IX. SZUKAJ I ZNAJDŹ

– ROZDZIAŁ IX –

SZUKAJ I ZNAJDŹ

Dwudziestolecie MaxCup było wydarzeniem, którego nie mógłby opuścić żaden mieszkaniec Glovemarks, chyba że byłby panem bądź panią Masley lub temu podobną osobą. Pub zawsze stanowił centrum rozrywek miasta i nikt w zasadzie nie wiedział dlaczego. Nie był duży, wytworny, ani wulgarny, a ściągał do siebie mnóstwo ludzi. Właściciel chlubił się taką popularnością, chwalił stosunkowo niskie ceny i świetną lokalizację oraz wyjątkową atmosferę. Na dodatek nie było to miejsce dla miejscowych pijaków – oni woleli tani, obskurny bar na drugim końcu miasteczka, a to także przyciągało klientów do MaxCup.

Teraz cały pub był nie do poznania – wszędzie wisiały balony, serpentyny, kolorowe lampy, a muzyka grała tu już od południa. Zrobiono miejsce po lewej stronie sali, by klienci mogli tu tańczyć. Oczywiście całe weekendowe wydarzenie nadzorowała perfekcyjna Becky Turner. Ciągle biegała z jednego kąta w drugi, by wszystko poszło po jej myśli. Zorganizowała na niedzielę wiele gier, konkursów oraz oczywiście wieczorny koncert miejscowego zespołu Hotheaded gościnnie z Nessie Lenson.

Wszyscy pracownicy mieli w tych dniach mnóstwo roboty, a szczególnie w niedzielny wieczór. Daniela ciągle biegała od jednego klienta do drugiego i nie miała nawet czasu by napić się wody ani porozmawiać z którąś z przyjaciółek. Melanie ubrała się najlepiej jak potrafiła i wyczekiwała przybycia Kevina. Alice siedziała przy stoliku, obserwując swojego brata Jaspera, który przybity stał przy barze. Jak na złość nikt nie chciał sprzedać mu żadnego alkoholu, co jeszcze bardziej denerwowało chłopaka. W ogóle czuł się fatalnie, dzień wcześniej bowiem jego dziewczyna Mena Masley wyjechała do Worthland, nie mówiąc mu o tym.

Daniela postawiła właśnie deser lodowy, dużą colę z lodem oraz drink Lemon Abyss na stoliku państwa Greene i odwróciła się, kiedy zauważyła Raya Bryanta, ubranego w czarny, obcisły t-shirt i szare dresowe spodnie. Oczekiwała go i miała nadzieję, że uda jej się z nim dzisiaj porozmawiać. On jednak jej nie spostrzegł, tylko przysiadł się do stolika Alice.

– Witam – rzekł.

Alice, która akurat w tym momencie sprawdzała godzinę na swojej komórce, podniosła nieobecny wzrok na chłopaka. Uśmiechnęła się i powiedziała, chowając do kieszeni telefon:

– O, cześć Ray! Co tam u ciebie?

– Mogłoby być lepiej – odpowiedział, puścił do niej oczko i usiadł na krześle naprzeciw. Popatrzył na nią chwilę, po czym wyznał: – Widziałem cię wczoraj. Czytałaś książkę w parku, dlatego nie chciałem przeszkadzać.

– To był Promień nadziei Teda Blacka, jednego z moich ulubionych pisarzy – oznajmiła od razu rozpromieniona. Uwielbiała rozmawiać na temat książek. – Chciałabym pisać tak świetnie jak on… – westchnęła. – Moje książki, a w zasadzie ich szkice, nie są nawet trochę tak dobre…

– Na pewno są osiemdziesiąt razy lepsze od moich – przerwał jej ze śmiechem.

Popatrzyła na niego ze szczerym zdziwieniem.

– Pisałeś kiedyś książkę? – zapytała niedowierzająco.

– No jasne – odpowiedział, udając obrażonego, że go nie docenia. – Było tam dużo walk, a główny bohater zmarł po pięciu rozdziałach, po czym ożył i stał się kobietą.

– Żartujesz! – zawołała i zaśmiała się głośno.

– Tak, żartuję – przyznał po chwili, nie odrywając wzroku od Alice. – Chciałem tylko zobaczyć znów twój uśmiech.

Z oddali tę scenę obserwowała Daniela. Nie słyszała wszystkiego, nie miała zamiaru podsłuchiwać. Obsługiwała jakiegoś wysokiego mężczyznę z krzywo ogoloną brodą, który siedział przy stoliku obok i usłyszała kilka ostatnich zdań. I właśnie wtedy, zapisując w kelnerskim notatniku dużą porcję frytek i piwo, zdała sobie sprawę z jednej rzeczy. Ona go nigdy nie obchodziła. Tu zawsze chodziło tylko o Alice. Chodziło o nią wtedy, gdy podszedł do niej  po raz pierwszy i stwierdził, że jego kuzyn ma ładną dziewczynę. Chodziło o nią, gdy spotkały go, idąc do Nessie uczyć się na sprawdzian. I chodziło o nią zawsze, gdy zadawał pytania o jej przyjaciółki.

Chociaż już wcześniej wzięła pod uwagę, że jest taka możliwość, iż Ray zna nieśmiertelne ambicje ojca i uczestniczy w ich planie, to fakt, że był  zainteresowany Alice, mocniej ją zabolał. Alice zawsze zwracała uwagę chłopaków, nawet gdy się o to zupełnie nie starała. W zasadzie nic nie robiła – a płeć przeciwna i tak ją zauważała. Natomiast Daniela zawsze była w cieniu. Wszyscy traktowali ją jako intelektualistkę, a nie jak kobietę zdolną do wielkich uczuć.

Od stolika właśnie wstała Alice, gdy tylko ujrzała, że w drzwiach MaxCup pojawił się Damian McCain. Pożegnała się z Rayem i ruszyła w stronę swojego chłopaka, gdy kątem oka zauważyła przybitego Jaspera siedzącego przy barze. Chciała do niego jak najszybciej podejść i go pocieszyć, ale wiedziała, że by ją odtrącił, a poza tym musiała tam iść. A Damian miał jej w tym pomóc.

– Alice, dlaczego masz taką smutną minę? – zapytała Nessie Lenson, która nagle wyłoniła się z tłumu. Miała na sobie czarny top, czerwoną koszulę w kratkę, krótkie spodenki, obdarte rajtuzy i trampki. Na jej twarzy malował się szeroki uśmiech, jak zawsze podczas wszelkich wesołych imprez.

Alice popatrzyła jeszcze raz w stronę swojego brata.

– To przez Jaspera – westchnęła. – Mena z nim zerwała i przez to jest w strasznym humorze.

– Zerwała? – zapytała Nessie z niedowierzaniem i troską. – Dlaczego?

– Właściwie to wyjechała do Worthland, prawdopodobnie na wymianę, nie mówiąc mu o tym. Po prostu jednego dnia była w Glovemarks, a drugiego Jasper dowiaduje się, że jej nie ma. Nie będzie jej już do końca roku. – Alice przegryzła wargę. Nie mogła znieść, gdy ktoś cierpiał. – To dla niego dużo, szczególnie po tej sprawie z Daną…

Nessie nie mieściły się w głowie słowa Alice. Mena tak po prostu wyjechała? Przecież wydawało się, że jest zakochana w Jasperze…

– Boję się, że zrobi coś głupiego – ciągnęła. – Ja nie mogę z nim zostać, bo idę z Damianem… – urwała, zastanawiając się co powiedzieć, by się nie zdradzić.

– Gdzie? – zapytała Nessie.

– Trochę poćwiczyć – odpowiedziała. W sumie nie skłamała. 

Nessie pokiwała głową, chociaż nie zrozumiała. Nie pytała o nic więcej, tylko zaoferowała:

– Ja mogę się nim zająć.

– Naprawdę? - spytała tamta z nadzieją.

– No jasne.

– Dziękuję. – Alice uśmiechnęła się do przyjaciółki i po tym jak ją mocno przytuliła, ruszyła do Damiana.

– Idziemy? – zapytała, gdy się już z nim przywitała.

– Obiecałem – odpowiedział i oboje wyszli z pubu.

Tymczasem Nessie poszła w kierunku baru, przy którym siedział Jasper Turner. Kiedyś byli przyjaciółmi. W zasadzie zawsze byli. Nessie ciągle pamiętała, jak jako dzieci bawili się wszyscy w ogródku Turnerów, jak ona wkradała się do domku na drzewie Jaspera i oboje zajadali się białą czekoladą. Potem ciągle utrzymywali ze sobą kontakt, szczególnie ubóstwiali rozmawiać o muzyce. Jasper należał do tej niewielkiej garstki osób, które podzielały jej gust muzyczny. Ostatnio rzadziej ze sobą rozmawiali, każdy bowiem miał dużo rzeczy na głowie.

Rzuciła na ladę swoją skórzaną kurtkę, którą trzymała w ręce, i usiadła obok niego.

– Cześć, Jasper – przywitała się i uśmiechnęła się do niego szeroko. – Dawno się nie widzieliśmy.

– Cześć. – Popatrzył na nią i prawie niezauważalnie uśmiechnął się jednym kącikiem ust, po czym znowu smutnym wzrokiem zaczął wodzić po sali.

– Więc, jak się bawisz? – Zagadnęła i szturchnęła go delikatnie łokciem.

– Świetnie – odpowiedział sarkastycznie, po czym dodał: – Nie chciałem tu przychodzić, ale nie miałem wyboru. Becky mnie zmusiła.

– No tak, cała Becky – zaśmiała się Nessie, wywracając oczami. – Wiesz, mi też obiecywano świetną zabawę, a tymczasem każdy zajmuje się własnymi sprawami. Ale poczekaj do naszego wieczornego koncertu. Będzie niesamowity. – To ostatnie zdanie powiedziała do niego szeptem, jakby zdradzała jakiś sekret.

Wreszcie udało jej się wyczarować na jego twarzy uśmiech szerszy od poprzedniego. Wstała z krzesła i wyciągnęła do niego dłoń.

– Chodź, zatańczymy i rozkręcimy tę imprezę – powiedziała.

– Nie, dzięki. Nie jestem w nastroju.

– Och, daj spokój! – zawołała. – Mi odmawiasz?

Pociągnęła go za rękę do lewej strony sali, gdzie tańczyli mieszkańcy Glovemarks. Z początku był niechętny, ale z każdą kolejną piosenką stawał się coraz luźniejszy. Nessie, dotykając jego mocnych, wyćwiczonych ramion, doszła do wniosku, że nie dostrzegła, kiedy wydoroślał. Zawsze traktowała go jako swojego młodszego brata, którego nigdy nie miała i nie zauważyła momentu, w którym z młodego chłopaka, stał się atrakcyjnym nastolatkiem. Oboje nie wiedzieli, ile czasu spędzili tańcząc – może pięć minut, a może pół godziny. Właśnie gdy przytuleni do siebie tańczyli wolny kawałek, do pubu wszedł James Masley. Nessie go nie zauważyła, bo z zamkniętymi oczami, wdychając zapach Jaspera, poruszała się w takt muzyki. Otworzyła oczy i zaraz spostrzegła Jamesa.

– Co się stało? – zapytał Jasper, zauważając, że przestała tańczyć.

– To James… – wyszeptała, patrząc na swojego chłopaka. Potem przeniosła wzrok na Jaspera i powiedziała: – Muszę już iść. Naprawdę świetnie się z tobą bawiłam. – Uśmiechnęła się do niego promiennie. – Musimy kiedyś się spotkać – dodała.

Jasper patrzył, jak odchodzi w stronę Jamesa, na którego twarzy widniało niezadowolenie.

– Co ty robiłaś? – zapytał z wyrzutem, jak tylko znalazła się w zasięgu jego głosu.

– Cześć – powiedziała Nessie, ignorując jego pytanie. Chciała go pocałować, ale odsunął twarz. – Tańczyłam z Jasperem, czekając na Ciebie.

– Dlaczego z nim? – Ten ostatni wyraz powiedział tak, jakby chciał go wypluć.

– Masz coś do niego? – zapytała Nessie z powagą. – To mój przyjaciel. I lubię go. – James ciągle nie odpowiadał, więc rzuciła ze złością: – Poza tym chciałam, aby choć na chwilę zapomniał, że TWOJA siostra wyjechała bez pożegnania!

Wiedziała, że to nie jego wina, ale musiała podkreślić nieczuły czyn Meny.

– I dobrze zrobiła – mruknął. Nessie popatrzyła się na niego groźnie.

– Co jest z tobą nie tak? – Oburzyła się. – Dlaczego go tak nie lubisz?

– Po prostu – zbył ją i zmienił ton głosu. – Chodź już. Napijemy się czegoś. – I pociągnął ją w stronę baru.

Choć Nessie była jeszcze pełna niezadowolonenia, poszła za swoim chłopakiem. Nie chciała się z nim kłócić. Ostatnio przesiadywali ciągle w parku, siedząc na ławce i całując się, więc starała się wykorzystywać każdą chwilę w innym miejscu. Poza tym czyn Meny nie był przecież ich sprawą. Nie mogła ich do tego mieszać.

– Witam, mógłbym coś zamówić? – zapytał Simon Bryant. Daniela podniosła wzrok i ujrzawszy nauczyciela, choć poczuła się spięta, przywitała się zupełnie normalnie:

– Dzień dobry, proszę pana. – Nie miała już humoru przebywać w tym miejscu, ale była do tego zmuszona. Poza tym, od momentu, w którym dowiedziała się o planach Bryantów, nauczyciel ją przerażał. Gdy była z nim w sali szkolnej, czuła, że się dusi. Gdy zadawał jej jakieś pytanie, nie potrafiła sklecić dłuższej wypowiedzi. Właśnie dlatego starała się ograniczyć ich rozmowy do minimum. – Czego sobie pan życzy?

– Czego sobie życzę, trudno jest dostać, jak się okazuje – zaśmiał się Simon. Danieli zaczęło bić mocniej serce. – Ale poproszę coś, co polecacie.

Daniela szybko podała drink dla nauczyciela, ale on nie odszedł.

– Wyśpijcie się dobrze – powiedział, patrząc na nią przenikliwie. – Bowiem jutro jest bardzo ważna lekcja w szkole. Będziemy podsumowywać nasze tematy dotyczące fantastyki. – Daniela pokiwała głową jak posłuszna uczennica i starała się odejść, ale on zagrodził jej drogę. – A ty co myślisz o fantastyce? – Podszedł do niej bliżej, tak blisko, że musiała wstrzymać oddech. – Lubisz fantazjować? Lubisz tworzyć nadnaturalne marzenia i do nich dążyć? Lubisz marzyć, że jesteś bohaterem i masz wyjątkową moc, która może ocalić ludzkość? – Mówił to wolno oraz wyraźnie i Daniela nie mogła oprzeć się wrażeniu, że ją sprawdzał. Chciał wiedzieć, czy były czarownicami, czy nie. Czy wiedziały o jego planach i chciały mu przeszkodzić.

Simon wziął wdech, starając się coś jeszcze powiedzieć, ale Melanie mu przeszkodziła.

– Daniela! – zawołała. – Możesz tu podejść? Ta pani chce złożyć zamówienie. – Wskazała na jakąś przypadkową kobietę, którą Daniela już dawno odsłużyła.

Z wdzięcznością odwróciła się w stronę przyjaciółki i szybkim krokiem odeszła od nauczyciela. Podeszła do tej kobiety, zapytała czy czegoś jeszcze sobie życzy i przyjęła jej zamówienie. Melanie podeszła do niej i szepnęła:

– Wykopali kolejny grób – oznajmiła wprost do jej ucha.

– Co? – zapytała Daniela z przerażeniem.

– Nie odwracaj się! – nakazała Melanie. 

Simon Bryant ciągle się im przyglądał.

– Czyj był ten grób? – zapytała natychmiast Daniela, zdając sobie sprawę, że nie miały wiele czasu na rozmowę.

– Jakiejś Anastasii Willox – powiedziała z uśmiechem, udając że rozmawia o muzyce, tańcach, sukienkach, o czymkolwiek. – Ojciec mi mówił, a Elsa powiedziała mi, że była to czarownica, która chciała pomóc Edmundowi Bryantowi uwolnić zaklęcie z naszyjnika. Widocznie Herald i Simon uznali, że mogła mieć naszyjnik ze sobą, jak ją zakopywali.

Daniela starała się ułożyć wszystko w głowie. Coś jej w tym wszystkim mnie pasowało. Ciągle nie mogła pojąć, dlaczego Bryantowie szukali zegarka w grobach. Przecież bardziej logiczne było, że przed śmiercią schowali nadnaturalny przedmiot w miejscu, w którym nikt nie mógłby go znaleźć. Postanowiła jednak zostawić tę myśl na później. Teraz chciała się skupić na sytuacji, w której wszyscy się znajdowali. 

Skoro wykopali kolejny grób, oznaczało to, że w pierwszym – w grobie Edmunda Bryanta, ich ojca – naszyjnika nie było. I nie mogło być go również przy zwłokach Anastasii, skoro nauczyciel powiedział, że to, co chce dostać, nie jest tak prosto osiągalne. Więc gdzie był ten cholerny zegarek?

Daniela przez mgłę usłyszała, jak Melanie żegna się z nią, po czym biegnie w stronę Kevina. Otrząsnęła się z myśli i podeszła do innego stolika przyjąć zamówienie. Kiedy wracała do kontuaru, po jej lewej stronie nie wiadomo skąd pojawił się Ray Bryant.

– Można prosić do tańca? – zapytał i ukłonił się teatralnie. Daniela popatrzyła na niego. Kim on właściwie był? Czy był częścią planu swojego ojca i wujka? Czego od niej chciał, skoro widocznie był zainteresowany Alice? Choć kilka tygodni temu marzyła, by z nim zatańczyć, postanowiła, że nie da się zwieść jego urzekającym oczom i uśmiechowi. Rozpracuje go i będzie się zachowywać jak dotychczas, by niczego się nie domyślił.

– Pasuję – odpowiedziała i wskazała na tacę, którą trzymała w ręce. – Pracuję, zapomniałeś?

– O tam, nie bądź taka przykładna – rzekł i przysunął się do niej, a Daniela usilnie starała się, by serce nie zaczęło jej mocniej bić. – Nie zrobisz dla mnie wyjątku? Tylko jeden króciutki taniec.

– Niestety – drażniła się z nim. – Mam pełne ręce roboty.

– W takim razie będziesz mi musiała obiecać, że następnym razem zatańczysz ze mną dwa kawałki. – Uśmiechnął się do niej zawadiacko.

– A kiedy będzie ten następny raz? – zapytała go.

– Ty mi powiedz.

Rozmawiali jeszcze godzinę pomiędzy kolejnymi zamówieniami. Nie udało jej się nic z niego wyciągnąć, bardzo sprytnie omijał wszystkie tematy dotyczące jego rodziny i planów. Odpowiadał jak zawsze tajemniczo i inteligentnie. W zasadzie spędziła z nim mile czas i głęboko żałowała, że nie może mu ufać.

– Kevin!

Odwrócił się do niej natychmiast.

– O, to ty. – Wyglądał na zaskoczonego. – Cześć. Co tam u ciebie?

– Hm… skomplikowanie – odpowiedziała, nie wiedząc jak zacząć. – U ciebie?

– W porządku. – Cisza, która nastąpiła, była obustronnie krępująca. Melanie poprawiła sukienkę, starając się znaleźć w głowie słowa, które powinna i chciałaby powiedzieć. Spotkała go tak osobiście po raz pierwszy od tamtego wieczoru, kiedy z powodu McCainów spóźniła się na randkę. A teraz nie wiedziała, jak to wszystko odkręcić.

Kevin zrobił krok do tyłu, chcąc odejść.

– Miłej zabawy – powiedział, odwracając się.

– Zaczekaj! – zawołała za nim. Przecież nie mógł teraz odejść, skoro jeszcze niczego nie wyjaśniła. Hałas dobiegający zewsząd nakazywał jej podnosić głos. – Możemy porozmawiać?

Skinął głową i wyszli z pubu. 

– O czym chcesz rozmawiać? – zapytał.

– O nas? – odpowiedziała pytaniem, zdając sobie sprawę, że wszystko nie idzie tak, jak sobie planowała. – Ja… chciałabym cię przeprosić za to ostatnie…

– Już przepraszałaś – przerwał chłodnym głosem i splótł ręce na piersi.

– Ale nie osobiście – zauważyła. Wybijał ją z równowagi i nie mogła znaleźć właściwych słów. – Próbowałam się z tobą skontaktować, przychodziłam codziennie do MaxCup z nadzieją, że tam będziesz.

– Naprawdę? – zapytał, a w jego oczach coś zabłysnęło, ale zaraz znowu przyjął oficjalny ton. – Skoro tak, to dlaczego wtedy nie przyszłaś? Gdzie byłaś?

– Z przyjaciółkami – odpowiedziała zgodnie z prawdą. Wiedziała, że jest to fatalne wytłumaczenie, o czym świadczyło westchnienie Kevina.

– To może pójdź teraz do nich? Na pewno cię potrzebują.

– To było coś ważnego – tłumaczyła się. – Myślałam, że zdążę.

– Oczywiście – powiedział gorzko i odwrócił się w stronę MaxCup. W jego oczach zauważyła wyrzut, gniew i zniechęcenie, dlatego zdecydowała się na ostateczne. Przecież to jest jej ostatnia szansa. Jeśli czegoś nie zrobi, potem będzie żałować.

– Kevin. – Zatrzymała go, a głos zadrżał jej minimalnie. – Lubisz mnie?

Popatrzył na nią zdezorientowany.

– Bo ja cię lubię – ciągnęła, czując się jak ostatnia idiotka. – I chcę być z tobą.

Ciągle nic nie odpowiadał. Zrobiła krok do przodu.

– Jeśli chcesz tego samego, wybacz mi i zrób krok w moją stronę.

Cisza była przerażająca i Melanie ogarnęła panika. To koniec. Poczuła się upokorzona i ugryzła się z język. Po co mu to wyznawała? Mogła sobie odpuścić. Mogła po prostu dać u odejść i porzucić wszelkie nadzieje.

Chciała odejść, ale nagle zauważyła, jak prawa noga Kevina przesuwa się naprzód.

Następne co pamiętała, to jak przyciskała jego usta do swoich.

Właśnie w tym samym czasie, kiedy Nessie Lenson wychodziła na scenę w MaxCup wraz z jej kolegami z Hotheaded, Alice Turner wertowała stronice kolejnej już księgi z Gritmore. Siedziała na podłodze, szukając jakiegoś zaklęcia na zwiększenie mocy. Damian stał przy regale i podawał jej księgi, które mogła ruszać.

Nie czuła się dobrze z tym, że przyszła tu bez pozwolenia. Nie cierpiała kłamstw, zawsze starała się postępować zgodnie z sumieniem. Ale teraz sytuacja była inna. Alice była zdesperowana i zmęczona. Jej świat wywrócił się do góry nogami. Teraz codziennie musiała godzinami ćwiczyć magię, by stać się silniejsza. Miała już tego dość. Po prostu chciała, by to zaklęcie nieśmiertelności zostało zniszczone i żeby wszystko wróciło do normy. Tyle że nic tego nie zapowiadało.

– Tu nic nie ma – westchnęła z rezygnacją, odkładając na bok chyba już z dwudziestą księgę. Były napisane bardzo starym językiem, ale można było się zorientować jaką treść zawierały.

– Obawiam się, że takich zaklęć na zwiększenie magii po prostu nie ma – powiedział Damian, ostrożnie patrząc na dziewczynę. – Tak mówiła też moja mama.

Alice wstała i strzepnęła kurz ze spodni. Podeszła do ostatniego regału.

– Nie dotykaj ich! – Powstrzymał ja Damian stanowczym głosem. – To Czarne Księgi, nie ruszaj ich.

– Chciałam tylko spojrzeć – usprawiedliwiła się, zresztą  zgodnie z prawdą. – Przecież nie wykonam żadnego czarnego zaklęcia.

– Nie. – Damian stanął między nią, a regałem. – Obiecałaś mi, że ich nie ruszysz. Dlatego się zgodziłem tutaj z tobą przyjść.

Alice spojrzała w jego oczy. Miał rację. Miał kompletną rację. Nie wiedziała, co strzeliło jej do głowy, by tutaj podejść. Już chciała się cofnąć, kiedy nagle jej uwagę zwróciła błękitna koperta, wsunięta między dwie grube księgi. Odruchowo wyciągnęła ją, zanim Damian zdążył zareagować. Miała zamiar odłożyć ją na miejsce – zawsze potępiała czytanie czyjejś korespondencji – ale zauważyła nadawcę listu i datę. Pięknym kaligraficznym pismem ktoś napisał swoje imię i nazwisko:

Roxana Turner

A więc jej matka żyła. Żyła i gdzieś tam mieszkała.

A co gorsze, Elsa o tym wiedziała.

_____________________________________________

Zgadliście! Pod ostatnim rozdziałem prawie wszyscy napisaliście, że sądzicie, iż Elsa rozmawiała przez telefon z matką Alice. No i się nie myliliście. Ogromnie się cieszę, że udało się Wam na to wpaść!
Jeszcze chcę Wam zadać pytanie: Czy myślicie, że akcja idzie za wolno? Czy czytając opowiadanie czasem czujecie, że czegoś jest za dużo, a czegoś za mało?
Pozdrawiam i serdecznie dziękuję za wszystkie komentarze i wskazówki. W przyszłości postaram się do nich dostosować. :)