VIII. NOWY ŚWIAT

– ROZDZIAŁ VIII –

NOWY ŚWIAT

– Nie możemy pójść na rynek? – zapytała Nessie, podczas gdy jej chłopak James Masley całował ją po szyi. Siedzieli od dwóch godzin na ławce w parku, w którym latało wiele owadów, a poza tym zaczynało robić się zimno. – Poszlibyśmy na lody albo po prostu na spacer.

– Ale tu tak przyjemnie się siedzi – powiedział James, gryząc delikatnie jej ucho. Przeszedł po niej dreszcz i odnalazłszy jego usta, mocno go pocałowała.

– Ale ciągle robimy to samo – zauważyła Nessie, odrywając się od niego. – A tego nie lubię. Chodźmy na spacer! – zawołała, wstając i biorąc go za rękę.

– To nie jest dobry… – zaczął James, ale przerwał mu jego telefon. Nessie zdążyła tylko zauważyć, że dzwonił ktoś o krótkim imieniu. – Cześć. Tak, jasne. Spoko. Będę za dziesięć minut. – Rozłączył się i już otworzył usta, kiedy ona go uprzedziła:

– Musisz już iść.

– Przepraszam – powiedział, przyciągając ją do siebie ponownie i całując. – To pilna sprawa.

– W porządku – oznajmiła, pieszczotliwie czochrając mu włosy. – Ja też w sumie muszę już iść.

Pocałowali się jeszcze dwa razy i każdy odszedł w swoją stronę. Nessie ruszyła w kierunku domu Melanie, by razem poszły do ruin w lesie na kolejną lekcję magii. Ćwiczyły codziennie, przy pomocy Elsy, Ricka albo babci Danieli, a nawet dostawały prace domowe. Z każdym dniem nabywały nowych umiejętności i próbowały przystosować się do nowej rzeczywistości. Od teraz magia stała się nieodłącznym elementem ich życia i chociaż ciągle trudno było to wszystko poukładać sobie w głowie, z ciekawością, zapałem i odrobiną niepewności starały się brnąć z odwagą w ten nieznany świat.

– Hej, słyszałaś, że wczoraj ktoś wykopał grób na cmentarzu? – zapytała od razu Melanie, wsuwając szybko buty i wychodząc na zewnątrz. Zawsze była doskonale poinformowana, co działo się w mieście.

– Co? – zapytała Nessie, ze zdziwieniem patrząc na blondynkę.

– No serio. Tato mi mówił – powiedziała tamta zafascynowana, po czym zapytała zdziwiona, jakby się ocknęła: – W ogóle, to ty skończyłaś spotkanie z Jamesem tak szybko?

– Śpieszył się gdzieś – wzruszyła ramionami.

– Gdzie?

– Nie wiem, nie pytałam.

– Dlaczego nie? – Melanie szeroko otworzyła oczy. – Masz prawo zapytać.

– Wiem, ale… – Nessie westchnęła. – Chodzi o to, że ja też mu się nie tłumaczę, kiedy idę na lekcję magii. Nie chcę być hipokrytką. – Milczała chwilę, a potem zapytała: – A jak tam sprawa z Kevinem? Ciągle to samo?

– Taa – potwierdziła Melanie z rezygnacją i zaraz dodała: – To wszystko jest do bani! On myśli, że ja się nim bawię i wcale mi na nim nie zależy, a to nieprawda! Ale wiesz, co jest najgorsze? Nawet gdybym mu powiedziała prawdę, gdzie wtedy byłam, on i tak nie uwierzyłby mi.

Kopnęła szyszkę samotnie leżącą na alei prowadzącej do lasu. Milczały chwilę, po czym Melanie stwierdziła:

– To szalone.

– Co?

– To, że jesteśmy czarownicami. Pomyślałabyś rok temu, że będziemy w tym miejscu, gdzie jesteśmy teraz?

– Nie – zgodziła się Nessie, śmiejąc się, jak Melanie teraz z dumą przyznawała się do swych nadprzyrodzonych mocy. – A ja myślałam, że nie chcesz się w to wszystko mieszać.

– Bo nie chcę – odpowiedziała blondynka. – Dalej uważam, że to wszystko jest chore, ale uznałam, że magia może okazać się przydatna.

– Bardziej chore jest to, że nasz nauczyciel chce zostać nieśmiertelny – stwierdziła Nessie, ciągle nie mogąc tego przetrawić.

– Akurat to mnie nie szokuje – wyznała Melanie, nakręcając na palec wskazujący kosmyk blond włosów. – Przecież mówiłam, że jest jakiś podejrzany. Patrzył się ciągle na nas, jakby chciał sprawdzić, czy coś o nim wiemy – przypomniała, a Nessie wywróciła oczami. – Poza tym: literatura fantastyczna? Serio? Jaki normalny nauczyciel każe nam czytać fantastykę w ostatniej klasie? A Wejrzenie wprost jest naprawdę realistyczne...
- Czekaj, chcesz powiedzieć, że przeczytałaś tę książkę? - zapytała ze zdumieniem panna Lenson. No nie, to było do Melanie niepodobne. Przecież ona nigdy nie czytała literatury!
- No jasne, przecież mówiłam, że przeczytam. Daniela mi pożyczyła, kiedy już  ją skończyła. To historia bardzo podobna do naszej - ciągnęła z zapałem. - Też jest o nadnaturalnej sile i o pewnej srebrnej łyżeczce skrywającej dużo mocy, potrzebnej głównej bohaterce do zaklęcia wskrzeszenia. Myślę, że autor był wzmacniaczem magii, skoro mężczyźni nie mogą być czarownicami.

– Wzmacniaczem? – Nessie zakryła sobie twarz dłońmi i wybuchła śmiechem. – Serio?

– A znasz na to inne słowo? – zaperzyła się Melanie. – Osoba-która-podtrzymuje-i-wzmacnia-magię?

– Dobra, nieważne. – Zaśmiała się Nessie. – Niech ci będzie już ten wzmacniacz. Damian będzie zadowolony.

Zadzwonił dzwonek i tym razem dochodził z jej komórki. Daniela.

– Hej. Możesz urwać się z randki szybciej? – zapytała poważnym głosem.

– Już jestem po – odpowiedziała Nessie. – Coś się stało?

– Po prostu weź Melanie i szybko przychodźcie do ruin. Jestem tutaj z Alice, Damianem i babcią. Mamy coś ważnego do powiedzenia.

– Ej, czary-mary bez nas? To nie fair.

– Spokojnie, jeszcze się dziś pobawisz w gaszenie świec – zapewniła ją. – Albo w robienie tornada w domu. Po prostu przyjdźcie tu jak najszybciej.

– Spoko, już jesteśmy w lesie.

– To jesteście szybsze niż prędkość światła.

Dotarły do dwóch sosen i przeszły między nimi. Ich oczom ukazały się ponownie potężne kamienie, porozrzucane dookoła, i teraz sprawiały przerażające wrażenie. Choć wcześniej zastanawiające było dlaczego można je zobaczyć dopiero po przedostaniu się między sosnami, ruiny wyglądały zupełnie normalnie. Ale teraz niosły ze sobą niepokojące echo historii, która się tutaj wydarzyła.

– Teraz wiemy, że z tymi sosnami to sztuczka – mruknęła Melanie, podchodząc do drewnianego wieka. – Niewidzialne ruiny. Sprytne.

– Na dodatek ruiny Gritmore – dodała Nessie, kiedy za pomogą magii otwierały wspólnie wieko. – Aż ciarki mi przechodzą po plecach, kiedy pomyślę, że tu sfajczyły się nasze przodkinie.

Brenda, jak zawsze elegancko i dostojnie, siedziała na różowej kanapie, natomiast Damian, Daniela i Alice zajęli miejsce na podłodze piwnicy, a obok nich leżała pomięta gazeta.

– Nie znudziło wam się robienie takich poważnych min? – zaśmiała się Nessie, próbując rozluźnić atmosferę.

– No co jest? – zapytała także Melanie.

Daniela podniosła z ziemi gazetę i pokazała im wpis w rubryce policyjnej.

– Przeczytajcie – nakazała.

Nessie przysunęła się do Melanie i razem przeczytały:

Wczoraj nieznany sprawca dokonał wandalizmu na terenie miejskiego cmentarza. Zniszczył nagrobek i dostał się do zwłok, prawdopodobnie chcąc okraść zmarłego. Nie znaleziono żadnych odcisków palców, ale policja prowadzi dochodzenie w tej sprawie.

           Nessie podniosła brew.

– Okej, myśleliście, że o tym nie wiedziałam? – powiedziała Melanie, składając gazetę. – Mój ojciec jest w końcu policjantem, on gada o takich sprawach przez cały poranek.

– To nie było jakieś tam zwykłe ciało – zaczął Damian, widząc reakcję dziewczyn. – Było to ciało Edmunda Bryanta.

– Czekaj. Ojca pana Simona i twojego… ojca? – chciała się upewnić Nessie, starając się jak najdelikatniej poruszyć tę kwestię.

Damian przytaknął.

To wiele zmieniało.

– Ale kto to zrobił? – zapytała Melanie, nie dowierzając. – I po co?

– Herald i Simon oczywiście – odpowiedziała Brenda, kiwając głową.

– Wykopali ciało swojego ojca – powiedziała Melanie, jakby chciała to dokładnie zrozumieć. – To jeszcze bardziej nie ma sensu.

– Szukali naszyjnika – wyznał Damian. – Naszyjnika z tarczą zegara skrywającego zaklęcie nieśmiertelności.

– Dlaczego uważają, że może być w zwłokach ich ojca? – zapytała Nessie, siadając obok Danieli na podłodze.

– Bo Edmund był niewątpliwie ostatnią osoba, która go posiadała – oznajmiła Brenda spokojnie. – Jak już Elsa wam powiedziała, dwanaście lat temu chciał aktywować zaklęcie, ale mu się to nie udało. Edmund zmarł… niedługo później. To trochę dłuższa historia, kiedyś może Elsa wam ją opowie.

– W każdym razie – podjął temat Damian – mój ojciec i wujek pewnego dnia, grzebiąc w zapiskach dziadka, dowiedzieli się, że kiedyś chciał dokonać zaklęcia nieśmiertelności. Wujek, przybywając do Glovemarks, wzbudził zainteresowanie mojej mamy, jako że zawsze stronił od małych miejscowości. Podczas jednej rozmowy z mamą, wujek praktycznie zdradził powód swojego przybycia tutaj. Nie wiedział jednak, gdzie jest zegarek, więc rozpoczął dochodzenie. Potem przyjechał i mój ojciec i teraz razem zajmują się szukaniem.

– Ale coś mi tu nie pasuje – wtrąciła Daniela. – Dlaczego szukali zegarka w zwłokach ojca? Przecież, skoro Edmundowi się nie udało uwolnić zaklęcia, mógł go gdzieś ukryć. I potem spróbować aktywować go jeszcze raz.

– Dziadek nie rozstawał się z zegarkiem – oświadczył Damian pewnym głosem, powtarzając słowa, które kiedyś przekazała mu matka. – A po tym wydarzeniu nie pożył zbyt długo, by spróbować ponownie stać się nieśmiertelny. Wujek z ojcem musieli przeszukać wszystkie rzeczy swego ojca, a potem doszli do wniosku, że jedynym miejscem, gdzie może być zegarek, jest jego grób.

– Czyli co? – zapytała Nessie po dłuższej chwili z lekko wyczuwalnym przerażeniem. – Odnaleźli go?

– Tego nie wiemy – powiedział Damian. – Bo w ogóle nie wiemy, gdzie on jest.

– Wspaniale – stwierdziła Melanie, biorąc do ręki jedną z ksiąg, które leżały na podłodze. – Więc zupełnie nie wiemy, na czym stoimy i co mamy robić?

Brak odpowiedzi na jej pytanie potraktowała jako potwierdzenie.

– Musimy obmyślić plan – powiedziała Daniela, która ostatnimi czasy zaczęła się bardzo angażować w nadnaturalną stronę swojego życia.

– Sprawa jest pozornie prosta – oznajmiła Brenda. – Musimy znaleźć naszyjnik, zanim Bryantowie to zrobią i zniszczyć zaklęcie.

– Banalne – powiedziała Nessie.

– Jak mamy to zrobić, skoro nie wiemy, gdzie jest? – zirytowała się Melanie.

– Najpierw musimy się upewnić, czy Simon i Herald go zdobyli – stwierdziła trzeźwo Brenda Marks. – Jeśli tak, odbierzemy im go.

– Jeśli nie? – wtrąciła Nessie.

– Wtedy coś wymyślimy – Damian wzruszył ramionami.

– Cudowny plan – podsumowała Melanie i oparła się na rękach za plecami. 
          Cisza, która nastała, oznaczała posępne rozmyślanie nad wszystkimi drogami, które je czekają. W głowach każdej z dziewczyn rodziły się myśli, by odsunąć się od tego przedsięwzięcia. Bezwolnie zostały wciągnięte w tę grę, nigdy się o nią nie prosiły. Jednak jak się okazywało, nie miały wyjścia. Były czarownicami - i jak to Elsa powiedziała - były jedynymi osobami na świecie, które mogły powstrzymać Bryantów. Poza tym, gdyby się wycofały, nie mogłyby liczyć na pomoc w magii ze strony starszego pokolenia. Byłyby skazane na własne odkrywanie swoich mocy, co mogło okazać się trudne. Nie wiedziały, jaki los ich czeka, ale postanowiły chociaż spróbować pomóc w powstrzymaniu szalonych Bryantów.

– No dobra… – zabrała w końcu głos Alice i postanowiła wypowiedzieć pytanie, które już od dawna dręczyło dziewczyny. – Ale jak już znajdziemy ten wisiorek, jak zniszczymy tak potężne zaklęcie? Elsa nam powiedziała, że zaklęcie stworzyło pięć bardzo potężnych czarownic. A my nie jesteśmy czarownicami nawet miesiąc.

– To prawda – przyznała Brenda i pokiwała głową. – Za czasów Gritmore czarownice były naprawdę potężne.

– Dlatego musimy ćwiczyć – przerwała Daniela pewnym głosem. – Więcej niż zwykle.

Melanie jęknęła.

– A nie ma po prostu zaklęcia na zwiększenie mocy? – zapytała Alice. – W Gritmore jest wiele ksiąg, tutaj musi coś takiego być. Wystarczy poszukać. Mogę sama się za to wziąć…

– Nie – powiedziała Elsa, która nagle stanęła w piwnicy Gritmore. Daniela zdziwiła się, dlaczego żadna z nich nie zauważyła jej przybycia, ale wytłumaczyła to melancholią, która je dosięgła. – Nie wolno ruszać wam żadnej z tych ksiąg, chyba że ja, Rick albo Brenda będziemy w pobliżu - kontynuowała, a jej głos po raz pierwszy zabrzmiał inaczej. Był stanowczy i nieznoszący sprzeciwu. - Jest tu wiele niebezpiecznych zaklęć i nie mogę pozwolić wam, żebyście swobodnie je czytały. – Elsa rzuciła torebkę na kanapę i podeszła do stolika na drugim końcu piwnicy, by nalać sobie do szklanki wody.

– Więc ty nam poszukaj – zaproponowała nieśmiało Alice.

– Nie – powtórzyła mocnym głosem, nie odwracając się. – Zrozumcie, takie zaklęcia są niebezpieczne. Zrobimy to po mojemu.

– Wieczność jest długa, a wymierzanie sprawiedliwości zawsze działa. – Alice zacytowała słowa Heralda Bryanta w dzień, w którym przyjechał do Glovemarks. Siedziała ciągle na podłodze Gritmore i patrzyła przed siebie nieobecnym wzrokiem. Byli tu prawie sami: Brenda, Melanie, Daniela i Nessie porozchodziły się do domów, a Elsa stała po przeciwległej stronie piwnicy, pisząc coś w swoim notatniku. – Czy to było ostrzeżenie?

– Tak – przytaknął Damian. – Ostrzeżenie do matki, żeby nie przeszkadzała im w szukaniu zegarka, bo poniesie surowe konsekwencje.

– Na przykład jakie? – chciała wiedzieć Alice. – Razem z matką mówicie, że są niebezpieczni, ale nie wiemy w jaki sposób.

– Oni są zdolni do wszystkiego, tak jak był ich ojciec. To długa historia. Potrafią nawet zabić, by dostać to, czego chcą, więc nie lekceważyłbym jego słów. – Przerwał na chwilę, po czym dodał: – Wiesz, to takie gadanie między wierszami, niby udajemy, że nic nie wiemy o swoim przyjeździe do Glovemarks, a tak naprawdę wiemy o swoich planach. A z tym wymiarem sprawiedliwości to taki osobisty żart ojca jako sprawiedliwego policjanta.

– Jak się z tym czujesz? – zapytała Alice ze szczerą troską, przysuwając się do niego. – Z tym, że musisz działać przeciwko swojemu ojcu?

Popatrzyła na Damiana. Był zamyślony, a może nawet i smutny. Nie wyglądał dokładnie jak ten chłopak, którego poznała kilka miesięcy temu. Wtedy był jakby wolny, nieprzebity żadnym ciężarem. W każdym razie – nie było tego widać.

– Zostawił nas, jak jeszcze byłem dzieckiem. – Damian wzruszył ramionami, ale widać było, że jest mu ciężko. – Nigdy nie zamierzał zostać z nami długo. Ożenił się z matką tylko z rozkazu Edmunda. Dziadek chciał jak najbardziej zbliżyć się do jakiejś czarownicy z kręgu, by zdobyć informacje o zaklęciu nieśmiertelności.

Tego nie wiedziała. 
Przysunęła się do niego jeszcze bliżej. Nie musiała nic mówić – wiedziała, że może go pocieszyć tylko bliskość drugiego człowieka. A teraz była tam dla niego.

– Więc nic mu nie jestem winien – powiedział Damian i zaraz dodał: – Po prostu nie mogę pozwolić mu zburzyć porządku świata.

Alice odszukała dłoń Damiana i przykryła ją swoją, dodając mu otuchy. W końcu była w tym dobra i rozumiała go. Rozumiała go doskonale. Sama przecież została opuszczona przez matkę, jak była dzieckiem. Co ona teraz robiła? Może znalazła sobie nowego męża, miała dzieci i nowy dom? Może umarła? A może była tak zaślepiona jakąś ideą jak Bryantowie?

Z drugiego końca piwnicy dotarł do niej odgłos spadającego długopisu, co przypomniało jej o Elsie.

– A twoja mama jest zawsze taka spokojna? – zapytała szeptem.

– Doświadczona życiem – powiedział Damian, patrząc jak jego mama, z bordowymi włosami opadającymi na bladą twarz, siedzi przy starym biurku i pisze coś w skupieniu. – Bardzo chciała mieć córkę. Zresztą każda czarownica ma manię posiadania córek. Urodziłem się pierwszy, a mama nie miała okazji urodzenia dziewczynki, bo ojciec odszedł. Od tamtej pory nikogo nie spotkała.

Damian powoli przeniósł swój wzrok na ich splecione dłonie.

– Dziękuję, że tu jesteś – powiedział, przyciągając jej rękę bliżej siebie. Jego ciepło, i to zewnętrzne, i to wewnętrzne, ogrzewało ją w jakiś dziwny sposób. – I że nam uwierzyłaś. Już się nie gniewasz, co?

– Nie, nie gniewam się – powiedziała pewnie, ale zaraz dodała: – Ja tylko nie wiem, co mam o nas myśleć. Wiedziałeś o mnie wszystko, zanim się poznaliśmy.

– To nie do końca prawda – rzekł, nie wypuszczając jej dłoni. – Wiedziałem, że w Glovemarks mieszka czwórka dziewczyn, które są potomkiniami czarownic z Gritmore. Miałem się dowiedzieć, czy aktywowały moce, co by oznaczało, że mogą pomóc nam w zniszczeniu zaklęcia.

– Czyli nasze spotkanie nie było przypadkiem – szepnęła Alice, spuszczając wzrok. Właśnie tego się obawiała: że ich znajomość była ustalona z góry, dla wypełnienia planu powstrzymania Bryantów.

– To nie jest do końca tak, jak ci się wydaje – zaczął Damian, widząc reakcję dziewczyny. – Owszem, odnalazłem was i chciałem się dowiedzieć, czy posiadłyście moce. Najłatwiej byłoby się z wami zaprzyjaźnić. A ty siedziałaś w parku sama i instynktownie do ciebie podszedłem, tym bardziej, że rzeczywiście nie wiedziałem jak dojść do Urzędu Miasta. Mój wujek przyjechał do Glovemarks i od początku tego roku szkolnego objął stanowisko nauczyciela, ale nie miał jeszcze uporządkowanego planu. Zdawaliśmy sobie sprawę, co zamierza zrobić, ale wiedzieliśmy, że nie od razu weźmie się za aktywację zaklęcia, bo potrzebował czasu. Przede wszystkim zbierał informacje o zegarku, analizował wszelkie zapiski ojca i Friderika, które zdobył dziadek dzięki memu ojcu. Nie musiałem naciskać na was, wszystko szło powoli. Nasze uczucie nie było zaplanowane, po prostu się stało, wiesz o tym. – Podniósł prawą dłoń i pogłaskał Alice po policzku. – Zależy mi na tobie.

Wiedziała, że jest szczery, wystarczyło popatrzeć w jego oczy. Nie mogła już dłużej trzymać go na dystans. Co więcej, nigdy nie chciała. W tym momencie nie obchodziło jej już, dlaczego Damian przyjechał do Glovemarks, dlaczego się z nią spotkał. Po prostu nie wyobrażała sobie, że mogłaby być tutaj z kimś innym. Nie zwracając uwagi na obecność Elsy w pokoju, przysunęła twarz do jego i delikatnie musnęła jego usta swoimi. Odpowiedział natychmiast.

Odsuwając głowę, spojrzała w jego jasne oczy, teraz pełne szczęścia. Ze śmiechem na ustach szepnęła:

– Ale wiesz, jesteśmy spokrewnieni, to prawie karalne.

Kiedy Alice i Damian opuścili Gritmore, Elsa wolnym krokiem podeszła do regału na końcu pomieszczenia. Złożyła list, który otrzymała dzisiaj rano, i włożywszy go do błękitnej koperty, wsunęła między księgi. Treść jego nie zdziwiła ją, spodziewała się takich słów od nadawcy. Siedziała ostatnią godzinę nad odpowiedzią, jednak nie mogła znaleźć właściwych wyrażeń. Uznała, że lepsza będzie rozmowa.

Wyciągnęła z torebki telefon komórkowy i zadzwoniła na odpowiedni numer. Była trochę poddenerwowana, ale raz powziąwszy decyzję, nie zamierzała zrezygnować z próby skomunikowania się.

- Jeśli dzwonisz, stało się coś poważnego - usłyszała głos, którego tak dawno nie słyszała.

- Chciałam jedynie odpowiedzieć na twój list - oznajmiła Elsa. - Wiem, że nie jesteś zadowolona z takiego obrotu sprawy, ale...

- Zadowolona? Jestem wstrząśnięta, przerażona i zawiedziona twoją postawą, Elso - powiedziała kobieta i nie mówiła tego ostrym głosem, ale smutnym. - Miałaś je w to nie mieszać, obiecałaś mi to. A teraz jak się okazuje, bawisz się w nauczycielkę.

- Nie mam innego wyjścia. - Starała się usprawiedliwić Elsa. - Same aktywowały moce. Ja w nic nie ingerowałam, przygarnęłam je jedynie pod twoje skrzydło. Wiem, że ci to nie pasuje i uwierz mi, ja też wolałabym tergo uniknąć, ale stało się. Więc nie rób mi wymówek, bo równie dobrze mogłabyś być tutaj i sama się tym zająć, skoro ci na tym tak zależało. - Mówiła szybko, starając się, by rozmówczyni jej nie przerwała. Wiedziała, że ostatnie zdanie, zaboli ją, ale miała dość, że kobieta zrzucała na nią winę.

- Wiesz, że chciałabym - odpowiedziała słabym, urażonym głosem i rozłączyła się.

Elsa oparła się dłońmi na stoliku i opuściła luźno głowę. Nie wiedziała, czy jest na tyle silna, by udźwignąć rzeczywistość.

__________________________________________

Mam nadzieję, że wszystko ogarniacie, bo zdaję sobie sprawę, że ostatni rozdział mógł Wam pomieszać w głowach. Cieszycie się, że Alice i Damian pogodzili się? No i domyślacie się, z kim mogła rozmawiać Elsa?
Następny rozdział w następny wtorek, bo dopiero wtedy wracam z Litwy. I jeszcze chcę podziękować za wszystkie Wasze komentarze, nie wiecie nawet jak wiele dla mnie znaczą! <3