VI. OTWÓRZ OCZY

– ROZDZIAŁ VI –

OTWÓRZ OCZY

Daniela Grand z ulgą zauważyła, że wybiła już szósta, co oznaczało, że skończyła właśnie swoją pracę. Przy drzwiach MaxCup czekała na nią Alice Turner, bo razem miały pójść do Nessie uczyć się na jutrzejszy piekielnie trudny sprawdzian z biologii.

Wyszły razem i skierowały się w stronę Owl Street, gdzie mieszkała Nessie. Jakoś im obu nie chciało się nic mówić. Alice była załamana sprawą z Damianem. Mimo że dzwonił do niej kilka razy, nie rozmawiała z nim od tygodnia. Daniela natomiast czuła się nieswoja i przygnieciona rzeczywistością. Nie mogła znaleźć sobie miejsca i nie miała nastroju do nauki.

– Czy to nie James? – zapytała Daniela, widząc idącą przed nimi Amy Doors z jakimś chłopakiem podobnym z tyłu do Jamesa Masleya.

– Co? – zapytała Alice nieobecnym głosem. Ale Amy i chłopak zniknęli już za rogiem, zza którego nagle wyłonił się Ray Bryant.

– Witam panie. – Uśmiechnął się do nich tym swoim charakterystycznym uśmieszkiem. – Zauważyłem ostatnio, że macie złe humory. Może zaprosić was na drinka?

– Dziękujemy – odpowiedziała Alice, jak zwykle dla wszystkich uprzejma. – Ale dzisiaj będziemy się uczyć. Mamy jutro trudny sprawdzian.

– W porządku, rozumiem – powiedział, po czym dodał, patrząc głęboko w oczy Alice: – Przykro mi z powodu Damiana.

Daniela zobaczyła, że na jego twarzy nie było widać współczucia, raczej skrywane zadowolenie oraz ten jego charakterystyczny, baczny wzrok, ale Alice nie zauważała takich rzeczy. Zawsze myślała, że gdy ludzie mówią takie słowa, na pewno wypowiadają je ze szczerością.

– Skąd wiesz o Damianie? – zapytała jednak lekko zdziwiona.

– Widzę twój smutek – powiedział aksamitnym głosem i patrzył w jej oczy. – To mi wystarczy. Wnioskuję, że Damian nie chciał zakończyć kłamstw i tym cię zranił.

Alice jeszcze raz spojrzała smutnym wzrokiem na Raya i uśmiechnęła się. Jakie to dziwne – osoby, które wydają się szczere są zakłamane, a osoby, które wydają się niegodne zaufania, w głębi duszy są dobrze i uczciwe.

– Nie jest wart ciebie – ciągnął, głęboko patrząc w jej oczy. – Zasługujesz na kogoś, kto zawsze będzie przy tobie i nigdy cię nie okłamie. Zasługujesz na kogoś, kto będzie zawsze stać w twojej obronie i nigdy cię nie zrani.

– Dziękuję – powiedziała, przyglądając mu się z wdzięcznością. – Jesteś naprawdę miły.

Daniela przyglądała się temu w ciszy i poczuła się zupełnie zbędna, tak jakby była zwykłym powietrzem. Z każdą chwilą jej samopoczucie spadło o kilka stopni w dół, co sprawiło, że stała się jeszcze bardziej przybita. Ignorowanie jej osoby zabolało ją szczególnie dlatego, że ich rozmówcą był Ray, którym się interesowała. Oboje teraz sprawiali wrażenie, jakby jej w ogóle nie zauważali, nawet jeśli nie mieli takiego zamiaru. Westchnęła. Oczywiście, zawsze wszyscy skupiają uwagę głównie na Alice, a ona jest tego zupełnie nieświadoma.

– W zasadzie ci nie podziękowałam – ciągnęła Alice. – To dzięki tobie dowiedziałam się, jaki naprawdę jest Damian. Nie wiem, skąd o tym wiedziałeś, ale dziękuję za otworzenie mi oczu.

Daniela uznała, że nie będzie jej teraz przerywać. Musi jej powiedzieć, co odkryła, ale nie teraz, na pewno nie przy świadkach. Niech najpierw dotrą do domu i będą same.

Ray znowu się urzekająco uśmiechnął, po czym przeniósł wzrok na Danielę.

– Naprawdę miło cię widzieć, Danielo – powiedział. – Wybacz, że tak lapidarnie, ale kiedyś wpadnę do MaxCup i porozmawiamy, obiecuję.

Zupełnie nieracjonalnie poczuła lekkie zadowolenie, choć jeszcze przed sekundą była zazdrosna i przygnębiona. Wiedziała, że mądrze byłoby trzymać uczucia na wodzy, by w razie najgorszego mniej cierpieć. Ale rozum zdecydowanie nie miał władzy w kwestii serca.

– W porządku – powiedziała, uśmiechając się. – I też cię miło widzieć.

Pokój Nessie nie był duży, ale za to bardzo przytulny. Centralną część stanowiło wielkie, miękkie łóżko okryte teraz fioletową pościelą. Po drugiej stronie szafki nocnej stał bujany fotel, przy nim komoda z milionami figurek, pocztówek, zdjęć i innych pamiątek, które osiemnastolatka przywoziła z różnych miejsc, a także całkiem duża kolekcja płyt CD. Na ścianach wisiały plakaty jej ulubionych zespołów muzycznych oraz zdjęcia. Jednak zdaniem Nessie najważniejszym elementem pokoju była jej ukochana gitara akustyczna z narysowaną odręcznie pięciolinią.

Właścicielka tego pokoju leżała teraz na brzuchu i machając nogami, czytała na głos kolejne już zadanie, które miały analizować. Obok niej po turecku siedziała Daniela, a Alice zajęła fotel bujany.

– Na przedstawionym schemacie przekroju przez liść tulipana znajdź tkankę odpowiadają za transport asymilatów i nazwij jej struktury. – Chwila ciszy, która tu nastąpiła, miała oznaczać, że wszystkie myślą nad tym zadaniem, ale tak naprawdę czekały, aż Daniela wytłumaczy im te pogmatwane tematy.

Nessie spojrzała ostrożnie na Danielę, która siedziała wyprostowana i gapiła się wprost przed siebie. Tak naprawdę nie patrzyła na nic konkretnego, myślami była gdzie indziej. Zagryzała wargę i zwężała oczy jak zawsze, gdy była zamyślona lub zaniepokojona.

– Daniela! – zawołała Nessie, a ta odwróciła się.

– Y… tak? Przepraszam. – Otrząsnęła się z zamyślenia. –  Na czym jesteśmy?

– Jesteśmy na problemie, który cię gnębi – odpowiedziała Nessie i uśmiechnęła się zachęcająco. Daniela westchnęła i przekręciła się przodem do nich. Nie buło sensu dłużej tego ukrywać, a sama nie dawała sobie rady z tym ciężarem. Odchrząknęła.

– Muszę skorzystać z okazji, że Melanie z nami nie ma – wyznała, a Alice natychmiast zareagowała:

– Dlaczego?

– Bo wiemy, jakie są jej reakcje – przewróciła oczami. – Nie dałaby dojść mi do słowa.

Nessie ostrożnie zmieniła pozycję na siedzącą. Cisza, która teraz nastąpiła, głosiła jakieś dziwne napięcie. Obie z niepokojem czekały na słowa, które chciała im przekazać Daniela.

– Od kilku dni się nad czymś zastanawiam – ciągnęła panna Grand, nerwowo skubiąc róg poduszki. – W zasadzie spałam chyba z pięć godzin w tym tygodniu. Coś nie dawało mi po prostu zająć się codziennością. Chyba wiecie o czym mówię.

– Masz na myśli swoją babcię – zgadła Alice, przechylając się bliżej łóżka.

– Tak – przyznała i zrobiła przerwę. Okropnie się denerwowała, ale nie było już odwrotu. Zaczerpnęła powietrza i wyznała: – Doszłam do wniosku, że babcia by mnie nie okłamała. A to znaczy, że mówiła prawdę. I McCainowie też.

W pokoju zrobiła się przeraźliwa – wręcz krzycząca – cisza. Daniela ostrożnie uniosła wzrok na przyjaciółki. Potrzebowały chwili, zanim do obu z nich dotarło, co tak naprawdę miała na myśli. Alice zatrzymała się w pół ruchu, a Nessie szeroko otworzyła oczy.

– Jesteś ostatnią osobą, o której spodziewałabym się, że to powie – skomentowała w końcu Nessie.

– Czyli ty myślisz, że… jesteśmy czarownicami? – to ostatnie słowo Alice powiedziała prawie szeptem, jakby bojąc się, że gdy je wypowie, stanie się coś strasznego.

– Wiem, to chore – przyznała Daniela i pokręciła głową. – Ale nie mówiłabym tego, jakbym nie miała dowodów. Starałam się wszystko sobie poukładać i doszłam do wniosku, że wszystko jest korelacją, wszystko ma ze sobą jakiś związek.

Tylko sam fakt, że te słowa mówiła do nich Daniela Grand, powstrzymywał je przed śmiechem bądź inną podobną reakcją. Wszystkie słowa pochodzące z jej ust wydawały się prawdziwe i niezaprzeczalne.

Daniela podkuliła prawą nogę i usiadła na niej. Wyciągnęła z kieszeni telefon komórkowy i położyła przed sobą na łóżku w odległości około pół metra.

– Spójrzcie – powiedziała.

Alice i Nessie w dalszym ciągu nie powiedziały ani słowa; z kłębiącymi się tysiącami myśli obserwowały Danielę, która z mocnym skupieniem wpatrywała się w swój telefon. Wyciągnęła rękę, potem zamknęła oczy, znowu je otworzyła i nagle – a widziały to zupełnie wyraźnie – telefon drgnął, po czym szybko przesunął się po łóżku wprost do wyciągniętej dłoni Danieli. Nessie odsunęła się jak oparzona.

– Jak ty to zrobiłaś? – szepnęła. W jej głosie można było usłyszeć jednak iskierkę pożądliwego zaciekawienia. Daniela podniosła wzrok i z niepewnym uśmiechem powiedziała:

– To wszystko prawda.

– To nie może być prawda – poprawiła Alice i zaczęła kręcić głową, usilnie starając się zaprzeczyć czemuś, co miało wszystko zmienić. Przecież Damian ją okłamał – zadrwił z niej, wymyślając niestworzone rzeczy.

– A myślisz, że ja to rozumiem? Nie śpię, tylko godzinami staram się wyjaśnić rzeczy, których nie można wyjaśnić! – Głos Danieli stawał się niestabilny. Odchrząknęła, po czym kontynuowała: – Podświadomie wiecie, że to prawda. – Spojrzała na nie. Nessie nic nie mówiła, ale Daniela już wiedziała, że się przekonuje i swoją szeroką wyobraźnią już wędruje nowymi ścieżkami, jakie to przed nią otwiera. – Każda z was doświadczyła czegoś dziwnego ostatnio, co nie dzieje się normalnie i czego nie da się w żaden sposób logicznie wytłumaczyć. Spadające książki w bibliotece? Jakim cudem spadły wszystkie, skoro regał się nawet nie poruszył?

Nikt nie miał na to odpowiedzi.

– A twoja latarnia, Alice? – kontynuowała. – Nie wiem o co chodziło, ale Elsa wspominała coś o jakimś znaku, którego doświadczyłaś.

Alice milczała.

– A czytałyście Wejrzenie wprost? Tam wszystko…

– To tylko książka – przerwała Alice, usilnie starając znaleźć jakiś twardy grunt, który nagle zniknął jej pod nogami. – Fikcja, fantastyka, coś, co się nie stało!

– Ale daje dużo do myślenia! Sam pan Bryant powiedział, że jest zadziwiająco realistyczna jak na fantastykę. – Daniela zauważyła jednak, że to nie prowadzi do niczego, przerwała więc swój wywód. Zaczęła wpatrywać się z mocnym skupieniem na punkt naprzeciw siebie. Nagle wszystkie poczuły lekki powiew, chociaż okna nie były otwarte. Wiatr zaczął przybierać na sile. Alice i Nessie rozejrzały się po pokoju, by znaleźć jego źródło. Wszystko jednak niezaprzeczalnie dowodziło, że tym źródłem była Daniela.

– Otwórzcie oczy.

Melanie zawsze uważała za wielką niesprawiedliwość fakt, że szybkość jej denerwowania nie miała swojego odzwierciedlenia w szybkości opanowania. Bardzo łatwo wpadała w złość, ale uspokojenie nie przychodziło tak szybko.

Tak było i teraz – ciągle była wściekła. W zasadzie nie wiedziała już na kogo: czy na swoją matkę, z którą znowu się pokłóciła, czy na tych cholernych McCainów, przez których spóźniła się w tamtym tygodniu na randkę, czy na samego Kevina za to, że nie odbierał jej telefonów.

Przyszła teraz do MaxCup z nadzieją, że go tu dzisiaj spotka, skoro pub należy do jego rodziców. Planowała mu wszystko wytłumaczyć – bo przecież nie chciała wtedy iść do tego przeklętego lasu. Alice ją ubłagała, więc poszła. I co z tego wynikło? Być może straciła ostatnią szansę na zdobycie Kevina.

Melanie westchnęła i upiła łyk coli z wódką. Nawet ten barman sprzysiągł się przeciwko niej – nie chciał jej sprzedać czwartego drinka, a przecież wcale nie była jeszcze pijana. Trochę się z nim podrażniła, by poprawić sobie humor, ale teraz gdzieś poszedł i nie mogła go zaczepić.

Dochodziła dziewiąta, a Kevin nadal się nie pokazywał. Chyba był to znak, że już nie przyjdzie. Cholera. Zawaliła dla niego naukę na jutrzejszy sprawdzian, a nawet nie miała okazji go zobaczyć. W szkole ciągle rozmawiał ze swoimi kolegami, a do jego domu obawiała się pójść. Nie chciała wyjść na zdesperowaną.

Wypiła do dna swój drink i już chciała wstać od baru, gdy ktoś przysiadł się do niej.

– Nie za dobrze dzisiaj wyglądasz, Melanie – stwierdził.

Odwróciła się do nieznajomego i poznała w nim mężczyznę, który stał tamtego dnia przy różowej sofie i ją obserwował.

– My się znamy? – zapytała, przyglądając mu się.

– Cóż. – Zastanawiał się chwilę z uśmiechem nad właściwym doborem słów. – Nie oficjalnie.

– Świetnie – powiedziała, a na wspomnienie tamtego dnia i upokorzenia wstała od baru i odwróciła się teatralnie na pięcie. Usłyszała za sobą śmiech i głos mężczyzny:

– Jesteś zupełnie jak twoja matka.

To stwierdzenie kazało jej odwrócić się gwałtownie. Nie cierpiała, gdy ktoś porównywał ją do  niej. Poza tym – skąd on mógł coś o niej wiedzieć?

– Kim jesteś? – zapytała. – I skąd znasz moja matkę?

– O tym będzie później – powiedział i poklepał krzesło, na którym wcześniej siedziała. – Najpierw usiądź. – Ale gdy zobaczył, że nie rusza się z miejsca i krzyżuje ręce na piersi, zaśmiał się i przedstawił: – Jestem Friderik Jones, ale mówi mi Rick. Nie cierpię mojego pełnego imienia, kiedyś dowiesz się dlaczego.

Znała to nazwisko.

– Tak miała na nazwisko moja matka, zanim wyszła za mąż – stwierdziła.

– Zgadza się – rozsiadł się wygodniej na krześle. – To jest to samo nazwisko. Jestem jej bratem.

Melanie zmrużyła oczy. To wszystko zmieniało. Fakt, że – wedle jego słów – jest członkiem jej rodziny, sprawił, iż nie patrzyła już na niego jako na przystojnego mężczyznę, ale niejako sprzymierzeńca. Zanim uświadomiła sobie, że to również może być żart.

– Chciałem powiedzieć ci to bardziej spektakularnie, ale skoro jesteś tak uparta…

– Czekaj – przerwała. – Skąd mam wiedzieć, że mówisz prawdę? Skoro jesteś moim wujkiem, to dlaczego nic o tobie nie wiem? Znam wszystkich członków mojej rodziny.

– To jest to pytanie, na które jeśli chcesz znać odpowiedź, musisz zapytać Elsy.

– Elsy – powtórzyła z niedowierzaniem. – Tej wariatki? Żartujesz.

– Wcale nie – odpowiedział. – Byłem na ślubie Margaret, byłem przy tym, jak przywiozła cię ze szpitala, widziałem twoje kolejne urodziny, ale po narodzinach Jenny ślad po mnie zaginął. Dlaczego?

– To ja ciebie o to pytam – zirytowała się Melanie.

– Jeśli chcesz wiedzieć, to Elsa zna odpowiedź.

– Ale ty też – zauważyła. – Więc nie dam się zaprowadzić do tej nawiedzonej kobiety. – Zaczynała się denerwować.

Rick musiał zauważyć, że Melanie rozważa kwestię odejścia, bo złapał ją za rękę.

– Zaczekaj – poprosił. – Proszę cię, usiądź.

Melanie zawahała się, ale usiadła obok niego. On ciągle trzymał ja za rękę. Nagle poczuła dziwne ciepło pulsujące z jej dłoni i rozchodzące się po całym ciele.

– Co ty robisz? – przeraziła się.

– Jedną małą rzecz, która musi nakazać ci zaufać i mi, i Elsie.

________________________________________

Ten rozdział jest tak jakby mostem z rozdziału V do VII. Bo właśnie następny rozdział odpowiada na mnóstwo pytań i szczerze jestem nim podekscytowana, tak że aż nie mogę się doczekać, aż go przeczytacie. I pamiętacie te damy z prologu? Bo mogę zdradzić, że także będzie retrospekcja! Tymczasem musicie się zadowolić tym. I jak zawsze, skomentujcie co się Wam podoba, a co nie.

Pozdrawiam! :)