XVII. ŻYCIE ZA ŻYCIE

– ROZDZIAŁ XVII –

ŻYCIE ZA ŻYCIE

Z wielkim impetem zatrzasnął drzwiczki samochodu, a hałas, jaki przy tym powstał, rozpędził ptaki odpoczywające na płocie. Był w niewyobrażalnie złym humorze i wszystko doprowadzało go do szału. Od rana szukał Grece Williams, która nie wróciła z wczorajszych poszukiwań Gritmore. Był późny wieczór i już dawno powinna była się pojawić, przecież zawsze przybywała na czas. Jej nieobecność nie wróżyła nic dobrego.

Wielkimi krokami przeszedł przez nieskoszoną trawę na swoim podwórku i wkroczył na ganek. Herald przed dziesięcioma minutami napisał mu wiadomość, by jak najszybciej wracał. Simon miał nadzieję, że jego brat odnalazł czarownicę.

Wpadł do domu, głośno zatrzaskując za sobą drzwi. Dopadł do salonu i od razu spostrzegł swojego brata siedzącego na kanapie. Twarz miał ukrytą w dłoniach, ale zaraz ją odkrył, gdy tylko Simon pojawił się w pokoju. Wstał, nic nie mówiąc. Jego twarz była skupiona, zdenerwowana i zamyślona.

- Gdzie Grece? – zapytał od razu nauczyciel i jego wzrok nagle powędrował na księgę, która leżała na stoliku. Od razu rozpoznał, że to kronika Friderika, którą użyczył Grece poprzedniego wieczora. Księga była cała brudna i sprawiała wrażenie jeszcze bardziej zniszczonej niż kiedyś.

Raptownie podniósł wzrok na Heralda i wezbrała w nim furia. Czuł, że stało się coś strasznego, coś, co nie powinno było się im zdarzyć. Nic nie szło po jego myśli, nikomu nie mógł ufać, że wypełni jego polecenie.

- Gdzie Grece?! – powtórzył, podchodząc bliżej do brata, a jego doniosły głos uniósł się groźnie w powietrzu.

Nie przeraził on bynajmniej Heralda. Był przyzwyczajony do napadów furii swego jedynego brata. Sam teraz był nie mniej zdenerwowany, dlatego nie dziwił niepokojowi Simona. Nie chcąc przedłużać czasu jego niewiedzy, powiedział od razu, dobitnie i bez ogródek dwa słowa:

- Nie żyje.

Spostrzegł, że nozdrza Simona rozszerzają się, wydychając coraz szybciej i mocniej powietrze. Jego czoło stało się zmarszczone, a usta zwężyły się. Zacisnął pięści i podszedł do regału stojącego obok i walnął dłonią w szafkę. Od razu zachwiała się i spadła na ziemię, rozsypując dookoła książki.

- Jak to nie żyje?! – wrzasnął, a z każdą chwilą wzbierała w nim większa wściekłość, agresja i żądza zemsty. – Czy ty wiesz, do cholery, co mówisz?

Tak się składało, że wiedział. Trochę zirytowały go słowa brata, przecież on również był wściekły z takiego obrotu sprawy. Grece była im potrzebna, a jej śmierć krzyżowała wszystkie plany.

Simon klnąc zaczął przewracać stolik, kanapę, szklanki, wszystko to, co miał pod ręką. Najchętniej zacisnął by dłonie na szyi kogokolwiek i dusiłby, z radością rozkoszując się ostatnim tchnieniem ofiary. Miał zamiar sprawić komuś ból, patrzeć na czyjeś cierpienie. Nie był w stanie zapanować nad sobą samym. Za chwilę czuł, że wybuchnie, ale nic takiego nie przychodziło. Z każdą chwilą było coraz gorzej.

Herald przyglądał się bez słowa napadowi furii swojego brata, gorączkowo rozmyślając nad sytuacją. Czekał, aż wreszcie Simon się uspokoi, by mogli wreszcie przedyskutować sprawę i wszcząć następne kroki. Musieli coś wymyślić. Nie wątpił, że znajdą rozwiązanie i z tej sytuacji, przecież zawsze opracowywali plan B.

- Gdzie ona jest? – zapytał Simon wreszcie, jednak nie z troski o ciało Grece, a z czystej ciekawości. Chciał wiedzieć co się wydarzyło.

- Zostawiłem je w lesie – odpowiedział Herald, odwracając się w stronę brata, który stał opierając się na rękach o ścianę. – Znalazłem ją z wbitym kołkiem w piersi.

Simon odwrócił się raptownie do brata, patrząc na niego przenikliwie.

- Kołkiem? – powtórzył.

Herald pokiwał głową.

- Wziąłem tylko księgę, a ciało zakopałem.

Simonowi nawet przez myśl nie przeszło, by być wściekły z tego powodu na Heralda. Co więcej, pochwalał jego postawę. Wiedział, że jako policjant, Herald zachował zimną krew i zrobił dokładnie to, co należało zrobić. Dobrze, że wziął kronikę i zakopał czarownicę. Nie mogli przecież zawiadomić policji o zabójstwie. Zaczęliby oni zadawać niewygodne pytania i sami mogliby wkopać się w morderstwo Grece. Musieli odciąć się od tego, ukryć ciało, by ślad o Williams zaginął.

Simon zaczął gorączkowo przechadzać się po zdemolowanym pokoju, zwinnie omijając przeszkody. Nagle stanął, a krew w nim zawrzała.

- Rozerwę łeb tej bordowej zdzirze! – wrzasnął.

Nie było wątpliwości, kto zabił Grece. Czarna Czarownica poszła szukać Gritmore i spotkała Elsę, która natychmiast ją zaatakowała. Uśmierciła ją na miejscu. Trochę mu nie pasował fakt, że taki był rezultat starcia, bowiem Williams bez problemu potrafiła się obronić. Widocznie, Elsa działała z ukrycia.

Zaczął rozmyślać nad najlepszą zemstą dla czarownic. Wiedział, co zaboli je najbardziej. Nie był głupi i lekkomyślny. Choć całe wnętrze wyrywało się, by dokonać natychmiastowej zapłaty, usiadł na wywróconej kanapie, próbując, by jego emocje powoli opadły. Herald widząc to, natychmiast przysiadł się do brata.

Razem opracowali plan.

Alice z niezadowoleniem odkręcała po raz czwarty kran i znowu uznała, że leci zimna woda. Było to dla niej niedopuszczalne. Nie tylko dlatego, że sama musiała myć w niej ręce – mogła to przeżyć. Po prostu nie mieściło się jej w głowie, że w tym szpitalu więcej innych chorych osób musiało korzystać z lodowatej wody. Przecież to nie było dobre dla zdrowia.

Zamknęła drzwi łazienki i przeszła przez korytarz w stronę swojej sali. Najchętniej odwiedziłaby Damiana, nawet jeśli lekarzom się by to nie spodobało. Miała już dość tej dyscypliny. Przecież czuła się lepiej, a żebra goiły się dobrze. Nic jej się nie stanie, kiedy pójdzie do jego pokoju, a tym bardziej jemu.

Zauważając, że na korytarzu nie było żadnej pielęgniarki, zrobiła odwrót wolnym krokiem kierując się ku Damianowi. Z wielkim zdziwieniem zobaczyła kroczącego przed nią dobrze zbudowanego ciemnowłosego dwudziestolatka.

- Ray? – zapytała.

Uśmiechnął się nieznacznie na jej widok, ale nie był w dobrym humorze. Alice od razu zauważyła, że coś go gryzie. Zainteresowało to ją i zaraz chciała przyśpieszyć kroku. On jednak za chwilę był tuż przy niej.

- Co ty tu robisz?

- Chciałem cię odwiedzić – rzekł, starając się uśmiechnąć zadziornie, ale nie wyszło mu tak jak zwykle. Widać było, że jest coś większego, co zaprząta jego myśli.

- To miło z twojej strony – odpowiedziała, uśmiechając się z wdzięcznością. Oczywiście nie była pewna, czy to jedyny powód jego odwiedzin, niemniej jednak uważała, że to miło z jego strony, iż przyszedł.

Popatrzyła na niego, jednak on zadziwiająco nie spoglądał w jej stronę. Wodził wzrokiem po ścianach i Alice zauważyła, że stojąc przed nią, nerwowo porusza stopą.

- Hej, coś się stało? – zapytała.

Spojrzał na nią, jakby ocknął się z myśli. Dopiero jakby teraz uzmysłowił sobie, że znajduje się w szpitalu, a Alice w szerokiej piżamie do kolan stoi przed nim w granatowych papciach.

- Nie powinnaś tu być – powiedział trochę ciszej.

Nie była pewna, czy jest mu przykro z powodu zachowania ojca, ale uznała, że właśnie to oznaczały jego słowa. Patrzył na nią, starając się ukryć skruchę.

- Trzeba było to powiedzieć ojcu, zanim mnie potrącił – powiedziała pod nosem. Nie miała na celu wzbudzać poczucia winy u Raya, po prostu czuła się pokrzywdzona.

Nic nie odpowiedział i ona sama nie wiedziała co jeszcze dodać. Chłopak stał przed nią i wydawało się, że bije się z myślami. Jego rozmyślania trwały dłuższą chwilę, a Alice ciągle go obserwowała. Współczuła, że ma takiego ojca, jakby przy tym zapominając, że on również maczał palce w przedsięwzięciu Bryantów. Ciągle nie mogła pojąć, że chłopak mógłby mieć złe intencje.

Ray wykonał gwałtowny ruch, przybliżając się do niej. Z początku wystraszyła się, że coś chce jej zrobić, zanim pomyślała, że byłoby to głupie z jego strony zważywszy na świadków. On jednak zbliżył twarz do jej ucha i wyszeptał:

- Możesz być w niebezpieczeństwie.

Odwrócił się gwałtownie chcąc odejść, ale ona złapała go za rękaw czarnej bluzy, którą miał na sobie.

- Co masz na myśli? – zapytała od razu, a serce zaczęło jej mocniej bić.

Miał zamiar się wyrwać, ale spojrzał w jej przerażone oczy i skapitulował. Po prostu czuł, że nie może jej teraz zostawić z niewiedzą. Bał się ogromnie swojego postępowania, jego konsekwencji. Ale w końcu to po to zdecydował się przyjść do szpitala. By sprawdzić, czy coś jej się nie stało i by ją ostrzec.

Westchnął z rezygnacją i przybliżył się do niej.

- Ojciec i wuj planują zemstę, ale nie wiem jaką – szepnął, starając się jak najbardziej skrócić wiadomość. Uznał, że taka informacja powinna w zupełności wystarczyć. Dopiero teraz, gdy powiedział te słowa doszedł do wniosku, że w sumie nie zdradził ojca. Czarownice na pewno spodziewały się zemsty.

Odsunął się i spojrzał w jej oczy, ale ona dalej nie rozumiała.

- Zemstę? – powtórzyła. – Za co?

Popatrzył na nią bacznym wzrokiem, sprawdzając ją. Uważał, że potrafi dostrzec wszelkie mikroruchy twarzy zdradzające kłamstwo, bądź zatajanie prawdy. Ale poczciwa twarz Alice ukazywała jedynie niezrozumienie. Nie wiedział, czy jest taką dobrą aktorką czy po prostu Elsa i Rick nie wtajemniczyli młodsze czarownice w plan.

- Za zabójstwo Grece – rzekł, odsuwając się od niej. Odwrócił się na pięcie, ignorując kolejne pytania Alice. Chciał jak najszybciej stąd zniknąć, by nikt przypadkiem go tu nie spotkał. Rozejrzał się dookoła dla pewności, po czym zbiegł po schodkach na parter.

Powiedział i tak wystarczająco. Nie wiedział czemu, ale ufał Alice. Wydawała się szczera i sądził, że nie zdradzi Bryantom, że je ostrzegł. Brzydził się swojej zdrady, ale musiał się przekonać, że ojciec nic więcej jej nie zrobił. Przynajmniej teraz jest przygotowana.

Stukanie było gwałtowne, jakby gość chciał wywarzyć drzwi. Elsa rozwiązała fartuch i szybkim ruchem skierowała się ku przedpokoju. Wiedziała, że jest to ktoś niemile widziany, ale nie obawiała się. W życiu spotkało ją wiele nieprzewidzianych sytuacji i jakoś wychodziła z nich cało. Fakt, że dochodziły do tego inne przykre konsekwencje…

Otworzyła drzwi i z niezadowoleniem zauważyła, że stoi w nich jej były mąż Herald Bryant. Na jego twarzy widniała furia. Szybkim ruchem wkroczył do przedpokoju, zanim Elsa zdążyła zareagować. Przeszedł przez korytarz i stanął na środku salonu, jakby był u siebie. Zirytowana, poszła za nim.

- Co ty tu robisz? – zapytała Elsa ostrym głosem, krzyżując ręce na piersi.

Odwrócił się w jej stronę i kobieta miała wrażenie, jakby chciał splunąć jej na twarz. Zaraz jednak się opanował, uśmiechnął fałszywie i rzekł:

- Ty nigdy nic nie wiesz, El.

Nikt tak do niej nie mówił. Przynajmniej nie przez ostatnie piętnaście lat. Zdrobnienie jej imienia w jego ustach tak bardzo ją zirytowało, że gdyby się nie opanowała, cisnęłaby w niego jakimś zaklęciem.

- Nie. Mów. Tak. Do. Mnie. – wycedziła przez zęby, co wywołało u niego prawie niezauważalne zadowolenie. Gdyby nie był tak wściekły, zaśmiałby się z satysfakcją. – I nie wiem o czym mówisz, człowieku – dodała.

Podszedł do kominka i wziął w ręce figurkę lwa. Zaczął obracać go w dłoniach, przyglądając mu się.

- Imię Grece nic ci nie mówi? – zapytał, odwracając twarz w jej stronę.

Zmarszczyła brwi, nie rozumiejąc.

- Co z nią? – zapytała.

Gwałtownie się odwrócił ciskając w nią figurką. Wiedział, że nie wyrządzi jej tym szkody, ale nie mógł się powstrzymać. Elsa zrobiła unik, a porcelana spadła na ziemię i roztrzaskała się w drobny mak.

- Jak śmiesz atakować czarownicę w jej własnym domu? – zapytała przez zęby.

- Jak śmiesz zabijać człowieka w nocy, przebijając jego serce kołkiem? – odwdzięczył się pytaniem.

Odsunęła się o krok, zaskoczona. Jeszcze przed sekundą chciała ścisnąć mu serce mocą i wyrzucić go z domu. Jego słowa jednak wywróciły ją z równowagi. Od razu wiedziała, co Herald ma na myśli. Grece została zabita. A on uważa, że to ona ją zabiła.

- Nie wiedziałam, że nie żyje – rzekła, nie ruszając się ani o milimetr.

- Nie kłam! – wrzasnął i przybliżył się do niej. Tracił kontrolę, zupełnie nie wiedząc dlaczego. Przecież patrząc na wybuch furii Simona, nie chciało mu się krzyczeć, czy wybuchać gniewem. Śmierć Grece przyjął z wściekłością, ale potrafił się opanować. Jednak widok Elsy wprawiał go w zły nastrój. Był jakiś powód, być może który ukrywał gdzieś głęboko, ale nie chciał go odkopywać.

Odsunęła się od niego, nie pozwalając, by coś jej zrobił.

- Zapłacisz za to! – ciągnął Herald podniesionym głosem. – Wcześniejsze groźby może i nie były tak ostre, ale te, które wypowiadam, owszem takie są. Zrobię wszystko – WSZYSTKO – byś zapłaciła za pokrzyżowanie nam planów. Od teraz nie będzie próby żadnego rozejmu, o nie. Rozpoczęłaś wojnę, Elso. Wojnę, którą przegrasz. Może i jesteśmy tylko ludźmi, ale któregoś dnia staniemy się nieśmiertelni i będziemy nad wszystkim, nawet nad czarownicami.

Elsa wysłuchiwała jego krzyków w spokoju, jednocześnie analizując w swoim umyśle sytuację. Herald przyglądał się jej z gniewem, ale nie odsuwała się od niego, by nie dać mu satysfakcji, że wzbudza w niej zagrożenie.

- Uważam, że kierujesz skargę nie do tej osoby – powiedziała w końcu tym swoim zwykłym, poważnym i spokojnym tonem. – Myślisz, że to ja zabiłam Grece? – Popatrzyła na niego i potem zdumiewająco się zaśmiała. – Kołkiem? Naprawdę tak mało mnie znasz, Heraldzie?

Popatrzył na nią nie rozumiejąc. Nie odpowiedział.

- Czy ty naprawdę myślisz, że byłabym tak nierozważna? – ciągnęła, nie spuszczając z niego wzroku. – Że zabiłabym ją kołkiem, zamiast użyć mocy, by zniszczyć ją od wewnątrz?

Herald ciągle milczał, wpatrując się w nią przenikliwie. Analizował jej pytania, mocno się nad nimi zastanawiając. Wszystko co mówiła Elsa było rzeczywiście prawdopodobne. Teraz nie był już taki pewny, czy to ona była mordercą. Jednak za chwilę przypomniał sobie, że nikt inny nie mógł tego zrobić.

- Skoro nie ty, to kto ją zabił? – zapytał podejrzliwie, podchodząc jeszcze bliżej, by nie mogła odwrócić wzroku.

Elsa wzruszyła ramionami.

- Nie wiem – odpowiedziała. – Czarne Czarownice mogą zrobić sobie dużo wrogów.

Przyglądał się jej ciągle, coraz bardziej niepewny. Jeszcze przed minutą był przekonany, że to ona zabiła. Choć kiedyś znał Elsę na tyle dobrze, by wiedzieć, że nie mogłaby zabić, teraz się to zmieniło. Dawno z nią nie przebywał i nie wiedział, do czego jest zdolna. Poza tym, teraz mogłaby być zdesperowana. Miała duży powód – zniszczyć ich plany, uniemożliwić szybkie znalezienie zegarka, gra na czas. Jednak nie zapominał, że Elsa jest inteligentna. Mogłaby równie dobrze zabić Grece w sposób do niej niepodobny, przez co zgonić to na inną osobę.

- Kłamiesz – rzekł, uparcie obstawiając przy swoim. – Zabiłaś ją, a my się za to odwdzięczymy.

- Nie groź mi – przerwała mu surowym głosem. – Już ci to mówiłam, Heraldzie. To ja mam moc, którą mogę cię zniszczyć. Dlatego radzę ci opuścić Glovemarks i zmienić plany.

Bryant prychnął.

- O nie, nigdy – powiedział. – Myślisz, że jesteśmy bezbronni? – zapytał ją z satysfakcją dobierając słowa. – Może masz rację, może nie zabiłaś Grece, ale to dowodzi twojej słabości. Mogłabyś nas wszystkich uśmiercić, ale tego nie zrobisz. Nie masz tyle odwagi co my. I właśnie to nas odróżnia. Jesteś czarownicą i może masz jakąś moc, ale to ci nie wystarczy. Boisz się nas zaatakować, boisz się zaatakować zwykłego człowieka. – Zaśmiał się, patrząc bezczelnie w oczy swojej byłej żony. – Dlatego to my wygramy, a nie ty i twoje nastoletnie pomocnice. – Zakończył z zadowolonym wyrazem na swej twarzy.

Elsa była wzburzona. Wnętrze jej zaczęło bulgotać, ale była na tyle silna, że mogła to powstrzymać. Herald patrzył w jej oczy z dumą i satysfakcją, co spowodowało, że uśmiechnęła się do niego. Jej mina zdziwiła mężczyznę i zaraz potem poczuł, że nie może oddychać. Elsa przyglądała mu się bez cienia żalu, jak próbuje łapać powietrze, jak opada na ziemię.

- Och, Heraldzie, jak ty mało mnie znasz – powiedziała. – Twoje groźby na nic się nie zdadzą.

Wstrzymała jednak zaklęcie i Herald łapczywie wpuścił tlen do swoich płuc. W tej samej jednak chwili poczuł ostry ból w swojej lewej ręce, jakby łamała się kość. Elsa doskonale pamiętała, że był leworęczny.

- Opuść mój dom, Heraldzie – rzekła, odwracając się od niego.

Wściekły, podniósł się z ziemi, ale ból go paraliżował. Przysiągł sobie, że kiedyś odwdzięczy się Elsie za wszystko. Kiedyś, kiedy będzie nieśmiertelny.

Wychodząc, odwrócił się raz jeszcze w stronę byłej żony i zapytał chytrym głosem:

- A jak myślisz, El, co teraz robi mój braciszek?

W tym samym czasie, kiedy Ray odwiedzał Alice w szpitalu, Nessie, Daniela i Melanie stały przy drzwiach sali 26. Z niepokojem spoglądały na zegarki, prosząc los, by jednak nauczyciel się nie pojawił. Opuścił wszystkie lekcje od godziny ósmej do dwunastej, dlatego najstarsza klasa cieszyła się, że lekcja literatury się nie odbędzie i będą mogli wrócić wcześniej do domów.

- Na pewno ma to jakiś związek z wczorajszym – powiedziała Daniela szeptem do przyjaciółek, by nikt inny tego nie usłyszał. Ze zdenerwowaniem przegryzła wargę.

- Masz na myśli to, że wczoraj odzyskałaś moce? – zapytała Nessie, wyciągając po raz kolejny telefon komórkowy, by sprawdzić godzinę.

- Tak – przyznała Daniela, przypominając sobie ból minionego wieczora i instynktownie złapała się za serce. – Grece mogła oddać mi moc tylko na dwa sposoby: dobrowolnie albo przez śmierć.

- Nigdy nie oddałaby ci jej dobrowolnie – odezwała się Melanie grobowym tonem, wyrażając myśli ich wszystkich i przyjaciółki popatrzyły na nią. Wiedziała, co to oznacza. Wszystkie trzy wiedziały. Grece musiała umrzeć, nie było innej opcji. Nieobecność Simona Bryanta na lekcjach to potwierdzała.

Za dziesięć sekund miała zakończyć się przerwa i wszyscy już zbierali swoje rzeczy, by jak najszybciej opuścić szkołę. Jednak niepotrzebnie. Przyszedł. Dokładnie kiedy zadzwonił dzwonek, wyłonił się z zakrętu, trzymając pod pachą laptopa.

Uczniowie jęknęli z żalem.

Lekcja przebiegała chłodno, w ciszy. Nauczyciel zadał temat, na który mieli pisać wypracowanie w czasie zajęć. Uczniowie byli tak bardzo zawiedzeni, iż nauczyciel nie zdecydował się opuścić ich lekcji, że bez emocji rysowali na kartkach kwiatki, zawijasy, bądź inne rysunki. Co więcej, pan Bryant nie zwracał uwagi na ich bezczynność.

Po czterdziestu pięciu minutach, które wydawały się, że trwały co najmniej sto dwadzieścia, zadzwonił wyczekiwany dzwonek. Wszyscy poderwali się z miejsc, szybko pakując do toreb swoje rzeczy. Nauczyciel wstał z krzesła i powiedział:

- Grand Daniela, Gromper Melanie, Lenson Nessie proszę, zostańcie na chwilę – rzekł głosem bez emocji, a dziewczyny przeraziły się w duchu. Jeszcze nigdy nauczyciel nie kazał zostać im po lekcjach i teraz je to mocno zaniepokoiło. – Reszta może odejść, miłego popołudnia.

Uczniowie szybkim ruchem zaczęli pakować zeszyty do toreb i znikać w drzwiach.

- Mam pracę za pół godziny – powiedziała Daniela, starając się jakoś wykręcić. W rzeczywistości nie kłamała – rzeczywiście miała iść do MaxCup po zajęciach.

- To zajmie tylko chwilkę – powiedział, ale one i tak podejrzewały, że nie mówi im prawdy.

Melanie rozważała, czy lepiej nie byłoby uciec, i przysunęła się do Nessie, by jej o tym powiedzieć. Nauczyciel jednak, gdy tylko ostatnia osoba zniknęła za drzwiami, zamknął je na klucz i stanął przed nimi, uniemożliwiając im ucieczkę.

Czarownice zbiły się w kupkę, by dodać sobie odwagi. W tym momencie telefon Nessie zawibrował, obwieszczając połączenie od Alice, jednak dziewczyna zignorowała to, zdenerwowana, obserwując nauczyciela.

- Czego pan od nas chce? – zapytała Melanie rozdrażnionym głosem.

Simon Bryant podszedł do biurka i otworzył laptopa.

- Przez dłuższy czas zastanawiałem się co was bardziej zaboli – rzekł nauczyciel patrząc w ekran komputera. – Początkowo chciałem zaatakować ciebie, panno Gromper, ale doszedłem do wniosku, że to byłoby za łatwe.

Melanie zesztywniała, a Daniela przygotowała się do  ataku.

- Dlaczego chce pan nas ciągle szantażować? – zapytała Nessie, starając się nie zabrzmieć zbyt ostro. – Nie wystarczy panu to, co już nam pan zrobił?

         Usłyszały pomruk, jakby lew wysyłał im ostrzeżenie.

- To nie jest tylko szantaż – rzekł przez zęby. Powstrzymywał się z wielkim trudem, by nie wybuchnąć. – To jest zemsta.

- Za co? – zapytała odruchowo Melanie, a Simon obdarzył ją wściekłym spojrzeniem, jakby chciał ją nim zabić.

- Za Grece – powiedział pół szeptem, a one pojęły. Grece rzeczywiście umarła, a Simon Bryant obwinia je za jej śmierć. Nie wiedziały co robić, w ich głowach krążyło wiele myśli.

- Nic jej nie zrobiłyśmy – zaczęła natychmiast Daniela, kiedy nauczyciel odwrócił laptopa w ich stronę i powiedział:

- Jak już mówiłem, zdecydowałem się na coś bardziej oryginalnego.

Z początku nie wiedziały, co przedstawia ekran. Machinalnie zrobiły krok do przodu, by więcej zobaczyć. Aż wreszcie zdały sobie sprawę. Patrzyły na nagranie z jakiegoś ciemnego, starego bunkru, obklejonego wewnątrz milionem pajęczyn. Data i godzina na ekranie wskazywała na emisję na żywo. Jednak uwagę wszystkich zwróciły trzy postaci siedzące wewnątrz.

Misty Anderson – ich koleżanka z klasy, która zawsze chciała przypodobać się panu Bryantowi oraz wszystkim innym chłopakom. Pani Owens – poprzednia nauczycielka literatury, która z powodu wypadku samochodowego, nie mogła prowadzić tegorocznych zajęć – wraz z pięcioletnim synem Chasterem, zapłakanym małym brzdącem, uczącym się grać na pianinie.

Wszyscy mieli zaklejone usta czarną taśmą, a całe ciało splątane grubym, żeglarskim sznurem. Po policzkach spływały im łzy, szczególnie Chasterowi, który próbował przytulić się do matki, ale z powodu spętania, nie mógł. Oczy ich błądziły po okolicy, próbując znaleźć jakiś sposób obrony. Na próżno. Stojący na środku budzik, odmierzający czas, choć wyglądał niewinnie, zwiastował piekło.

Trzydzieści jeden… trzydzieści… dwadzieścia dziewięć…

- Co do cholery pan robi?! – krzyknęła Nessie Lenson i na jej policzki natychmiast spłynęły łzy.

- Niech pan to wyłączy! – wrzasnęła Melanie, odwracając się od niego. Wściekłość telepała nią. Wyciągnęła rękę i pchnęła nauczyciela mocą. On jedynie zaśmiał się.

- Nic nie możecie zrobić – rzekł, podnosząc się z ziemi.

- Dlaczego oni?! – krzyknęła Daniela. – Są niewinni, nie zamieszani w to!

- Właśnie dlatego – powiedział Simon. – To was najbardziej zaboli.

Kiedy na ekraniku pojawiła się liczba jeden, a potem zero, nie słyszały dźwięku wybuchu. Był wyłączony. Ale widziały wystarczająco, by miało odbić się to na całym ich życiu.

__________________________________________________

Witam po przerwie! 

No i jest to obiecane uśmiercenie. Nie będę pytać, czy się podobało, bo różnie może to zabrzmieć :D Zachęcam do wyrażania swoich opinii, nawet najbardziej zwięzłe liczą dla mnie wiele!

Wszystkie zaległości w blogosferze postaram się nadrobić w najbliższym czasie. Nawał biofizyki i parazytologii nie pozwala na wystarczającą ilość wolnego czasu ;(

Następny rozdział prawdopodobnie 15 grudnia.

Pozdrawiam serdecznie! :*