XIII. WSZYSTKIE DROGI PROWADZĄ DO GLOVEMARKS

– ROZDZIAŁ XIII –

WSZYSTKIE DROGI PROWADZĄ DO GLOVEMARKS

- Okej, robisz to źle – zaśmiał się Rick Jankins, widząc, jak jego siostrzenica mocno zaciska powieki i przechyla głowę do tyłu. Siedzieli naprzeciw siebie na dywanie w piwnicy Gritmore i trzymając się za ręce, ćwiczyli kolejne zaklęcia. – To musi być naturalne. Po prostu skupiasz się i podnosisz swoim umysłem tę książkę i rzucasz nią na pięć metrów z wielkim impetem.

- Łatwo ci mówić – zaperzyła się Melanie, strzepując ruchem głowy włosy z ramienia. – Ty siedzisz w tym od wielu lat, a ja jestem nowicjuszką.

- Błagam, mówisz, jakbym miał pięćdziesiąt lat!

- No, niemało ci brakuje – powiedziała, drażniąc się z nim.

- Och, czyżby? – Zmarszczył brwi i udał obrażonego dzieciaka. – A ty jesteś małolatą!

- Jestem pełnoletnia! – zawołała.

- Gdybym nie znał twojej daty urodzin, w życiu bym tego nie powiedział. – Rick zaśmiał się znowu i uchylił się przed lecącą wprost na niego książką. – No widzisz, jak chcesz to potrafisz.

Popatrzyła na niego z satysfakcją wymalowaną na twarzy. Uwielbiała, kiedy ją chwalił.

- Hej, jedziesz teraz do twojego domu w Slighton? – zapytała po chwili, wstając z podłogi. Strzepnęła kurz, który osadził się jej na spodniach. Był on wszechobecny w Gritmore, co nieraz doprowadzało Melanie do ataków alergii.

- Nie – odpowiedział, podnosząc z ziemi książkę. – Muszę załatwić parę rzeczy w Glovemarks. Umówiłem się też z Elsą.

Melanie uniosła brew i uśmiechnęła się znacząco. Rick jednak zignorował ją, odwracając się w stronę regału i odłożył wolumin na poprzednie miejsce.

- Nie myślałeś o tym, by się tutaj przeprowadzić? – Zawsze chciała zadać mu to pytanie. – Spędzasz tutaj więcej czasu niż w Slighton, a dojeżdżanie jest przecież męczące.

- Mieszkam tam, odkąd wywalono mnie z Glovemarks – oznajmił Rick i uśmiechnął się kącikiem ust, przypominając sobie wydarzenia sprzed lat. – Przyzwyczaiłem się. Poza tym, gdyby twoja matka się dowiedziała, że tutaj teraz mieszkam, nie wypuściłaby cię z domu. A tak, to do tej pory widziałem się z nią tylko dwa razy. No i za każdym spotkaniem przyrzekałem jej, że nigdy ci nie powiem kim jestem.

- No jasne – prychnęła. Matka zawsze musiała mieć wszystko pod kontrolą. Uważała się chyba za jakiegoś strażnika mądrego postępowania.

- Dlaczego pytałaś? – zapytał Rick, podchodząc bliżej. – Chciałaś żebym cię podwiózł?

Melanie westchnęła.

- Taa. – Przewróciła oczami. – Matka zmusiła mnie, żebym tam pojechała odebrać strój dla Jenny, oczywiście nie dając mi samochodu. Smarkula gra w poniedziałek w jakimś durnym przedstawieniu, no i oczywiście matka musiała zamówić jej najlepszą suknię do tej roli – mówiła, jakby chciała pozbyć się gorzkiego posmaku z języka. – Ona myśli, że jestem teraz w Slighton – to dlatego mnie wypuściła z domu – a ja przyszłam tutaj. No i teraz naprawdę muszę się tam udać odebrać tę sukienkę.

- Mogę cię zabrać, skoro to jest takie ważne – zaoferował się Rick.

- Spoko, już zapytałam Kevina, czy mnie podrzuci w razie, gdybyś ty nie mógł – powiedziała i uśmiechnęła się do niego. – W takim razie, uciekam. Na razie!

Pobiegła pędem w stronę domu Punpów i zadzwoniła domofonem, ale nikt nie odbierał. Zaczęła rozglądać się po budynku i nie zauważyła żadnego otwartego okna ani nic, co mogłoby świadczyć o tym, że ktoś jest w domu. Na podjeździe stał tylko stary samochód Kevina, ale nie widać było bordowego pojazdu jego rodziców. Spojrzała na zegarek. Jazda samochodem z Glovemarks do Slighton zajmowała jedynie dwadzieścia minut, ale jeśli nie wyjedzie w ciągu następnej pół godziny, to może się okazać, że sklep będzie zamknięty. Przegryzła wargę i zadzwoniła do swojego chłopaka.

- Hej skarbie, kiedy będziesz w domu? – zapytała, ciesząc się, że słyszy jego głos.

- Za jakąś godzinę – odpowiedział jej. – Przepraszam, ale teraz mam coś ważnego do załatwienia z rodzicami w pubie. A ty co tak wcześnie dzwonisz? Myślałem, że jeszcze jesteś zajęta.

- Jak widać, już nie jestem – rzekła, zaczynając się trochę denerwować.

- W takim razie poczekasz na mnie w ganku? W furtce od wewnętrznej strony jest kluczyk.

- Muszę teraz koniecznie pojechać, matka będzie wściekła – przegryzła wargę po raz kolejny, wyciągając rękę po kluczyk. Znalazłszy go, otworzyła furtkę i weszła na podwórko chłopaka.

 - Wybacz, ale nic nie mogę zrobić – dodał przepraszającym tonem. – Postaram się przyjść szybciej, ale nie obiecuję.

Rozłączyli się. Melanie doszła do wniosku, że wreszcie poczuła to, co Kevin, kiedy to ona przekładała bądź spóźniała się na ich spotkania. Nie uśmiechało jej się to, ale nie miała wyboru. Usiadła na schodkach przed drzwiami frontowymi i oparła łokcie o kolana, a głowę na dłoniach. Zaczęła rozmyślać, kto może ją w tym momencie podwieźć. Ani Alice, ani Nessie nie miały własnych samochodów. Autobus nie wchodził w grę – zawsze był tłoczny, a piękna sukienka nie mogła być pomięta. Tak oczywiście powiedziała matka. Ale już nie łaska było powiedzieć, czym mogłaby pojechać.

Zadzwoniła do Ricka, mając zamiar poprosić go jednak o zmianę planów, ale telefon miał wyłączony. Zaklęła pod nosem. Jej wzrok mimowolnie powędrował do samochodu Kevina, który stał na podjeździe. Jeśli teraz pojechałaby i szybko załatwiła sprawę, mogłaby wrócić przed powrotem Kevina i jego rodziców.

No cóż, była zdesperowana. Patrzyła jeszcze chwilę na samochód i podjęła szybką decyzję. Miała przecież prawo jazdy, a to oznaczało, że potrafi jeździć. Przecież nic się nie stanie, jak go pożyczy.

To jednak nie wystarczyło, by pozbyć się wyrzutów sumienia. Zdecydowała się napisać mu SMS-a, że pożycza jego auto, bo matka naciska na szybkie załatwienie sprawy. Po wysłaniu poczuła się zdecydowanie lepiej i pewnym ruchem wsiadła do pojazdu. Rzuciła swoją torebkę na krzesło obok. Kluczyki, tak jak te od furtki, były w stacyjce.  Kto by pomyślał że Punpowie są tak nierozważni.

Przeglądnęła się w lusterku i puściła sobie oczko. Niebawem uruchomiła samochód i wyjechała na jezdnię. Po pięciu minutach już minęła znak z przekreślonym wyrazem „Glovemarks” i wyjechała na polną drogę. Było tu nierówno i często samochód Kevina podrygiwał, co ją denerwowało. Starała się jak najdelikatniej kierować pojazdem, by nic nie zepsuć. Na jej szczęście ruch był niewielki: od czasu do czasu przejeżdżał tędy jakiś samotny kierowca.

I właśnie wtedy dobiegł ją z torebki dzwonek telefonu. Jedną rękę ściągnęła z kierownicy i sięgnęła do torebki. Musiała odwrócić wzrok, by wyciągnąć komórkę. Na ekranie telefonu wyświetliło się zdjęcie jej chłopaka. Niedobrze. Już miała odebrać, kiedy usłyszała pisk opon. Spojrzała natychmiast na jezdnię. Nie wiedziała, że wyjechała na główną ulicę prowadzącą do Slighton. Nie miała pierwszeństwa przejazdu i jakiś kierowca jechał z prawej strony wprost na nią. Impulsywnie skręciła i okazało się że nie był to dobry wybór. Stary samochód nie rozumiał takich gwałtownych komend i zamiast zareagować, wyłączył się zupełnie. Już oczekiwała najgorszego, kiedy kierowca wykonał zakręt i zatrzymał swój samochód kilkanaście centymetrów od pojazdu Kevina.

Ogarnęła ją fala ulgi, a następnie przerażenia, kiedy uświadomiła sobie, że mogła zniszczyć samochód swojego chłopaka. Pośpiesznie wysiadła, by sprawdzić czy wszystko jest z nim w porządku. Kątem oka zauważyła, że drugi kierowca uczynił to samo. Wiedziała, że zamierza się awanturować, dlatego przygotowała się pośpiesznie do kłótni.

- Nie powinnaś jeździć takim gratem – powiedział mężczyzna, patrząc przeciągłym spojrzeniem na samochód jej chłopaka. Melanie zlustrowała go bacznym wzrokiem i wydobyła wszystkie jego atuty. Dwudziestokilkulatek był wysoki, umięśniony i przystojny, a zarost tylko dodawał mu uroku.

- To nie mój – odpowiedziała natychmiast, starając się nie gapić na jego tors, który opinał czarny t-shirt.

Spojrzał na nią.

- Nie twój? – zainteresował się krzyżując ręce na piersi. Co było dziwne: wcale nie był zdenerwowany. Co więcej, wydawał się rozbawiony. – A czyj?

- Mojego chłopaka – odpowiedziała dumnie, opierając ręce na biodrach.

- Twój chłopak dał ci samochód? – Uniósł prawą brew. – To może ty nie powinnaś prowadzić?

- Zamknij się – warknęła. Nie miał prawa jej krytykować. – Chciałam tylko odebrać telefon i nie wiedziałam, że zajechałam tak daleko.

- Nie mówiono ci, że nie odbiera się telefonów, gdy się prowadzi? – zapytał, a z jego twarzy nie schodził uśmiech.

- To od mojego chłopaka – wyjaśniła, zdając sobie sprawę że się powtarza. – Chciał po prostu wiedzieć gdzie jestem. Wiesz, martwi się o mnie, bo miałam na niego czekać i…

Mężczyzna otworzył szeroko oczy.

- Zaraz – przerwał jej. – Czyli chcesz powiedzieć, że on nie wie, że masz jego samochód?

Zamiast odpowiedzieć, mocno zacisnęła usta. W ogóle po co mu się tłumaczyła? Żałowała, że ma taki długi język. Mogła po prostu przeprosić go i się więcej nie odzywać. Usłyszała, jak wybuchnął śmiechem. Odwróciła się na pięcie i zdenerwowana wsiadła do samochodu. Przekręciła kluczyki, ale samochód się nie uruchomił. Mężczyzna ciągle się na nią patrzył, więc wysiadła i rzuciła w jego stronę:

- Zamiast się śmiać, może mógłbyś mi pomóc z tym samochodem? – warknęła na niego tak ostro, że przestał się śmiać, ale ciągle był rozbawiony.

- Ależ oczywiście – powiedział szarmancko. – Zawsze pomagam kobietom w potrzebie.

Przewróciła oczami i popatrzyła, jak zjeżdża swoim samochodem na pobocze, a popycha samochód Kevina.

- Możesz go naprawić? – zapytała go, przygryzając wargę.

- Nie wiem… - drażnił się z nią, a ona go lekko kopnęła w kostkę. – To stary samochód i pewnie stało się to co zwykle…

- Nie musisz mi mówić co konkretnie się stało – przerwała. Nie miała zamiaru słuchać jakiegoś specjalistycznego słownictwa. Wystarczające było, że codziennie Daniela serwowała jej jakieś trudne wyrazy, których nie sposób zapamiętać. – Tylko napraw to, proszę.

Podniósł maskę samochodu i zaczął coś pod nią grzebać, ale Melanie nie była zainteresowana co takiego wyczyniał. Niecierpliwie chodziła z miejsca na miejsce, kiedy usłyszała, jak mężczyzna zapytał:

- Gdzie tak się śpieszysz?

- Mam coś ważnego do załatwienia w Slighton – odpowiedziała niedbale, patrząc na zegarek w telefonie. – Możesz się pośpieszyć?

- Możesz mnie nie poganiać? – przedrzeźniał ją. – Trochę cierpliwości, księżniczko.

- Nie mów tak do mnie – burknęła, po czym dodała: - Serio, śpieszę się. Muszę zdążyć, zanim…

- … twój chłopak się dowie, że wzięłaś jego samochód? – Wyszczerzył zęby.

- Och, po co ja ci w ogóle coś mówię? – zapytała retorycznie i spojrzała na niego. – A ty gdzie jechałeś?

- Do Glovemarks – odpowiedział, wycierając ręce o ścierkę.

- Nie no, błagam. Tylko mi nie mów, że się tam przeprowadzasz! – Najpierw Ray z Simonem, potem Damian z matką, następnie Herald, teraz Grece. – Co wszystkich ciągnie do takiego małego miasta?

- Jadę tam tylko do kolegi – odpowiedział, przyglądając jej się.

- A mieszkasz w…? – Sama nie wiedziała czemu zadała to pytanie.

- W Slighton, oczywiście. Studiuje tam informatykę.

Mężczyzna zamknął maskę samochodu i usiadł na siedzeniu kierowcy. Bez problemu włączył samochód. Melanie odetchnęła z ulgą.

- Och, dziękuję! – zawołała.

- Nie ma sprawy, księżniczko. – Uśmiechnął się do niej.

- Nie mów tak do mnie – powtórzyła z naciskiem.

- To jak mam cię nazywać?

- Ym… Katherine – odpowiedziała. Przecież nie będzie podawać swoich danych osobowych nieznajomemu. I tak wie już o niej za dużo.

- To dlaczego masz wisiorek z literą M? – Podniósł brew.          

Blondynka mimowolnie spojrzała w dół na swoje piersi i zawstydziła się. Mężczyzna się zaśmiał.

- Jestem Melanie – burknęła w jego stronę.

- Jestem Dale – naśladował jej ton głosu i Melanie uderzyła go lekko w ramię. Gdy wsiadała do pojazdu, rzucił jej tylko: – Może się jeszcze spotkamy.

Rzuciła mu tylko jedno oburzone spojrzenie i odjechała w stronę Slighton.

Bieg zawsze poprawiał jej humor i pozwalał wyzbyć się wszystkich złych emocji. W swoim ulubionym czarno-niebieskim dresie oraz nowych białych adidasach, trzymając w dłoni mp4, biegła Aleją Zjednoczenia. Właśnie wracała od Nessie Lenson, która choć zawsze uśmiechnięta i optymistyczna, teraz stała się przygnębiona i nie chciała wychodzić z domu. Trudno było ją poznać – całymi dniami leżała na swoim łóżku, słuchając muzyki i nie była bardzo rozmowna. Już od tygodnia nie pojawiła się w szkole, dlatego Daniela odwiedziła ją i zostawiła jej swoje notatki.

Siedemnastolatka oddychała miarowo i poruszała się w rytm muzyki dobiegającej z odtwarzacza. Dzisiejszy dzień miała wolny od pracy i chciała go przeznaczyć na naukę magii. Od momentu, w którym dowiedziała się, że jest czarownicą, zrobiła największe postępy, co w zasadzie nikogo nie dziwiło. Zawsze tak się działo, że szybko wszystko przyswajała. Atak pana Bryanta mocno dodał jej odwagi, ale także mobilizacji. Teraz ćwiczyła jeszcze częściej niż zwykle, podobnie zresztą jak jej przyjaciółki. Ostatnio nawet pochwaliła ją jej babcia. Okazało się, że Daniela potrafi w ciągu dwóch sekund podpalić stolik.

Zauważyła Raya, wchodzącego do klubu sportowego, mieszczącego się dwadzieścia metrów od kiosku, który przed chwilą minęła. Miał na sobie granatową bluzę oraz dresowe spodnie. Na jednym ramieniu wisiał plecak, a w ręce trzymał bidon. Zainteresowana podbiegła bliżej i weszła do znajomego budynku, gdzie kiedy tylko miała czas, grywała w siatkówkę.

Zobaczyła jak idzie do recepcji i pyta czterdziestoletnią brunetkę z wielkimi okrągłymi okularami na nosie:

- Chciałbym wziąć kluczyk do sali 56.

Kobieta znudzonym ruchem zaczęła grzebać w szufladzie. Gdy wreszcie udało jej się znaleźć szukany klucz, podała mu jakieś kartę, na której złożył podpis. Podziękował i ruszył na pierwsze piętro.

Daniela sama nie wiedziała, dlaczego szła za nim. Być może że ciągle ją intrygował i pragnęła dowiedzieć się o nim czegoś więcej. Nie zamierzała go śledzić – chciała tylko zobaczyć gdzie idzie. No i przy okazji zawsze może poćwiczyć zagrywkę.

Sala 56 okazała się salą treningową do boksu i nie różniła się praktycznie niczym od zwykłej szkolnej małej sali gimnastycznej. Nie było tu nikogo, a otwarte na oścież drzwi pozwoliły Danieli bez problemu zobaczyć, jak Ray od razu wyjmuje z plecaka czerwone rękawice bokserskie i ściąga bluzę. Miał pod spodem opinający bezrękawnik i Daniela zganiła się w duchu, że gapi się na jego tors. Chciała zająć czym innym myśli i z zaciekawieniem zauważyła, z jaką agresją podchodzi on do worka treningowego i zadaje mu ciosy. Z każdą chwilą jego uderzenia były mocniejsze i bardziej precyzyjne. Po kilku minutach bezczynnego stania w drzwiach i gapienia się na niego, zdała sobie sprawę, że powinna już sobie pójść. Już miała odwrócić głowę i opuścić budynek, kiedy ją zobaczył.

- Daniela? – Można było wyczuć, że był zmieszany i zdziwiony. Podszedł do niej bliżej.

- Ym… cześć – powiedziała zawstydzona i uznała, że powinna się wytłumaczyć. – Przechodziłam tędy do sali siatkarskiej i cię zobaczyłam.

Ray pokiwał głową i przybrał swoją charakterystyczną, łobuzerską minę.

- Nie wiedziałam, że trenujesz boks – oznajmiła pośpiesznie, by przerwać ciszę.

- No cóż, trzeba czymś się zająć – odpowiedział, zatrzymując się dwa metry przed nią.

- No jasne – odpowiedziała, a jej wzrok skierował się niżej i spoczął na białej koszulce przyklejonej do jego ciała. Poczuła, że na jej policzki wylewa się fala gorąca, kiedy nagle przypomniała sobie o wydrukach rozmów telefonicznych i wezbrały w niej złość i zawód. Nie było sensu już dłużej ukrywać, że nie wiedzą nic o sobie nawzajem. Przecież doskonale wiedziała kim jest. Jest wspólnikiem ojca. To dlatego przesiadywał tyle godzin w MaxCup, obserwując je. To dlatego chciał się do niej zbliżyć. Przybył do jej życia jako szpieg i zdecydowanie zabierał za dużo energii.

- Podsłuchiwałeś nas – powiedziała nagle, czując zranienie. Patrzyła w jego oczy z zawiedzeniem. Jej słowa zaskoczyły go, trochę się zmieszał, ale zaraz przybrał swoją zwykłą maskę ironicznego łobuza.

- Słucham? – zapytał.

- Wiesz, o czym mówię – powiedziała twardym głosem, próbując ukryć przed nim jak bardzo ją to dotknęło. – Jesteś przeciw nam, służysz tylko swojemu ojcu. Czego chcesz dokonać? Jesteś na tyle pyszny, że uważasz, iż możesz być ponad ludźmi? Że jako nieśmiertelny będziesz miał władzę i potęgę? Że wtedy nikt nie wejdzie ci w drogę? Że będziesz miał wszystko pod kontrolą? – Wylewała z siebie kolejne słowa, nie próbując się opanować. Nie zważała na słowa. Wiedziała, że i tak nie mogły nic zmienić, a jeśli chociaż w jednej dziesiątej może jej to pomóc, to dobrze, że je wypowiedziała.

Nie odpowiedział. Stał przed nią z zaskoczoną miną. Nawet nie próbował się tłumaczyć. I dobrze, Daniela tego nie oczekiwała. Powiedziała wszystko to co chciała i rzeczywiście zrobiło się jej lepiej. Emocje już z niej opuściły. Miała zamiar wyrzucić go raz na zawsze ze swojego umysłu i unikać go, jak tylko będzie się dało. Przecież był jej naturalnym przeciwnikiem.

- Nie wiesz wszystkiego. – Usłyszała słowa chłopaka i popatrzyła na niego raz jeszcze. Przez chwilę pomyślała, że może się myliła i te rozmowy telefoniczne to nie była jego sprawka. Dopiero teraz przyszło jej do głowy, że może Ray był zmuszany przez Simona do współpracy. Szczerze by jej to nie zdziwiło, ale była za mądra, by naiwnie w to wierzyć. Ray był bystry, nie dałby się od tak do tego wkręcić. Już chciała zapytać, co takiego miał na myśli, kiedy coś przykuło jej uwagę. Na lewym ramieniu Ray miał wytatuowany okrąg, którego centralną część stanowiła ogromna rozwarta paszcza tygrysa, odkrywająca przerażająco długie kły. Pod spodem, na półkolu, widniał jakiś napis, którego nie mogła odczytać. Był napisanymi jakimiś dziwnymi literami, które nie istniały w żadnym znanym języku.

Ray spostrzegł, że Daniela przygląda się jego ramieniu i odsunął tatuaż z jej pola widzenia.

- Nie wiedziałam, że masz tatuaż – powiedziała, a on, jakby nigdy nic, wzruszył ramionami. – Mogę wiedzieć, co jest tam napisane?

- Nieistotne – zbył ją i Daniela jeszcze bardziej się zaciekawiła. Przecież to był zwykły tatuaż, nic specjalnego, więc chyba mógł odpowiedzieć na jej pytania. A jeśli chciał coś ukryć, mógł przecież odpowiedzieć tajemniczo, dwuznacznie lub po prostu skłamać i wtedy Daniela dałaby mu spokój. Teraz jednak poczuła się zaintrygowana i uznała, że chce się dowiedzieć, co ten napis oznacza.

- Dawno go zrobiłeś? – zadała kolejne pytanie.

- Już nie pamiętam. – Znowu padła lakoniczna odpowiedź. Ray odwrócił się plecami do niej i rzucił jeszcze: – Muszę wracać do treningu, na razie.

- No cześć – odpowiedziała zdziwiona i wolnym krokiem ruszyła w kierunku wyjścia. Mijając drzwi, odwróciła się raz jeszcze i zauważyła kolejną falę jeszcze bardziej agresywnych ciosów zadawanych staremu workowi treningowemu.

        

Melanie pośpiesznie zajechała na podwórko Punpów. Z niezadowoleniem zobaczyła, że na schodkach ganku siedzi jej własny chłopak z wkurzoną miną. Widząc ją, podniósł się i skierował się wprost na nią. Zaklęła w duchu. To nie wróżyło nic dobrego.

Nieśmiało wysiadła z pojazdu i podeszła do Kevina.

- Przepraszam, że wzięłam samochód… - zaczęła skruszona oddając mu kluczyki, jednak chłopak jej przewał:

- Daruj sobie – powiedział urażonym głosem.

- Nie wzięłabym twojego samochodu, gdybym nie była zmuszona. – Nie dawała za wygraną Melanie. Czuła się winna i zobligowana do przeprosin. – A gdybym poczekała na ciebie, nie zdążyłabym odebrać sukienki dla Jenny i wtedy…

- I przestań się usprawiedliwiać takimi błahymi sprawami – rzekł tym samym tonem. W jego oczach dostrzegła oprócz wściekłości cos jeszcze innego. Zmęczenie. Przysunęła się do niego bliżej, starając się złapać go za rękę, ale się wyrwał.

- Wiem, jestem lekkomyślna, kompletnie nie pomyślałam. Ale wiesz jaka jestem, zrobię coś, zanim pomyślę – tłumaczyła się. – Głupio postąpiłam, ale byłam zdesperowana. Matka by mnie zabiła, gdybym tego dzisiaj nie zrobiła.

- Dlaczego wszystko zwalasz na nią? – przerwał jej po raz kolejny. – Powiedz wreszcie, po co takiego był potrzebny ci samochód i gdzie chodziłaś za każdym razem, gdy wymyślałaś inne podobne wymówki.

Melanie zamurowało. A więc o to chodziło. Kevin ciągle nie miał do niej zaufania. Uważał, że kłamie, że ma jakiś sekret. No cóż, miała. Okłamała go kilka razy kiedy miała iść do Gritmore, fakt, ale zawsze wymyślała prawdopodobne wymówki, których nikt nie podawałby w wątpliwość. W innych przypadkach nigdy nie używała kłamstw. Przecież naprawdę jej matka kazała jej odebrać sukienkę dla Jennifer z Slighton. I naprawdę wybuchłaby wojna, gdyby tego nie zrobiła.

- Nie ufasz mi – powiedziała urażona, zwężając oczy i krzyżując ręce na piersiach.

- To ty mnie okłamujesz, więc nie sprowadzaj siebie do ofiary!

To ją zdenerwowało.

- Okej, przeprosiłam cię za pożyczenie samochodu – powiedziała, a z każdym kolejnym wyrazem jej głos stawał się silniejszy. –  Wiem, że cię o to nie zapytałam, ale napisałam ci chociaż SMS-a.

- Tu nie chodzi tylko o samochód – powiedział, również podnosząc głos. – Tu chodzi o te wszystkie rzeczy, których mi nie mówisz. Tak było na początku, tak jest i teraz.

- To, że mi nie wierzysz, to jest twój problem! – krzyknęła.

- Nie, Melanie, to jest NASZ problem – poprawił ją, podchodząc bliżej. Słyszała jego głośny oddech, widziała jego zdenerwowane oczy. – Jeśli nie masz zamiaru mówić mi prawdy, to ja tak więcej nie mogę.

- Nie możesz jak? – sprowokowała go. Doskonale wiedziała co miał na myśli i jego słowa uraziły ją. Chciała z nim być. Chciała być z nim szczera, chciała spędzać z nim więcej czasu, chciała być po prostu zwykłą, szczęśliwą dziewczyną Kevina. To przecież nie jej wina, że  wszystko się tak komplikowało. Jednak mimo że chciała z nim ciągle być, nie miała zamiaru błagać go o cień szansy.

- A brałeś pod uwagę możliwość, że jednak mówię prawdę, a twoje zarzuty są błędne? – zapytała z wściekłością, podnosząc głos. – Że jednak to ty źle mnie oceniasz? Pomyślałeś, co ja bym wtedy czuła?!

W jej oczach pojawiły się łzy, czego nie chciała pokazywać. Udając, że poprawia grzywkę, wytarła łzy ze swojej twarzy. Jednak Kevin i tak zauważył jej przejęcie. Wydawał się skruszony i nie wiedział co zrobić. Niepewnie zrobił krok do przodu i widząc, że Melanie się nie broni, przytulił ją. Był to jednak uścisk sztywny, jakby Kevin chciał tylko zakończyć ich kłótnię.

        

Dopiero wieczorem opuściła klub sportowy. Ciągle ćwicząc zagrywkę górną, straciła rachubę czasu i dopiero widok opuszczających budynek klubowiczów, przypomniał jej, że zbliżała się godzina zamykania. Cały czas rozmyślała o Rayu i o jego motywach. Nie była już więcej pewna powodów, dla których pomagał ojcu. Wszystko pomieszało jej się w głowie i żałowała, że Ray powiedział jej „Nie wiesz wszystkiego”. Była zdeterminowana by zakończyć rozmyślanie o nim, ale te trzy słowa ponownie wprowadziły zamęt w jej głowie. Zastanawiała się, co takiego miał na myśli, co takiego jeszcze ukrywał. Na dodatek jej głowę zaprzątał jego tatuaż i dziwne zachowanie chłopaka. Doszła do wniosku, że tatuaż musiał znaczyć coś osobistego, coś, czego nie chciał zdradzać byle komu. Jednak Daniela, zawsze ciekawa świata, nie mogła o tym po prostu zapomnieć i tak tego zostawić. Czuła, że ta głowa tygrysa z rozwartą paszczą powiedziałaby jej wiele o Rayu. Tylko czy tego chciała?

Zrobiło się już ciemno i Daniela, by wykorzystać maksymalnie swój wolny czas, biegiem kierowała się w stronę swojego domu. Sprintem przebiegła przez centrum miasta, skręciła w prawo i znalazła się na wąskiej uliczce między dwoma pawilonami. Daniela nie bała się ciemności, więc nie obawiała się biegać ciemnymi uliczkami. Uśmiechnęła się w duchu na myśl o Melanie, która znajdując się w takim miejscu, zaczęłaby panikować.

Przystanęła na chwilę, by odpocząć. Kilkugodzinne ćwiczenie i bieg zmęczyły ją i nakazały zaczerpnąć powietrza. Oparła ręce na kolanach i zaczęła szybciej oddychać. Z każdym kolejnym wdechem robiło się jej coraz lepiej.

Latarnia, która oświetlała główną ulicę, zgasła, doprowadzając wąską alejkę do zupełnej ciemności. Daniela raptownie odwróciła się, słysząc czyjeś obcasy stukające o betonowy chodnik. Krok kobiety był powolny, ale zdecydowany i miarowy. Postać – sądząc po odgłosie – kierowała się wprost na nią. W tym samym czasie siedemnastolatka poczuła mocny wiatr, który zwalił ją z nóg. Z każdą chwilą wicher przybierał na sile uniemożliwiając dziewczynie podniesienie się z ziemi.

- Daniela Grand, miło mi cię poznać. – Usłyszała damski głos pełen zadowolenia.

Daniela nie potrzebowała światła, by rozpoznać tę kobietę, doskonale wiedziała kim ona jest. Ciemnoskóra podniosła rękę do góry i stworzyła ognistą kulę rażącą oślepiającym zielonym światłem i zawiesiła ją nad nimi w powietrzu. Szmaragdowe promyki padły na ciemną skórę kobiety, na jej gęstą burzę kręconych włosów, władcze spojrzenie, wydatne usta i zgrabną sylwetkę.

- Pozwól, że się przedstawię – powiedziała kobieta, krocząc przed Danielą. – Jestem Grece Williams.

Siedemnastolatka wbiła wzrok w kobietę, usilnie starając się wykonać jakieś obronne zaklęcie. Nawet podniosła się na kolana i siłą woli uderzyła ją swoją mocą w pierś. Cios był jednak zbyt lekki, by mógł zaszkodzić czarnej czarownicy.

- Waleczna jesteś – skomentowała Grece z udawanym zaciekawieniem i wykonała jeden prosty ruch ręką, by powalić dziewczynę z powrotem na ziemię. Daniela patrzyła, z jaką łatwością przychodziło kobiecie podtrzymywanie wichru, jak jednym spojrzeniem podpala śmietnik. Jej moc była niebywała. Po prostu wypływała z niej zupełnie lekko i naturalnie, bez żadnych przeszkód.

- Czego ode mnie chcesz? – wychrypiała Daniela, ciągle próbując podnieść się z zimnego betonu. Przecież musi coś wykombinować.

- Osobiście nie mam nic do ciebie – oznajmiła Grece i machnięciem ręki podniosła Danielę zawiesiła ją piętnaście centymetrów nad ziemią. – Ale Simon nakazał mi ciebie ukarać. Podobno jesteś niewygodna.

- Nie wiedziałam, że jestem dla niego zagrożeniem – powiedziała, a każde słowa sprawiały jej wysiłek. Nie wiedziała jednak skąd w niej taka odwaga, by przeciwstawiać się tak potężnej wrogiej czarownicy. – A ty jego marionetką.

  Usłyszała śmiech kobiety i poczuła, jak coś oplata się wokół jej kończyn jak węże.

- Przekaż pozostałym – powiedziała Grece, stając dwa metry przed nią – że to jest to obiecane ostrzeżenie. Zegarek albo kara. My nie rzucamy słów na wiatr.

Szybkim ruchem wyprostowała rękę, trzymając ją naprzeciw piersi dziewczyny. Ta krzyknęła, czując przeraźliwy ból w okolicach serca. Poczuła, jakby wszystkie siły ją opuszczały jak fala, rozpoczynająca się w dłoniach, przechodząca przez ręce i nogi i kończąca się w klatce piersiowej. Myślała, że to już będzie koniec męki, że zaraz straci przytomność, kiedy niewyobrażalny ból, pięciokrotnie większy od poprzedniego, wstrząsnął jej ciałem. Zobaczyła jeszcze małą, złotą kulę światła wychodzącą z jej piersi wprost do dłoni czarownicy, a potem zemdlała i upadła na ziemię.

_______________________________________________________

Jest i rozdział trzynasty! Oczywiście okropnie długi, ale nie miałam serca nic wycinać, a poza gdybym przeniosła fragment do następnego, to by nie pasowało i moja koncepcja by się zaburzyła. Tak więc czytajcie i podzielcie się ze mną spostrzeżeniami!

Jakie jest Wasze zdanie na temat Raya? Darzycie go sympatią, czy wprost przeciwnie? Co myślcie na temat związku Melanie i Kevina? No i najłatwiejsze pytanie: Co Grece zrobiła Danieli? 

Następny rozdział za dwa tygodnie.

Pozdrawiam serdecznie :*