VII. MARZENIE POKOLEŃ

– ROZDZIAŁ VII –

MARZENIE POKOLEŃ

dwa wieki wcześniej

Dochodziła północ i był to najwyższy czas, by zacząć. Loveinne poprawiła suknię i przez ramię popatrzyła na śpiącego męża. Starannie zamknęła za sobą drzwi i wyszła na ciemny korytarz, oświetlając sobie drogę świecą. Bezszelestnie zeszła na parter i skierowała się w lewą stronę do części dworku, której nikt nie odwiedzał. Minęła kilka zakrętów i otworzyła kluczem komnatę na końcu korytarza. Wślizgnęła się do środka i natychmiast odsunęła wielki wzorzysty dywan, pod którym znajdowało się drewniane wieko prowadzące do piwnicy. Podniosła je i szybko zbiegła po schodkach do biblioteki, którą tak bardzo znała. Bez zastanowienia podeszła do regału, na którym znajdowały się najstarsze księgi i wzięła do ręki duży egzemplarz obłożony brązową postrzępioną okładką. Nie miała czasu do stracenia – musiała jak najszybciej opuścić Gritmore i udać się do lasu, gdzie na nią czekają.

       Wyszła tylnymi drzwiami i przechodząc przez niewielką łąkę, zaraz znalazła się w lesie. Bez problemu odnalazła właściwe miejsce.

- Myślałam, że już zmieniłaś zdanie – usłyszała obok siebie głos Alexandry.

- Nigdy – odpowiedziała jej i zaraz zapytała: – Masz to?

- Oczywiście – odpowiedziała tamta i Loveinne, której wzrok już przyzwyczaił się do ciemności, zauważyła opleciony wokół jej dłoni stary naszyjnik z tarczą zegara.

- Czekamy tylko na Marię Teresę – powiedziała Clarie pobłażliwie. – I na jej sztylet. Oczywiście, nie mogła sobie odpuścić dzisiaj schadzki. To nawet ja powiedziałam Williamowi...

      W tym samym momencie zza drzewa wyszła Maria Teresa wraz z Friderickiem trzymającym w rękach jeszcze żywą sarnę.  Biorąc pod uwagę to, co przed chwilą robili, jej fryzura wyglądała perfekcyjnie.

- Możemy zaczynać – oznajmiła, ignorując spojrzenie sióstr. – Wiecie co robić.

        Natychmiast utworzyły krąg, w środku którego zaraz zapłonął ogień. Rebekah wzięła swoją menażkę z pyłem księżycowym i podeszła do Friderika, który poderżnął gardło zwierzęciu i skropił jej krew do naczynia. Następnie biorąc sztylet Marii Teresy rozcięła wnętrze swojej dłoni. Krew spływająca na pył wydała syk przypominający odgłos wody spadającej na rozżarzone węgle. Każda z kobiet uczyniła to samo. Na końcu Rebekah umieściła naczynie na ogniu, którego płomyki utrzymywały je w powietrzu.

         Friderik zamknął oczy i zaczął szeptać:

- Elementa veniant et potestatem dant.

        Loveinne złapała mocniej księgę i zaczęła przywoływać żywioły.

- Terra.

      Clarie podniosła grudkę ziemi i wraz z dorecznicą pływającą rzuciła ją do menażki. Krew zaczęła bulgotać.

- Ignis.

        Ogień rozświetlając ciemności nocy, buchnął przerażającym żarem.

- Aer.

        Mocny wiatr z północy wzniecił potęgę ognia.

- Aqua.

      Krople wody leżące leniwie na liściach podniosły się do góry i zebrawszy się w jedno miejsce spłynęły w dół i połączyły się z krwią.

- Et Ferrum.

       Alexandra pewnym ruchem wrzuciła żelazny naszyjnik do naczynia.

- A morte ad witam.

       I zaczęły wszystkie razem:

- Potestatem et vis, pulchritudo et opes, vita et immortalitas.

Ziemia zatrzęsła się, a na niebie pojawiły się potężne chmury. Dziesiątki błyskawic rozświetliły mroki nocy. Jednak ani ziemia, ani burza, ani wicher i ani buchający ogień nie potrafiły wyrwać ich z miejsca, tak silnie moc przyciskała ich do podłoża. Czuły wszechogarniającą siłę, podniecającą i obezwładniającą, która już od tak dawna gromadziła się w ich wnętrzu. Teraz gotowa była wyleźć na świat i pokazując swoją władzę, sprzeciwić się wszystkim, nawet samej naturze.

A one powtarzały ciągle i ciągle, z każdą chwilą z większą siłą:

- Potestatem et vis, pulchritudo et opes, vita et immortalitas.

teraźniejszość

- Więc nam wierzycie – stwierdził Damian patrząc jak Alice, Melanie, Daniela i Nessie siedzą sztywno na kanapie w ich salonie. Chłopak opierał się o ścianę ze skrzyżowanymi rękami na piersi, a Elsa stała przy oknie i obserwowała ptaki latające nad ogrodem. Było to skrajnie irytujące, biorąc pod uwagę fakt, że siedziały tu wszystkie i oczekiwały odpowiedzi.

- Przyjmijmy, że tak – powiedziała Daniela. – Ale pewnych rzeczy nie rozumiemy. Na przykład, skąd o nas wiecie.

- Doświadczona czarownica potrafi wyczuć takie rzeczy – oznajmiła Elsa wolnym głosem, ciągle stojąc w tej samej pozycji. – Poza tym, słyszałam o różnych dziwnych sytuacjach. Na przykład rozpryskująca się latarnia…

- No dobra, ale dlaczego wcześniej nic nie poczułyśmy? – chciała wiedzieć Nessie. – Przez tyle lat nie wiedziałyśmy o tym, ze jesteśmy czarownicami.

- Musiałyście dopiero aktywować krąg – usłyszała odpowiedź, jakby była oczywista.

- Krąg? – powtórzyła Melanie z rezerwą. W dalszym ciągu nie wiedziała, co tu robiła. Nie mieściło się w jej głowie, że słowa które ostatnio powiedzieli McCainowie, mogą okazać się prawdą. Wiedziała jedynie, że mężczyzna podający się za jej wujka, widzi w tym spotkaniu jedyne źródło na uzyskanie odpowiedzi, których tak potrzebowała. Oczekiwała konkretów, dowodów, które pozwolą jej uwierzyć w szalony świat, w coś co, normalnie rzecz biorąc, nie ma praw bytu.

- Tak, krąg. Poniżej piętnastego roku życia, czarownice nie przejawiają żadnych nadprzyrodzonych zdolności, muszą do tego dojrzeć. Dopiero po ukończeniu tego wieku, gdy wszystkie razem złapią się za ręce, zostaje aktywowana moc danego kręgu. Wcześniej była niejako schowana w waszych wnętrzach i dopiero w tym akcie mogła zostać ukazana światu. Musiałyście więc niedawno coś takiego uczynić.

       Oczywiście, było to tego dnia, gdy Melanie zaproponowała grę w Koło. Musiał więc to być także i pierwszy raz kiedy złapały się wszystkie cztery za ręce. Ale to było aż prawie niemożliwe.

- Oczywiście, nie dzieje się to za każdym razem, kiedy spleciecie swoje dłonie w kole – wyprzedziła pytanie Elsa. – Dochodzą do tego, także inne czynniki, takie jak dobór natury czy…

- Słucham? – przerwała Alice.

- Nie martwcie się, ja też nie rozumiem naturologii – przerwał Damian i zaśmiał się. – W każdym razie ważne jest, że pewnego dnia aktywowałyście krąg i stałyście się czarownicami. – Popatrzył przeciągle na Alice, a ona natychmiast odwróciła wzrok i zapytała:

- No, dobra, ale dlaczego wszystkie cztery jesteśmy… czarownicami? – Ciągle ostrożnie wymawiała to słowo, jakby było zrobione ze szkła.
- Uważamy, że jest to dziwne – podjęła temat Daniela. – Jeśli co druga osoba nie jest czarownicą, to prawdopodobieństwo, że cztery dziewczyny w tym samym wieku, znające siebie nawzajem bardzo dobrze, są czarownicami,  jest – delikatnie mówiąc – niewielkie.
Minęła chwila zanim Elsa odwróciła się od okna i spokojnym, lecz mocnym głosem powiedziała:
- Nic nie dzieje się bez przyczyny.
Wolnym krokiem podeszła do regału i wzięła do ręki grubą księgę – tę samą, którą pokazywała im tydzień temu – i położyła ją przed nimi na stoliku, otwierając na stronie z pięcioma starymi fotografiami.
- To wasze przodkinie – oznajmiła. – Należycie do rodu czarownic z Gritmore. Był to duży dworek, który został wybudowany ponad dwa wieki temu dla bogatego małżeństwa Johna i Marii Crewesonów.

Przewróciła stronę i pokazała im drzewo genealogiczne. Wszystkie cztery przysunęły się bliżej. Na samym szczycie widniały imiona Marii i Johna, połączone linią, z której odchodziły z kolei dwie. Przy końcu jednej znajdowało się imię Diana, przy drugiej – Clementine. Linia pochodząca od Diany i jej męża Torrey’a rozdzielała się na trzy: na imię Friderik, Rebekah i Alexandra, natomiast od Clementine i Thomasa na Loveinne, Marię Teresę i Clarie.

- Gritmore był na tyle duży, że mieszkali tam oni wszyscy – ciągnęła Elsa. – I dzieci Diany, i Clementine, wraz z mężami i ich dziećmi. To właśnie te pięć kobiet – wszystkie wnuczki Crewesonów – utworzyły dwa wieki temu krąg, który na zawsze złączył je oraz wszystkie pokolenia, które następowały po nich. Jesteście właśnie ich potomkiniami i tworzycie razem krąg. Friderik stworzył właśnie tą kronikę rodu, którą wam pokazuję i nakazał swoim dzieciom ją kontynuować. Stąd wiem, że ty, Alice, pochodzisz od Rebekah, Daniela od Alexandry, Nessie od Marii Teresy, a Melanie od Loveinne.

- Zaraz… – zastanowiła się Daniela, z ciekawością oglądając drzewo genealogiczne. – W takim razie kto jest potomkinią Clarie?

- Ja? – odezwał się Damian.

- Ale ty nie jesteś kobietą – zauważyła nie za mądrze Alice.

- Owszem. – Zaśmiał się. – Ale to przez to, że urodziłem się pierwszy.

- Że co? – zapytała Nessie.

- Okej, oficjalnie nie ogarniam – stwierdziła Melanie i mocno wypuściła powietrze.

- Damian mówi o zasadzie dziedziczenia w rodach pierwotnych czarownic w kręgu – tłumaczyła Elsa. – Oczywiście, dziedziczenie odbywa się w linii żeńskiej. Jak już chyba wiecie, mężczyźni nie mogą czarować.

- Powiedziałeś, że wy macie inne zadanie – zwróciła się Alice do Damiana, przypominając sobie jego słowa. – Na czym to polega?

- Mężczyźni nie czarują – potwierdził Damian. – Ale potrafią – na zasadzie kontaktu fizycznego lub psychicznego – wzmocnić siłę i moc czarownic, a także ją podtrzymywać.

- Wybacz, ale dalej nie rozumiem – przyznała Nessie.

- Znaczy, że jak chcę, to mogę sprawić, że twoja moc będzie silniejsza.

- W sensie jak akumulator? – Zapytała Daniela.

- Nie do końca.

- Więc co z tym dziedziczeniem? – Wróciła do tematu Melanie. Zaczynała boleć ją głowa.

- Krąg pełny musi składać się po jednej osobie płci żeńskiej pochodzącej od każdej z założycielek kręgu – kontynuowała Elsa. – Natura dąży do tego, by następne pokolenie czarownic było mniej więcej w jednym wieku. Dlatego, jeśli zostanie poczęta jakaś dziewczynka, to każde następne dziecko urodzone przez pozostałe członkinie kręgu będzie płci żeńskiej.

- To gorsze niż algebra – stwierdziła Melanie.

- Czyli chcesz powiedzieć, że urodzenie Melanie, która jest najstarsza z nas, uwarunkowało rozkład chromosomów płci kolejno u Alice, Nessie i u mnie? – zapytała Daniela i podniosła  brew. To było jak abstrakcja.

- Dokładnie.

- I cała genetyka poszła się pieprzyć – stwierdziła Daniela i głośno wydychając powietrze oparła się na kanapie.

- Czy to także oznacza, że gdybyśmy nie należały do tego rodu, to równie dobrze mogłybyśmy być chłopcami? – zapytała Nessie.

- Nikt nie wie, co by się stało – powiedziała Elsa spokojnym głosem. – Bo nie można zakładać, że okoliczności twoich narodzin mogłyby być inne. Urodziłaś się dokładnie tego dnia, co powinnaś, dokładnie w tej rodzinie i dokładnie w tym miejscu.

Nessie zamilkła, silnie zastanawiając się nad jej słowami.

- Czyli że co?  – przerwała Alice. – Jesteśmy spokrewnione?

- Tak – potwierdziła Elsa. – W bardzo odległej linii. I znacie się wszystkie tak dobrze, ponieważ wasze matki były blisko, wasze babcie, wasze prababki i tak dalej.

       Serce Nessie od razu zaczęło bić mocniej na jakąkolwiek wzmiankę o jej mamie.

- Czy to oznacza, że nasze matki były czarownicami? – zapytała. No oczywiście, przecież to ona nauczyła ich gry w Koło. Pewnie chciała, by kiedyś bawiąc się w tę grę, stały się czarownicami.

- I MOJA matka też? – zapytała Melanie z pół zdziwieniem i pół przerażaniem.

- Nie, akurat twoja nie – oznajmiła matka Damiana. – Ale do tego dojdziemy później.

- Tak jak również wzmianki o moim wujku?

- Wszystko po kolei – Elsa zaczęła przechadzać się po salonie z rękami splecionymi z tyłu. Chwilę  pomilczała, po czym rozpoczęła opowieść: – Te same kobiety, które założyły wasz – nasz – krąg, kilka lat później, gdy już doczekały się swoich potomkiń, stworzyły pewne bardzo poważne i niebezpieczne zaklęcie. Wiele pokoleń dążyło, by znaleźć składniki niezbędne do jego wykonania: prastary pył księżycowy i bardzo rzadką roślinę o nazwie dorecznica pływajaca, ale tylko im się to udało. Przysłużył się do tego bogaty i wpływowy William Moore, kochanek Clarie, ale to akurat nieistotne.

- Co to było za zaklęcie? – Przerwała Alice, ale czuła, że chyba nie chce znać odpowiedzi. W ogóle nie chciała tego wszystkiego wiedzieć.

Elsa zatrzymała się i odwróciła się przodem do nich.

- Czarownice z Gritmore chciały tego, o czym marzyło wiele pokoleń – powiedziała, milknąc na chwilę, by utrzymać niepotrzebną w ogóle chwilę grozy. – Nieśmiertelności. – Przesunęła wzrokiem po dziewczynach, do których nie dotarło chyba znaczenie tych słów. – Zaklęcie nieśmiertelności, podobnie jak zaklęcie odmładzające, zaklęcie wskrzeszenia i zaklęcie teleportacji, wymaga dużej ofiary. Czarownice musiały być bardzo zaślepione perspektywą wiecznego życia, bowiem mimo że posiadały ogromną wiedzę i moc, zapomniały, że za tworzenie tak wielkich zaklęć przeciwko naturze będą musiały zapłacić wielką cenę.

- Udało im się stworzyć to zaklęcie? – Wyrwała się Nessie niecierpliwie.

- Owszem – odpowiedziała Elsa i zaczęła kolejny pochód po salonie. – Ale nie tak, jak sobie to wyobrażały. Zaklęcie nieśmiertelności potrzebowało ofiary nie tylko krwi niewinnej sarny, ale także ofiary ludzkiego życia i to nie jednego. Wszystkie pięć czarownic zmarło dokończywszy zaklęcie. Przeżył jedynie Friderik, który w porę zorientował się, w którą stronę to wszystko zmierza i przerwał połączenie między sobą a czarownicami, ratując tym samym sobie życie.

- Czy gdyby nie przerwał połączenia, czarownice mogłyby przeżyć? – zapytała Daniela. – A może, to że nie zmarł oznacza, że zaklęcie nie powstało?

- Nie i nie. Widzisz, ofiara z mężczyzny – nawet podtrzymującego magię – nie ma tak dużego znaczenia dla natury jak ofiara z kobiety. Natura w jakiś dziwny sposób traktuje kobiety jako delikatne i niewinne, nawet gdy takie nie są. Więc śmierć Friderika nie musiała być dokonana. – Elsa przerwała na moment, po czym podjęła opowieść:  – Czarownice chciały stworzyć zaklęcie i od razu je uwolnić. Jednak gdy zmarły, zaklęcie zostało uwięzione w starym naszyjniku z zegarem. Od tamtej pory wiele osób starało się odnaleźć ten zegarek, jako jedyny element na świecie mogący zapewnić nieśmiertelność.

         Nastąpiła cisza, podczas której każdy zastanawiał się nad jej słowami.

- Jak wyjaśniono śmierć piątki kobiet? – Zapytała nagle Nessie, a Melanie mruknęła jej do ucha:

- Serio?

- Friderik przeniósł ich ciała do Gritmore i spalił budynek – wyznała Elsa bez emocji, tak jakby podawała kolejną datę historyczną.

- Wraz ze wszystkimi mieszkańcami? – Wyrwała się Alice. Nie mieściło się jej to w głowie.

- Wielu się uratowało – odpowiedziała matka Damiana ciągle spokojnym głosem. – Friderik musiał jakoś postąpić, by na jaw nie wyszło, że są czarownicami. W tamtych czasach zabijano je w bardzo brutalny sposób.

Nessie już chciała zapytać jaki, ale Melanie szturchnęła ją i zwróciła się do Elsy:

- Okej, ale po co nam to mówisz?  Jaki ma to z nami związek?

- Jak się okazuje wielki – wtrącił Damian. 

     Siedziały ciągle tak sztywno, że zaczęły boleć je już karki i plecy. Mózgi ich były bardzo wycieńczone przyswajaniem sobie tak niepowtarzalnych wiadomości. W końcu Daniela po chwili odgadła:

- Ktoś teraz szuka zegarka.

- Tak – Elsa pokiwała głową.

- Ale kto? – chciała wiedzieć Alice.

Dziwne, bo Melanie czuła, że zna odpowiedź. W każdym razie po części.

- Mój były mąż – oznajmiła Elsa z powagą. – I jego brat.

- Masz na myśli pana Simona? – zapytała Nessie, by się upewnić. To było nie do wiary.

- Ha! Wiedziałam, że on coś knuje! – zawołała Melanie, choć prawdopodobnie nie miała zamiaru powiedzieć tego aż tak głośno. Daniela podniosła brew i rozbawiona mruknęła do przyjaciółki:

- A podobno nie wierzysz w to wszystko.

- Już raz ojciec Heralda i Simona, Edmund Bryant, chciał uwolnić zaklęcie z naszyjnika – ciągnęła Elsa. – Poszukiwał go wiele lat, aż w końcu mu się to udało. Jednak moje pokolenie kręgu powstrzymało go przed rytuałem uwolnienia.

- Czyli, że nasze matki? – Zapytała Alice i z pamięci wygrzebała wspomnienie swej matki. Spróbowała wyobrazić sobie ją jako czarownicę.

- Tu dochodzimy do informacji, dzięki której tu jesteś, Melanie. Margaret odrzuciła magię, nigdy w nią nie uwierzyła, dlatego twój wujek zajął jej miejsce w kręgu. Twoja matka uznała Ricka za szalonego i można powiedzieć, że usunęła go ze swojej pamięci i rodziny, nigdy więcej o nim nie wspominając. – Zrobiła przerwę, po czym kontynuowała: – Także twoja babcia, Danielo, zajęła miejsce twojej matki w kręgu, nie chcą dodawać jej obowiązków. To był pierwszy raz, kiedy krąg był niepełny. Teraz jest drugi – powiedziała patrząc na swojego syna.

- Czyli co? Ojciec Damiana i nasz nauczyciel literatury szukają zegarka i chcą być nieśmiertelni? – Zapytała Alice z niedowierzaniem po chwili milczenia. To było bardziej niż chore.

- Edmund Bryant był bardzo niebezpieczny i bezwzględny, pomimo tego, że był człowiekiem. Tacy sami są jego synowie. Musieli dowiedzieć się z jakiś starych notatek swego ojca o jego planach i przybyli do Glovemarks, by dokończyć jego dzieło. Mogą zrobić wiele okropnych rzeczy jeśli nie dostaną tego, czego chcą. Ale gorzej się stanie, jeśli się im uda, więc musimy go powstrzymać.

- My? Chwila, nikt nie mówił, że mamy się w to mieszać – powiedziała Melanie.

- Już zostałyście w to zamieszane – stwierdziła Elsa. – Stałyście się czarownicami i jesteście jedynymi osobami na świecie, które mogą powstrzymać Bryantów. Odziedziczyłyście po czarownicach Gritmore to zadanie.

- Nie wiedziałam, że można dziedziczyć problemy – mruknęła Alice do siebie.

- Byłabyś zdziwiona, ile jeszcze rzeczy można odziedziczyć – odpowiedziała Elsa i dodała:

- A w ogóle to skąd wiesz, że Bryanci chcą znaleźć zegarek? – zapytała Daniela.

- Akurat to nie ulega wątpliwości. Simon Bryant, przyjeżdżając do małego miasteczka Glovemarks, wzbudził moje podejrzenia. Bracia już kiedyś wiedzieli, że Edmund planował coś wielkiego, jednak nie zdążył tego uczynić. Razem z Brendą i… Friderikiem podejrzewaliśmy, że kiedyś mogą dowiedzieć się o zegarku i zechcieć aktywować zaklęcie. Przybyłam więc tu i ja. Podczas rozmowy, dał mi jasno do zrozumienia, że nasze obawy nie  są  bezpodstawne.

         To dziwne, ale akurat te słowa pozwoliły Melanie uwierzyć w całe niebywałe historyjki Elsy. Dopiero to utwierdziło ją w przekonaniu, że ta kobieta mówi prawdę. Daniela starała się wszystko dokładnie analizować i wyciągać wnioski. Alice zdała sobie sprawę, że źle oceniła Damiana, jednak ciągle czuła do niego urazę, że okłamywał ją tak długo. Jeśli natomiast chodzi o Nessie, to jej wyobraźnia pozwoliła już od początku przyswajać sobie wiadomości z wielkim zainteresowaniem.

 - W każdym razie, nie możecie pozwolić, by Bryanci się o was dowiedzieli – ciągnęła Elsa. –  Mają myśleć, że nie jesteście uświadomione, że jesteście po prostu zwykłymi nastolatkami, które nie wiedzą o poczynaniach przodków. Wtedy będziecie bezpieczne, a w międzyczasie przeszkodzimy im.

- W ogóle wiadomo gdzie jest ten naszyjnik? – chciała wiedzieć Daniela. Już dawno chciała o to zapytać.

- Nie, od dwunastu lat nie wiadomo – zabrał głos Damian. – Ale nie możemy pozwolić, by dostał się w ich ręce.

- Zegarek zniknął bez śladu dnia, w którym Edmund bezskutecznie spróbował aktywować zaklęcie – wyjaśniła Elsa, robiąc potrzebną przerwę, by kontynuować: – Samo jednak zaklęcie i poważne zachwianie natury to nie wszystkie poważne konsekwencje – dodała. – Badacze już od starożytności analizowali potrzebne składniki do wykonania zaklęcia nieśmiertelności. Sporządzili listę o życiodajnych właściwościach, z której korzystały czarownice z Gritmore, tworząc zaklęcie. – Zrobiła przerwę, po czym kontynuowała: – Jeśli Bryantom się uda, by przetrwać jako nieśmiertelni, będą potrzebowali czegoś, co będzie miało właśnie takie życiodajne właściwości – tak jak pył księżycowy i dorecznica pływająca, potrzebne do wykonania tego zaklęcia. Zrobiła przerwę, by dziewczyny dokładnie zrozumiały znaczenie jej słów. – Jest tylko jedna taka rzecz.  Ludzka krew.

Mózg Danieli z łatwością połączył wszystkie informacje w jedną całość pozwalając wyciągnąć jeden prosty wniosek:

- Czyli chcą zostać wampirami.

__________________________________________________

I jest! Ten obiecany wielki rozdział. Osobiście jestem z niego zadowolona, ale nie wiem jakie jest Wasze zdanie. Mam nadzieję, że nie jesteście zawiedzeni, bowiem chciałam wyjaśnić w tym rozdziale, o co tak naprawdę będzie chodzić w moim opowiadaniu. Oczywiście, nie wszystko zostało zdradzone, kłębi się jeszcze wiele pytań. Dzielcie się więc w komentarzach Waszymi opiniami o  tym rozdziale. A teraz mam dla Was jeszcze niespodziankę, a mianowicie drzewo genealogiczne Crewesonów:

Pozdrawiam, miłego dnia!