedziała Alice łagodnym tonem. — Jedyne co chcę wiedzieć to to, czy mi o wszystkim mówisz.

Do tej pory była przekonana, że Damian odpowie, że oczywiście, jest z nią zawsze szczery. Nie spodziewała się, że chwilę będzie milczał, jakby bił się z myślami.

- Ray robi to specjalnie — stwierdził Damian i zacisnął pięści.

- Nie odpowiedziałeś na pytanie. — Serce Alice zaczęło bić jeszcze szybciej. Damian chwilę milczał, intensywnie o czymś myśląc.

- Mówię ci cały czas prawdę — powiedział wreszcie, nie patrząc jej w oczy.

- Nie do końca — zauważyła Alice. — Nie powiedziałeś mi, że mój nauczyciel literatury jest twoim wujkiem, a Ray kuzynem. Dlaczego?

- To nieistotne — odparował. — My nie zachowujemy się jak rodzina.

- Więc wytłumacz mi dlaczego. Jest coś, o czym nie chcesz lub nie możesz mi powiedzieć. Teraz to widzę.

- Nieprawda — Damian chciał ją zbyć i ruszył w kierunku poczty głównej. Jednak Alice nie ruszała się z miejsca.

- Nie cierpię kłamstw — oświadczyła zadziwiająco mocnym głosem. Damian przystanął plecami do niej. — Proszę, powiedz mi, co to.

- Daj spokój — powiedział, odwracając się do niej. — Jak możesz słuchać Raya? Przecież go nawet nie znasz.

- Ale on cię zna.

- Alice, tu naprawdę nie ma o czym mówić. Ufasz mi czy nie? — Jego głos był poważny.

To było trudne pytanie, na które, jak sobie zdała sprawę, nie potrafiła odpowiedzieć.

- Ufam… Ale czuję, że coś przede mną ukrywasz — powiedziała, uważnie dobierając słowa. Zrezygnowany Damian głośno wypuścił powietrze nosem, krzyżując ręce na piersi.

- Wydaje ci się.

- Wcale nie! Damian, odpowiedz mi wreszcie! — Nie wiedząc dlaczego, Alice podniosła głos i nagle latarnia, przy której stali, zgasła, rozsypując dookoła iskierki. Damian natychmiast popatrzył na nią.

- Jak to się stało? — zapytał przerażony.

- Co? — zapytała Alice zdezorientowana.

- Latarnia — powiedział Damian. — Jak ona zgasła?

- Nie wiem! Kogo obchodzi teraz jakaś latarnia?

Patrzyli tak na siebie chwilę — być może nawet długą — Damian z szeroko otwartymi oczami, a ona zdezorientowana i zaniepokojona.

- Kogo ja tu widzę? — Usłyszeli niski głos jakiegoś mężczyzny, który wyszedł z Long Street. - Mój mały Damian McCain.

Jeśli wcześniej na twarzy Damiana widniał cień przerażenia, to teraz był on jednoznacznie widoczny. Zrobił krok do tyłu, mierząc mężczyznę wzrokiem.

- Więc to prawda, że przeprowadziłeś się z matką do Glovemarks — powiedział mężczyzna. - Interesujące.

- Co ty tu robisz? — zapytał Damian i Alice zdziwiła się, że mówili do siebie tak bezpośrednio.

- Jestem tu w celach biznesowych. — Uśmiechnął się zadziornie. — I stęskniłem się za rodziną. Jak tam miewa się Elsa?

Nozdrza Damiana znacznie się rozszerzyły.

- Nie martw się o nią — powiedział przez zęby. — Jest nam lepiej bez ciebie.

- Kim jest ten pan? — przerwała Alice. Zwykle nie wtrącała się w czyjeś rozmowy, ale nie mogła się powstrzymać od zadania tego pytania. Damian jakoś nie śpieszył się z odpowiedzią.

- To niegrzecznie z twojej strony, że nie przedstawiasz mnie swojej dziewczynie — powiedział mężczyzna i wyciągnął rękę do Alice. — Jestem Herald Bryant, ojciec Damiana.

No proszę, tego się nie spodziewała. A więc to był on — ojciec, który porzucił Damiana w dzieciństwie. Był on także, jak się okazywało, bratem jej nauczyciela literatury, pana Simona. Mogła się tylko domyślić, co czuł Damian. Przecież ją też ktoś porzucił i to na dodatek jej własna matka. Jak ona zareagowałaby, gdyby spotkała ją na ulicach Glovemarks po latach?

- Witam. — Tylko na tyle udało jej się zdobyć. — Jestem Alice Turner.

- Turner — powtórzył Herald z wielkim zainteresowaniem — Turner. O, proszę! — Wydawał się naprawdę zaskoczony.

- Alice, idziemy — powiedział Damian stanowczo, nie pozwalając by jego ojciec powiedział coś więcej, a Alice nie protestowała. Wiedziała, że Damian długo nie widział swojego ojca i zobaczenie go nie było szczęśliwym wydarzeniem.

           Herald złapał Damiana za ramię, kiedy próbowali go minąć.

- Przekaż matce, że wieczność jest długa — powiedział mężczyzna i puścił syna. — A wymierzanie sprawiedliwości zawsze działa.

Alice wyraźnie zauważyła, jak bardzo jego słowa wstrząsnęły Damianem. W zasadzie nie wiedziała, co znaczyły, ale czuła, że miały jakieś ważne, drugie dno. Złapała jego rękę i przytuliła ją.

- Hej, już jest okej — szepnęła mu do ucha, kiedy przemierzali Aleję Zjednoczenia. Teraz Alice odsunęła swoje pytania i wątpliwości na bok. Tymczasowo liczył się jego problem. — Już sobie poszedł. — Nie było to do końca zgodne z prawdą, bowiem Herald ciągle stał w tym samym miejscu, patrząc na nich, jak odchodzili.

Damian dłuższą chwilę się nie odzywał. Potem wyjął telefon i wybrał z listy kontaktów numer swojej matki.

- Cześć. No cóż… on przyjechał… — mówił do słuchawki szeptem. — Ojciec. Tak. Tak. Nie powiedział wprost, ale jest to pewne. Powiem ci dokładnie później, teraz jestem z Alice. À propos… wiesz. Tak, zobaczyłem znak. Nieistotne. Potem. No dobra. Tak, jestem. Co mam zrobić? Jesteś pewna? Ale… no okej, w porządku. Jutro. Tak, tak, wiem.

        Rozmowa trwała jeszcze bardzo długą chwilę. Gdy się wreszcie rozłączył, Alice spojrzała na niego dokładnie. Wcale nie wyglądał na bardziej uspokojonego.

- Damian… co się dzieje? — zapytała z troską.

- Miałaś rację — powiedział po chwili milczenia. — Miałaś rację, że coś ukrywam.

Alice wstrzymała oddech.

- Więc co to jest? — zapytała. — Co wiesz o mnie?

- Nie mogę ci na razie powiedzieć.

- Co? Żartujesz?  

- Czy wyglądam, jakbym żartował? —  zapytał urażony. Nie, zdecydowanie nie wyglądał. — Sprawa nie dotyczy tylko ciebie — wyjaśnił. — Dotyczy też twoich przyjaciółek.

_______________________________________

No i zakończyłam prezentację głównych bohaterek. Jestem ciekawa, którą najbardziej polubiliście. Wiem, że w sumie jeszcze nie do końca je znacie, ale pierwsze wrażenie jest zawsze ważne. Podzielcie się ze mną opiniami!
Pozdrawiam :*