XVI. VERMASTERUM ACILLICI

– ROZDZIAŁ XVI –

VERMASTERUM ACILLICI

Wszystko spowite było mgłą i dopiero po kilku mrugnięciach Alice rozpoznała kontury wokół siebie. Znajdowała się w dość dużym i zupełnie białym pomieszczeniu, leżąc przykryta sztywną kołdrą z czerwoną pieczątką. Dziewczyna leżąca na łóżku obok miała związaną głowę bandażem i prawą rękę w gipsie, natomiast ta po drugiej stronie spała z usztywnioną w górze nogą. Ten obrazek w natychmiastowym tempie przypomniał jej ostatnie dwa tygodnie. Szpital, tomografia, operacja, badania.

W drzwiach ukazała się Helen Turner, w brązowej długiej spódnicy i swojej ulubionej starej jeansowej kurtce. Za nią wkroczył Jasper i starannie zamknął za sobą drzwi, by nikogo nie zbudzić. Alice podniosła się natychmiast z miejsca, zanim przypomniała sobie, że nie powinna się gwałtownie ruszać. Dwa złamane żebra musiały się bez problemu zrosnąć.

Babcia zajęła miejsce na krzesełku, a Jasper, mimo nalegań siostry, by usiadł obok niej na łóżku, zdecydował, że postoi.

- Jak się czujesz? – zapytała Helen, lustrując Alice. Wyciągnęła z torebki dwie soczyste pomarańcze i położyła jedną na szpitalnej szafce i wzięła się za obieranie drugiej.

- Lepiej – wyznała dziewczyna, zupełnie zgodnie z prawdą.

- To niebywałe, że twoje żebra tak szybko się zastają – skomentowała babcia, sprawnym ruchem odrywając skórkę pomarańczy.

Alice starała się nie popatrzyć na Jaspera, by bystre oko babci tego nie uchwyciło. Od razu doszłaby do wniosku, że coś ukrywają.

- Tak, mam niebywałe szczęście.

Alice nie była jednak jakimś szczęśliwym okazem medycznym. Dwa tygodnie temu, poturbowana, dostała się do szpitala. Okazało się, że złamane żebra uszkodziły jej prawe płuco, jednak zagrożenie zostało bardzo szybko zlikwidowane. Gorzej było z Damianem. Miał krwotok wewnętrzny, uraz głowy, lekko zmiażdżoną miednicę i złamaną rękę. Jeszcze tego samego wieczora, babcia Danieli na prośbę zrozpaczonej Elsy przygotowywała lek ze starej receptury przyśpieszający gojenie się ran. Melanie, Nessie i Elsa musiały jej pomóc w wykonaniu zaklęcia. To właśnie dzięki temu syropowi, Alice i Damian trochę szybciej niż zwykli ludzie dochodzili do siebie. Nie było to jednak cudowne uzdrowienie, a jedynie przyśpieszająca pomoc w leczeniu. Lekarze dziwili się tak stosunkowo szybkiej regeneracji, ale przypisali to młodemu wiekowi poszkodowanych i ich aktywnym trybie życia.

- No i jak, nie znaleziono jeszcze tego pirata drogowego? – zapytała jakby nigdy nic Alice Turner. Kiedy odzyskała przytomność chciała od razu oskarżyć o to Simona Bryanta, ale Elsa ją powstrzymała. Powiedziała, że jeśli to zrobi, Herald zemści się w jakiś inny sposób. Było to rażąco niesprawiedliwe, ale nie miała wyboru. Bryantowie zawsze stali jeden krok przed nimi i kontrolowali całą sytuację.

Oczywiście, Damian nie miał być ofiarą wypadku. Herald miał tylko zająć syna, podczas gdy Simon miał potrącić Alice. Wszystko potoczyło się trochę inaczej, dlatego ojciec Damiana wezwał karetkę. Jakkolwiek na to patrząc, wydawało się, że jednak trochę zależy mu na synu.

- Nie – powiedział Jasper, zdenerwowany. Nie mógł pojąć, że Alice nie powiedziała całej prawdy policji. Opisała jedynie kolor samochodu i swój skok na maskę rozpędzonego pojazdu. Chłopak sądził, że powinni od razu wrzucić Bryantów za kratki i byłoby po kłopocie.

- Znaleziono kilka samochodów o podobnym wyglądzie, ale żaden nie miał uszkodzeń, które powinny być po wypadku – dodała Helen, podając wnuczce kawałek pomarańczy. Nastolatka ze smakiem zjadła, po czym zapytała, by zmienić temat:

- A jak tam u Damiana?

Nie widziała go od dwóch tygodni. Lekarze nie pozwalali jej go odwiedzić. Wiedziała jedynie tyle, ile powiedziały jej przyjaciółki, Elsa i rodzina.

- Dochodzi do siebie – odpowiedział Jasper, wiedząc zmartwienie w oczach siostry. – Największym problemem jest tylko ta miednica.

Czuła się winna i nie mogła tego znieść. Damian rzucił się pod rozpędzony samochód tylko po to, by ją ratować. Nie zważał na siebie, liczyło się tylko ochrona jej życia. Prawdę mówiąc, była pewna, że na jego miejscu zrobiłaby dokładnie to samo, ale to nie umniejszało jej wdzięczności. Chciała go zobaczyć, przytulić i pocałować. Zwykłe „dziękuję” przez telefon nie wystarczało.

Jeśli to nie była miłość, to nie wiedziała czym była.

Brenda Marks szczelnie zakręciła drugą buteleczkę i podała ją wnuczce.

- No, to zrobione – powiedziała. – Vermasterum acillici.

Daniela przyglądnęła się zawartości butelki, po czym schowała ją do torby. Głęboko żałowała, że nie mogła pomóc w tworzeniu leku. Jej moc była zbyt słaba, by zrobić z niej jakikolwiek pożytek. Poczucie bezużyteczności było przygnębiające.

- Dziękuję – powiedziała babci i odwróciła się do Melanie i Nessie stojących obok. Wszystkie trzy miały iść razem odwiedzić Alice i Damiana w szpitalu, by dać im kolejną porcję leku. – Idziemy?

- No jasne – powiedziała Nessie natychmiast.

- Pamiętajcie – powiedziała Brenda, zatrzymując je. – Pięć kropel na dzień, nie więcej. Z żadnym lekiem nie można przesadzać.

Wyszły na zewnątrz. Wiatr tego dnia był bardzo mocny co sprawiało, że wydawało się iż jest zimniej, niż wskazywała na to temperatura. Wszyscy mieszkańcy Glovemarks opatuleni byli w ciepłe kurtki i szale, a w rękach nosili złożone parasole w obawie przed zbliżającym się deszczem.

- Miejmy nadzieję, że Alice wkrótce opuści szpital – powiedziała Nessie, wsuwając dłonie do kieszeni ramoneski.

- Tak, bo niedługo Bryantowie znowu zaatakują – dodała Melanie, a w jej głosie słychać było nutkę przerażenia. – I zgadnijcie kogo – dodała posępnie.

- Melanie, wyluzuj – powiedziała Daniela, poprawiając sobie kwiecistą chustkę, by bardziej opatulała jej szyję. Zaczynało boleć ją gardło, a nie zamierzała być chora. – Nikt nie powiedział, że będziesz następna.

- A dlaczego nie? – zapytała Melanie, sama siebie nakręcając w spiralę paniki. – Najpierw byłaś ty, potem ty – ciągnęła, wskazując na Nessie – a potem Alice. Zostałam ja!

Nessie spojrzała na blondynkę i ją również ogarnął niepokój. Miała rację, jeśli nauczyciel i jego brat postanowią po raz kolejny zaszantażować czarownice, celem będzie Melanie.

- Poza tym ta cisza mnie niepokoi – kontynuowała Gromper. – Od dwóch tygodni Bryantowie nie zrobili zupełnie nic, a to…

- Właśnie dlatego powinnaś przestać panikować – przerwała Daniela pewnym głosem, starając się dodać dziewczynom otuchy. Prawdę mówiąc, ona również się niepokoiła, ale zdecydowała bacznie obserwować sytuację i zachować spokój. – Herald na pewno żałuje, że jego syn uległ wypadkowi, dlatego na razie dali nam spokój. Poza tym, muszą uważać, by policja nie znalazła ich uszkodzonego samochodu.

- Na pewno Ray już zadba o to, by wyglądał jak nowy – stwierdziła Melanie kwaśno i dodała na jednym wydechu: – podczas gdy Simon i Herald obmyślają jakiś super doskonały plan, który uderzy w nas, a ja będę w jego centrum.

Nessie nie powiedziała ani słowa, ale w jej głowie również pojawiła się podobna myśl.

- Niekoniecznie – rzekła Daniela, ale już mniej pewnym głosem. Skręcały w Ulicę Malinową, na której znajdował się szpital. – Właśnie dlatego, że ty spodziewasz się ataku, nie skupią się na tobie. Wymyślą coś innego.

- I to ma nas pocieszać? – zapytała Melanie i odwróciła się do Nessie i Danieli, bowiem szła krok przed nimi. W tym samym momencie usłyszały pisk opon. Blondynka natychmiast odwróciła się oczekując zobaczenia Simona Bryanta, albo jego brata, ale nie zobaczyła ani jednego, ani drugiego. Przed nią stał młody mężczyzna, który wyhamował swój rower kilkanaście centymetrów przed nogami Melanie. Jego mina wyrażała z początku zdziwienie, ale potem jego oblicze rozjaśniło się ukazując rozbawienie.

- No nie, znowu ty?! – krzyknęła Gromper, odsuwając się o krok od mężczyzny, którego natychmiast poznała. – Czy ty mnie śledzisz?

- Mógłbym cię zapytać o to samo – rzekł Dale, unosząc prawą brew. – Zawsze to ty zagradzasz mi drogę.

Dziewczyna, by nie zarumienić się ze wstydu, zignorowała jego aluzję i zmieniając temat zapytała:

- Co ty w ogóle robisz na rowerze na chodniku?

- Cóż. – Dale uśmiechnął się ironicznie. – Jeździłbym samochodem, ale w Glovemarks jest to niebezpieczne. – Spojrzał na nią wymownie z rozbawieniem, a ona natychmiast odwróciła wzrok, przypominając sobie jak autem Kevina zajechała mu drogę. – Dlatego zdecydowałem się na rower. Ale i tak widzę, że nie mam szans na bezpieczną jazdę.

Zaśmiał się głośno, a Melanie od razu naburmuszyła się. Sądziła, że nigdy więcej go nie zobaczy, a teraz jego obecność przypomniała jej swój wstyd i kłótnię z Kevinem. Poza tym nie lubiła, jak ktoś wypominał jej błędy.

- Okej, okej – powiedział w końcu, podnosząc ręce do góry. – Już się nie śmieję.

Dopiero teraz zobaczył dwie dziewczyny stojące za plecami blondynki, wpatrujące się z zainteresowaniem sytuacji. Podniósł brew do Melanie, ale ona odwróciła twarz, nie mając zamiaru przedstawiać przyjaciółek. Chciała odejść, kiedy starsza z nich podeszła do mężczyzny.

- Cześć, jestem Nessie. – Dziewczyna z promiennym uśmiechem wyciągnęła do niego dłoń, która zaraz została uściśnięta. Zdawała się być również rozbawiona sytuacją i nie widziała powodu dla którego nie miałaby się teraz przedstawić.

- A ja Daniela. – Przechodząc koło Melanie, posłała jej przelotne spojrzenie.

- Dale. – Mężczyzna uśmiechnął się do dziewczyn, po czym przeniósł wzrok na Melanie. – Widzisz? Twoje przyjaciółki są bardzo uprzejme.

- Cóż, musimy już iść – zaczęła blondynka, biorąc za rękę Nessie. – Więc uprzejmie się z tobą pożegnamy.

Szybkim krokiem odeszła, zostawiając za sobą Dale’a. Nie chodziło o to, że miała coś do jego osoby. Po prostu wszelkie aluzje do jej prawie-wypadku po prostu ją denerwowały. Poza tym, on przypominał jej kłótnię z Kevinem, która w zasadzie przesądziła o ich związku. W ogóle cały Dale kojarzył się Melanie z nieprzyjemnymi sytuacjami. Symbolizował jej nieudane przedsięwzięcia.

Spojrzała na przyjaciółki, na których twarzach malowały się uśmiechy. Od razu rozpoznała te charakterystyczne miny, które kazały jej od razu zareagować:

- Upadłyście na mózgi.

- Jest przystojny – zauważyła Daniela, oglądając się za siebie.

- I wygląda na dobre pocieszenie po zerwaniu z Kevinem – dodała Nessie, teatralnym głosem, a potem się roześmiała. Był to tylko żart, nie miała tego do końca na myśli. Często tak żartowały między sobą i żadna z nich nią miała powodu, by się obrazić.

- I mówi to osoba, która całe dnie spędza z Jasperem! – zawołała Melanie.

- I co to ma do rzeczy? – zapytała Nessie, nie rozumiejąc. Blondynka mówiła prawdę: od dwóch tygodni Lenson spotykała się z bratem Alice regularnie. Chodzili na kręgle, na spacery, słuchali wspólnie muzyki i razem odwiedzali sklep muzyczny. Po prostu nadrabiali wspólnie czas i zabijali nudę.

Melanie posłała Nessie wymowne spojrzenie, dokładnie takie samo, jakie tamta rzuciła jej po spotkaniu Dale’a.

- Przesadzasz – odparła Nessie, odwracając twarz od przyjaciółki i mimowolnie się rumieniąc. – My tylko jesteśmy przyjaciółmi.

Nie zauważyła, jak blondynka wywraca oczami, a potem kręci głową z niedowierzaniem.

- Poza tym spotykam się z im w tym czasie, w którym James nie może – ciągnęła Nessie i przypominała sobie swojego chłopaka, co spowodowało, że posmutniała. – Kiedy on odwołuje nasze spotkania, ja umawiam się z Jasperem.

- Mówiłam ci – powiedziała Melanie już zupełnie poważnie. – Jeśli są między wami kłamstwa, prędzej czy później wasz związek zacznie się sypać.

Mówiła to smutnym głosem. Nie chciała wprawiać Nessie w gorsze samopoczucie, ale chciała być z nią szczera. Jej związek z Kelvinem nie przetrwał, dlatego starała się przekazać Nessie choć trochę informacji i przygotować ją na ewentualne ciężkie chwile. Tylko Melanie doskonale była w stanie zrozumieć teraz Nessie.

Lenson spuściła głowę zastanawiając się co może zrobić, by uratować swój związek, jednak nic nie przychodziło jej na myśl. Starała się zwiększać częstotliwość ich spotkań, ale James ciągle nie miał na to czasu. Prawie codziennie miał treningi koszykówki albo jakieś rodzinne spotkania. Widywali się średnio dwa razy na tydzień, nie licząc krótkich spotkań w szkole. Było to trochę za mało.

Daniela kroczyła koło nich i jej myśli zaprzątał teraz Ray. Chciała go się z nich pozbyć, ale tak łatwo nie chciał odejść. Zdawała sobie sprawę, że niepotrzebnie o nim myśli, ale to działo się samo. Wiedziała, że nigdy z nim nie będzie i pogodziła się z tym. Co więcej, nawet już tego nie chciała. Nie chciałaby być z kimś, kto ma złe intencje, kto trwa przy Bryantach jako wspólnik i kto realnie jest zainteresowany jej przyjaciółką. Marzyła, by poznać kogoś innego, kogoś, kto wybiłby toksycznego Raya z jej głowy. Kogoś, kto byłby ciepły, kochany, kto pocieszyłby, wsparł i kogoś, komu mogłaby zawierzyć swój sekret. Ale nigdzie kogoś takiego nie było.

- A ty nie chciałabyś wrócić do Kevina? – zapytała Daniela, odkładając na bok swoje myśli. Popatrzyła na blondynkę, która teraz zamyśliła się, przypominając sobie relacje między nią, a swoim ekschłopakiem.

- Nie – odpowiedziała pewnym głosem. – Dla nas nie byłoby już nigdy ratunku. – Westchnęła i po chwili powiedziała: – W ogóle nie chciałbym się teraz angażować w żaden związek.

Było to zadziwiające, zważywszy na fakt, że to Melanie była z ich czwórki najbardziej kochliwa. Jakiś czas po burzliwym zakończeniu jednego związku, kiedy była pewna, że nie ma szansy powrotu, przerzucała swoje uczucia na inną osobę. Ale teraz nie mogłoby tak być. Za bardzo zaangażowała się w związek z Kelvinem, za wiele włożyła sił i zapału w jego podtrzymanie.

Poza tym, nie widziała w tym żadnego sensu. Starając się o następną osobę, już z góry musiałaby ją okłamywać i zatajać swoje nadnaturalne życie. A nie miała zamiaru przeżywać tego po raz kolejny. Dlatego właśnie nie patrzyła już tym wzrokiem na Dale’a ani na żadnego innego chłopaka, który puszczał do niej oczko czy w ogóle wydawał się godny zainteresowania.

Wkroczyły na schody szpitala, każda pogrążona we własnych myślach.

Ciemna noc i gęsty las były jej żywiołem. Bez problemu, nawet na wysokich obcasach, pokonywała kolejne metry kwadratowe gęstwiny, świecąc sobie przy tym kulą ognia wiszącej nad jej otworzoną dłonią. Szczerze mówiąc, nie spodziewała się, że Gritmore będzie ukryte aż tak potężnymi zaklęciami. Już drugi raz wybrała się na poszukiwanie, ale nie traciła zapału. Przecież żadne zaklęcie nie było nie do złamania. Poza tym ona, Grece Williams, jest najlepsza. Jeszcze nigdy nie było sytuacji, by coś jej się nie udało.

Ścisnęła w ręce kronikę Friderika, skradzioną kiedyś przez Heralda, próbując wyssać z niej energię. Czuła wszechogarniającą czarną moc, zarazem obezwładniającą i dodającą siły. Uśmiechnęła się kącikiem ust. Teraz kronika sama zaprowadzi ją do należytego miejsca.

Nogi same poniosły ją w lewą stronę i zdała sobie sprawę, że kroczyła w złym kierunku. Nie była pewna, czy to przez maskujące zaklęcia Gritmore, ale jako doświadczona czarownica wzięła to pod uwagę. Miała zamiar trzymać się na baczność, by niczego nie ominąć. Jednak znalezienie Gritmore, czy wywarzenie do niego wejścia nie stanowiło problemu, wiedziała, że szukanie zegarka w ruinach będzie najtrudniejszym zadaniem. Trzeba przeglądnąć wszystkie kryjówki, schowki, tajne przejścia, złamać wiele zaklęć, by znaleźć pożądany przedmiot.

Simon był pewien, że zegarek nie znajduje się w Gritmore, bo byłoby to zbyt łatwe, ale ona sądziła, że jest to jedyne możliwe miejsce. Znała logikę walki. Wiedziała, że czarownice na pewno ukryły zegarek w miejscu, w którym nikt się tego nie spodziewa. Niewątpliwie takim miejscem może być Gritmore.

Po kilkunastu krokach zdała sobie sprawę, że jej moc już nie jest przyciągana do miejsca, do którego jeszcze przed chwilą energia ją wzywała. Przystanęła na chwilę, dając się ponieść irytacji, zniecierpliwieniu, złości oraz wszystkim negatywnym uczuciom. Gdy tylko moc powróciła do niej ze zdwojoną siłą, poczuła się lepiej.

Nagle usłyszała świst i zanim zdążyła się odwrócić, osunęła się na kolana. Pełna furii chciała krzyknąć jakieś zaklęcie, jednak jama ustna napełniła się gęstą cieczą. Instynktownie dotknęła dłonią piersi ze zdziwieniem zdała sobie sprawę, że jest przebita drewnianym kołkiem. Dziwne, bo nie poczuła żadnego bólu. Czuła natomiast realnie, że część mocy ją opuszczała jak para z gorącej herbaty. Druga natomiast zaczęła ją pochłaniać, jakby spadała dalej i dalej, w głąb studni.

Może nie było to jak przysłowiowe szukanie igły w stogu siana, ale niewątpliwie jak szukanie telefonu w pełnym bałaganu pokoju.

Daniela od dłuższego czasu czuła się zaciekawiona tatuażem Raya i nie mogła oprzeć się wrażeniu, że on coś oznacza. Próbowała dwukrotnie zagadać go o to, ale z każdym razem zbywał ją, jakby bojąc się na ten temat rozmawiać. To właśnie to kazało jej przeszukać dzisiaj Internet w znalezieniu tajemniczych liter pod paszczą tygrysa.

Ale nigdzie nie mogła ich znaleźć. Przeglądała wszystkie strony internetowe z wszelkimi alfabetami, jakie istnieją na świecie i nie znalazła nigdzie podobnych liter. To jeszcze bardziej ją intrygowało. Musiało to oznaczać, że należały do jakiegoś prywatnego, wymyślonego dla własnych celów, pisma.

- Gdzie położyłaś suszarkę? – usłyszała kobiecy głos dochodzący z korytarza i zaraz w drzwiach zobaczyła dziewczynę swojego brata, Heather Fortman z mokrymi długimi blond włosami, opatuloną jedynie granatowym ręcznikiem. Daniela nie była zadowolona z jej obecności w domu. Nie przepadała za nią w ogóle, ale szanowała decyzję Marka i starała się z nią zaprzyjaźnić. Niestety, ciągłe bałaganienie domu i nieustające pytania o wszelkie przedmioty, irytowały dziewczynę. Heather była niekonsekwentna i czuła się w domu Grandów lepiej niż u siebie w domu.

- W szafce pod lustrem – opowiedziała Daniela, starając się, by jej głos nie brzmiał, że jest zirytowany. Pytanie o suszarkę było nieodłącznym elementem dnia.

- Dzięki – zawołała dwudziestopięciolatka i zaraz zniknęła, nie zamykając za sobą drzwi.

Wzdychając, Daniela poszła zamknąć drzwi i wróciła do komputera. Zjadła kolejne piernikowe ciastko z lukrem, które upiekła wczorajszego wieczoru i zabrała się do zmiany ustawień wyszukiwania. Już dawno porzuciła nadzieje na znalezienie profilu Raya na portalu społecznościowym – sam mówił, że nie lubi takich stron. Zawsze się temu dziwiła, ale sama również nie przepadała za nimi, dlatego łatwiej było jej to zrozumieć.

Po długich poszukiwaniach wpadła na dość szalony pomysł. Otworzyła kreator rysunków i najstaranniej jak potrafiła narysowała literki znajdujące się na tatuażu. Gdy skończyła przyglądnęła się swojemu dziełu i stwierdziła, że jest naprawdę bardzo podobne. Zapisała plik i wrzuciła go do Internetu. Następnie prawym przyciskiem kliknęła przycisk „wyszukaj obrazem”.  I właśnie wtedy odnalazła pierwszy ślad.

Znalazła bardzo podobny rysunek, co bardzo ją zdziwiło. Oznaczało to, że już ktoś kiedyś szukał znaczenia tego napisu i wpadł na dokładnie ten sam pomysł co Daniela. Ciekawsze było to, że na witrynie z tym rysunkiem znajdował się link do pewnej strony internetowej. Od razu przycisnęła odnośnik.

W nagłówku znajdował się dokładnie ten sam napis, jak na tatuażu Raya. I w zasadzie było to jedyne, co mogła zobaczyć, nie licząc pomarańczowego tła z czarnymi pręgami oraz znajdującego się na środku okienka z prośbą o logowanie. Jednak nigdzie nie widniał link z możliwością rejestracji. A więc to musi być strona, do której mają dostęp tylko wybrani użytkownicy.

Wszystko to wyglądało niepozornie, ale dziwnie i tajemniczo. Daniela dużo by dała, by cokolwiek się dowiedzieć, jednak zdecydowała, że w tym momencie jej poszukiwania się kończą. Dalej nigdzie nie zabrnie. Poza tym, co to jej da?

Zamknęła laptop, kiedy poczuła mocny ból w okolicach klatki piersiowej. Zaczął on pulsować i wzmacniać na sile. Daniela dotknęła ręką piersi i zacisnęła zęby, by nie krzyknąć. Nie wiedziała co się dzieje, kiedy osuwała się na dywan. Wiła się, oczekując utraty przytomności, ale nic takiego nie następowało. Żałowała, że nie może choć na chwilę zemdleć, by nie czuć obezwładniającego uczucia. Zacisnęła mocno powieki i wbijała paznokcie w podłogę, ale ból, który teraz przypominał palący ogień, ciągle wzrastał i zaczął ją całą wypełniać.

Właśnie gdy zdała sobie sprawę, że już więcej nie zniesie, ból minimalnie się zmniejszył. Z każdą kolejną chwilą, było coraz lepiej. Dopiero po dwóch minutach całkowicie doszła do siebie. Dopiero wtedy poczuła, że ból nie wyniszczył jej, ale zostawił po sobie siłę i moc.

______________________________________________________

Wiem! Miałam dodać najpóźniej wczoraj, ale z przyczyn braku dostępu do komputera, dodaję dzisiaj. Ale nic się nie stało, prawda? :D

Rozdział z dedykacją dla Patq, która czuła się pominięta w dedykacji pod czternastym rozdziałem. Zwracam honor! Gdyby nie Twoja torebka cukru dołączona do kawy mrożonej, którą uraczyła się Karolcia, nie byłoby sceny z cukrem. Niestety w tym rozdziale nie widzę bezpośredniego związku z Twoimi pomysłami, chyba że zadowolisz się komentarzem Danieli o Dale'u: "Jest przystojny". I wiem, że jeszcze nie wprowadziłam postaci, którą wymyśliłyście wspólnie, ale właśnie pracuję nad rozdziałem, w którym prawdopodobnie ją umieszczę. Jak to miało być: zdechły kot, hm? :D

Dedykacja jest dokładnie na tyle samo linijek co poprzednia, więc sądzę, że Cię udobruchałam! :*

A teraz ogólnie:

Nie, zdecydowanie nie jestem tak wredna, by zabić dwóch głównych bohaterów, tylko Was podpuszczałam :D W ogóle to jestem beznadziejna w uśmiercaniu ludzi, co nie oznacza, że nie będę tego robić. W pewnym momencie opowiadania będę bardzo brutalna, więc tylko musicie poczekać :D Chyba to nawet będzie w następnym... No nic uciekam, bo biofizyka wzywa!

Miłego czytania! :*