XX. GNĘBIĄCE PYTANIE

– ROZDZIAŁ XX –

GNĘBIĄCE PYTANIE

Był niewielki, okrągły i całkowicie niepozorny. Tarcza, wokół której wiła się winorośl, zastygła ze wskazówkami wskazującymi godzinę pierwszą. Mimo zabrudzenia, złoto prezentowało się całkiem dobrze, a szkło pozostawało nienaruszone.

Leżał na środku stołu w zielonej skrzynce. Wokół niego, w salonie z zaciągniętymi roletami w oknach, siedziały one wszystkie, wraz z Damianem i Jasperem. Alice nie była zadowolona, że jej brat bierze udział w dyskusji, ale jego upór, by wiedzieć o wszystkim był zbyt silny, by mogła go powstrzymać.

- Wygląda zupełnie zwyczajnie – skomentowała Melanie, przypatrując się zegarkowi z uczuciem dziwnej rezerwy.

- A co myślałaś? Że będzie świecił brylantami? – zapytała Daniela, podchodząc bliżej i z ciekawością biorąc przedmiot w swoje ręce. Przyglądała mu się dłuższą chwilę, po czym oświadczyła: – Bardziej niezwykłe jest to, że nie wygląda na aż tak stary jak myślałam.

- Masz rację – powiedziała Alice. – Prawdopodobnie to ma związek z tym, że kryje zaklęcie.

- Możliwe – mruknęła Daniela, ostrożnie odkładając zegarek na miejsce.

Stali dalej w ciszy, zanim Melanie nie wytrzymując zapytała:

- No to teraz co? Niszczymy zaklęcie i wracamy do normalności? – powiedziała z ironią i powątpieniem.

- Pewnie musimy poczekać na mamę – zasugerował Damian i blondynka z trudnością powstrzymała się, by nie prychnąć. – Powiedziała, że przyjdzie po południu.

Alice pokiwała głową ze zrozumieniem, a Nessie siedząca na kanapie tuż koło Jaspera popatrzyła na najmłodszą z przyjaciółek i zapytała:

- Co cię niepokoi, Danielo?

Odwróciła się ku niej, jakby ta wyrwała ją z zawiłych myśli. Przegryzła wargę, a potem westchnęła głośno.

- Ray – odpowiedziała, siadając z rezygnacją w fotelu. – Obawiam się, że podsłuchał moją rozmowę z Alice.

Turner spojrzała na Danielę z troską i na jej twarzy zaraz pojawiły się wyrzuty sumienia. Podeszła do niej i przykucnęła przy fotelu.

- Nie sądzę, by to zrobił – powiedziała pocieszająco, tym swoim kojącym jak balsam głosem. Daniela i tak wiedziała, że Alice w głębi duszy uważa coś zupełnie innego, nawet gdyby nigdy się do tego nie przyznała. – Nie mamy pewności, że Ray ciągle nas podsłuchuje. Poza tym, ja zawsze uważałam, że to nie on maczał w tym palce, a Simon.

Melanie już otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale Daniela wyminęła ją, mówiąc:

- Jeśli Bryantowie podsłuchali nas, to cały nasz plan legnie w gruzach.

Alice zwężyła usta, nie wiedząc co powiedzieć. Patrzyła tylko na przyjaciółkę przepraszającym spojrzeniem. Wiedziała, że Daniela ma rację. Wszystkie wiedziały. Za to jedno małe niedopatrzenie, za jedną głupotę, mogły zmienić się całe ich losy.

- Przepraszam – wyszeptała Alice. – Nie powinnam była informować cię przez telefon.

Daniela nie chciała przyznać na głos jej racji, dlatego milczała. Skinęła tylko głową, że przeproszenia są przyjęte. W salonie zrobiło się zupełnie cicho, dopóki Melanie nie powiedziała z ukrywaną irytacją:

- Nic już więcej nie zrobimy. Musimy tylko czekać na Elsę, ona powie nam jak będzie wyglądać zaklęcie.

Energicznie poruszała się w takt muzyki dobiegającej z magnetofonu, zwinnie omijając wszystkie meble. Jej włosy wznosiły się i opadały, zasłaniając, bądź odkrywając gładką buzię, której usta śpiewały wraz z Tomem Hamleyem One another. Męski dezodorant w kulce stanowił jej mikrofon i trzeba było przyznać, że odnajdywał się w tej roli.

Podniosła rękę do góry, zaciśniętą w pięść, unosząc gwałtownie głowę, kiedy zabrzmiało ostatnie uderzenie perkusji. Usłyszała gorące oklaski Jaspera i jego śmiech. Otworzyła oczy i uśmiechnęła się do niego promiennie. Siedział na krawędzi swojego łóżka, obserwując porywy przyjaciółki.

Nessie ukłoniła się elegancko i przyjemnie zachrypniętym głosem zawołała:

- To było WSPANIAŁE!

- Mówiłem ci – odpowiedział, a z jego twarzy nie schodził uśmiech.

Dysząc ciężko z wysiłku, wyciągnęła z magnetofonu płytę Breatheaway i włożyła ją z powrotem do opakowania. Wzięła się za wybieranie kolejnej, którą koniecznie chciałaby posłuchać. Nie mogła się zdecydować, bowiem wielu z nich w życiu jeszcze nie słuchała. Wyciągała więc płytę po płycie, czytała tytuły i nazwy zespołów i oglądała okładki. A Jasper siedział, z uśmiechem przyglądając się zafascynowanej Nessie, jak z żywym zainteresowaniem bierze do ręki kolejną płytę CD.

- Wow! – zachwyciła się Nessie. – Masz tu wszystko! Rock klasyczny , glam rock, gothic rock, punk rock,  soft rock, hard rock, alternatywny rock, rock’n’roll, instrumentalny rock! Och, ile ja bym dała, by mieć taką dyskografię!

- Wiesz, że możesz przychodzić, kiedy chcesz – przypomniał Jasper, a Nessie oderwała wzrok od półki i melodyjnym głosem powiedziała:

- Dziękuję. Jesteś słodki.

Jej uśmiech był tak szczery i piękny, że mógłby patrzeć na niego codziennie i nigdy nie miałby żadnych zmartwień.

- Powiedz stop – powiedziała, zamykając oczy i powoli wędrując palcem po płytach.

- Stop – powiedział Jasper natychmiast, a ona pokazała mu język, dając mu do zrozumienia, że chciała dłużej się bawić. Wyciągnęła jednak płytę zespołu o intrygującej nazwie Zielone Bokserki, o którym jeszcze w życiu nie słyszała. Gdy tylko zagrały pierwsze dźwięki gitary, wskazała na niego palcem.

- Teraz ty śpiewasz!

- Och, naprawdę? A jak mnie do tego zmusisz? – drażnił się z nią.

Udała minę urażonego dziecka, jednak po chwili rzuciła się w stronę swojej torby, którą poprzednio rzuciła na podłogę i zaczęła w niej grzebać. Dopiero po chwili wyciągnęła z niej tabliczkę białej czekolady.

- Co ty na to? – zapytała z szerokim uśmiechem, wymachując mu przed nosem czekoladą.

W oczach Jaspera pojawiła się iskierka, a twarz jeszcze bardziej mu się rozpromieniła.

- Pamiętałaś… – powiedział ciszej niż zamierzał.

- No jasne – odparła, przerywając papier. – Pamiętam wszystko.

Biała czekolada była ich wspólnym ulubionym przysmakiem, którym objadali się w dzieciństwie; symbolem ich wspólnej przyjaźni.

Podłożyła mu pod buzię otwarte opakowanie, a kiedy on chciał urwać kawałek, szybko cofnęła rękę i schowała ją za plecami. Wstał i zaczął ją gonić. Kiedy wskoczyła na łóżko, szukając ostatniej obrony, rzucił się na nią, powodując tym samym, że oboje upadli na miękki materac. Zaczęli się głośno śmiać i jednocześnie siłować. W pewnym momencie Jasper przestał się poruszać i popatrzył na leżącą pod nim Nessie. Spojrzała na jego oczy, będące zaledwie piętnaście centymetrów od jej i zanim zdążyła się zarumienić, on wyrwał jej z ręki czekoladę i zawołał tryumfalnym głosem:

- Wygrałem!

- Och, to nie fair! – zawołała Nessie, przechodząc do pozycji siedzącej. – Ale jedz, bo kupiłam specjalnie na dziś.

Jasper urwał pasek białej czekolady i podał jej. Jedząc, położyła głowę na jego ramieniu.

- Pamiętasz jak chcieliśmy uciec, jak byliśmy dziećmi? – zapytała Nessie, mimowolnie uśmiechając się, gdy przypomniała sobie wspomnienia.

Choć nie widziała jego twarzy czuła, że i tam pojawił się uśmiech.

- Pamiętam – przyznał. – Mieliśmy chyba z sześć lat. Schowałaś się w starym domku i nie chciałaś wyjść, póki ci nie zaproponowałem wspólnej ucieczki.

Nessie roześmiała się promiennie.

- Obiecałeś mi, że pomożesz mi się opiekować moją lalką, jeśli ja codziennie będę ci gotowała serowe pulpeciki. Uwielbiałeś je.

- A potem mi zbrzydły. Skoro nie udało nam się uciec, zmuszałem babcię, by mi codziennie gotowała.

- Jak sobie przypomnę jej minę kiedy zobaczyła, jak pakujesz do plecaka słoik dżemu malinowego i papier toaletowy, to chce mi się śmiać. Choć wtedy byłam przerażona i schowałam się za kredensem z tą okropną czerwoną porcelaną.

- Haha, pamiętam! Gdy tylko powiedziała, że natychmiast dzwoni do twojego taty, to aż upuściłem słoik. Miałem nadzieję, że zaraz rzuci się do sprzątania i uda nam się zwiać, ale była na to za mądra.

Zaśmiali się głośno, przywołując w pamięci wspomnienia. W pewnym momencie, Jasper przestał, a Nessie natychmiast na niego spojrzała i zobaczyła na jego twarzy smutek. Przerażona natychmiast zapytała, co się stało. Odwrócił się do niej przodem, by prosto patrzeć w jej szczere, zawsze pełne nadziei i blasku, oczy. Zajęło mu chwilę, zanim zdecydował się zapytać:

- To zaklęcie… – zaczął niepewnie, zastanawiając się, jak zadać to pytanie, po czym w końcu to zrobił, formułując je najbardziej właściwie i najdobitniej, jak tylko się dało: – Ile mocy potrzebujecie by zniszczyć zaklęcie nieśmiertelności stworzone dwa wieki temu przez potężne czarownice, które umarły podczas jego wykonywania?

Jak wiele obaw, niepewności i strachu zawierało to pytanie. Już dawno chciał je zadać. Szczerze mówiąc, przyszło mu do głowy od razu, gdy tylko dowiedział się o nadnaturalnej sferze życia. Ale zawsze bał się je wypowiedzieć. Bał się, że usłyszy straszną odpowiedź.

I Nessie się tego bała. Była pewna, że każda z nich pomyślała o tym samym w pewnym momencie. Że skoro pięć czarownic umarło podczas tworzenia zaklęcia, to jaką cenę trzeba zapłacić, za jego zniszczenie?

Powoli wzruszyła ramionami, zwężając usta.

- Szczerze mówiąc, nie wiem – odpowiedziała szeptem.

- Nessie…– zaczął Jasper, również cichym głosem. Siedział tak blisko niej, że widział pojedyncze włosy na wyregulowanych brwiach i jej długie, czarne rzęsy. – To może być niebezpieczne.

- Nie martw się – powiedziała natychmiast, chcąc go pocieszyć. Jego spojrzenie było tak szczere i kochane, że nie była w stanie wyznać mu jej wszystkich obaw, chcąc ocalić go przed zmartwieniem.

- Nessie, możecie… – Urwał i po raz pierwszy odwrócił wzrok.

- Umrzeć? – dokończyła za niego, starając się zabrzmieć żartobliwie. – Naprawdę, nie martw się, Alice nic się nie stanie, jest dzielna i…

- Tu nie chodzi tylko o Alice – przerwał jej. Jego głos był poważny i stanowczy. – Ale także o ciebie.

Nie wiedziała czemu serce zaczęło jej szybciej bić. Zupełnie zaniemówiła, bojąc usłyszeć czegoś więcej. Dlatego siedziała tak, tuż przy nim, patrząc w jego troskliwe oczy i słuchając:

- Ja… Nie mogę pozwolić, by stało ci się coś złego – oświadczył, a jego dłoń uniosła się do góry i pogłaskała ją po policzku. Jego dotyk wywołał jej na plecach gęsią skórkę. – Nessie… – szepnął. ­– Nie mogę cię stracić. Nie teraz.

Kiedy mówił, w jej oczach pojawiły się łzy, a po sercu rozlała się jej fala gorąca. Jednak zupełnie równocześnie, pojawiło się w głowie przerażenie. Zdała sobie sprawę, co oznaczają jego słowa i w jakiej to stawia ich oboje sytuacji.

- Ja… – wychrypiała, nie wiedząc, co powinna powiedzieć. Patrzył na nią z troską i jeszcze czymś więcej, czymś, czego nie potrafiła nazwać. – Jasper… ja…– Urwała ponownie. Zaczynał boleć ja brzuch. – Ja… nie wiedziałam, że myślisz o mnie w ten sposób.

Czuła dokładnie, jak jego dłoń, przyłożona do jej lewego policzka zatrzymuje się, sztywniejąc, a potem opada na łóżko. Jego twarz, wcześniej pełna niepokoju i szczerości, wyglądała, jakby wszystkie emocje zmyły się w jednej chwili.

- Co? – powiedział wreszcie, jakby nie do końca pojął jej słowa. Zapytał, robiąc przerwy miedzy słowami: – A ty nie myślisz o mnie w ten sposób?

Ciągle siedział przy niej, a w jego oczach widać było zawód, ale również małą nutkę nadziei, że odpowie mu pozytywnie. Ale problem był taki, że nie wiedziała, co powiedzieć. W ogóle, nie miała pojęcia jak zareagować. Patrzyła tylko w jego oczy, spanikowana, próbując przelać swoje myśli do jego umysłu, ale to nie mogło się stać. Chwila milczenia pogłębiała się z każdą sekundą, a nadzieja Jaspera gasła w szybkim tempie.

I właśnie w momencie, w którym Nessie otworzyła usta, Jasper odwrócił wzrok i gwałtownie wstał z miejsca, kręcąc głową.

- Nie wierzę.

Stał tyłem do niej i dopiero teraz przypomniała sobie jak się mówi.

- Jasper, ja mam chłopaka! – zawołała, wstając i próbując obejść go, by popatrzeć mu w twarz. On jednak prychnął.

- Przestań, to dupek – powiedział, odwracając się.

- Nie obrażaj go… – zaczęła Nessie oburzona, kiedy jej przerwał:

- A ty go nie broń – odparował. – Z kim jesteś teraz? Z kim jesteś w weekendowe popołudnia i wszystkie inne dni, w których masz ochotę gdzieś wyjść? Całymi dniami gra w tę swoją durną koszykówkę i nie ma czasu nawet, by spędzić z tobą pięciu minut w ciągu dnia.

Zamilkła, nic innego nie mogła zrobić. Jasper miał rację co do Jamesa. Jej chłopak miał dla niej mało czasu, ale teraz nie miało to związku z ich tematem rozmowy.

- Nie ważne, jaki jest James – odparła. – Ważne, że wiedziałeś, że mam chłopaka i nie powinieneś…

- Zakochiwać się? – dokończył za nią, odwracając się do niej, a kiedy to powiedział, ponownie odebrało jej mowę. Miała na myśli angażować i teraz jeszcze bardziej poczuła wagę sytuacji. Oczy Jaspera patrzyły się w jej i widziała, że jego zdenerwowanie i zawód oznacza, że naprawdę mu zależy. On naprawdę się zakochał. A ona, głupia, naprawdę tego nie dostrzegła.

- Przepraszam – wyszeptała. Zaczynała czuć się coraz gorzej. Jej wspaniałe chwile, które spędzała z Jasperem, miały się teraz ulotnić. Wiedziała, że skrzywdziła swojego najlepszego przyjaciela, ale nie miała tego na celu. – Ja… naprawdę nie wiedziałam, że to wyniknie.

- Co? – zapytał, a Nessie z przerażeniem zauważyła, że jego zawód zamienia się w oburzenie. – Nie wiedziałaś? Przecież to ty zachęcałaś mnie do tego!

Zamilkła po raz kolejny. Dopiero teraz zdała sobie z tego sprawę. Każdy jej uśmiech, spotkanie, żartowanie, przytulenie, wygłupianie się było odbierane z jego strony zachęcająco. Z każdą kolejną chwilą, on zakochiwał się w niej coraz bardziej myśląc, że ona mu na to pozwala. Ale co tak naprawdę miało to na celu z jej strony? Czy chciała po prostu spędzić czas z przyjacielem? Czy może rzeczywiście podświadomie dążyła do momentu, w którym staną się kimś więcej?

Wiedziała, że to co było między nimi było trudne do zinterpretowania. Zawsze tak uważała. Mieli naprawdę głęboką i silną więź, budowaną przez wiele lat. Byli wobec siebie szczerzy, lojalni, opiekuńczy i wiedzieli, że mogą być stuprocentowo sobą w swoim towarzystwie. Nie byli po prostu zwykłymi przyjaciółmi. Byli bratnimi duszami.

Chciała się z nim dalej spotykać. Chciała, by był częścią jej życia. Czuła się w jego towarzystwie jak u nikogo innego, czuła się swobodnie, radośnie i wyjątkowo. Nie mogła go stracić. A z każdą kolejną sekundą wymykał się z jej życia przerażająco szybko.

- Jasper, przepraszam. – Tylko na tyle udało jej się zdobyć. Chciała powiedzieć coś więcej, ale naprawdę, nie miała dla siebie usprawiedliwienia. Wiedziała, że popełniła błąd, zachęcając Jaspera, ale nie żałowała chwil, które z nim spędziła. To one jako nieliczne, pozwalały jej zapomnieć choć na chwilę o niepokojącej teraźniejszości i rzucić się w wir radości.

- Może to chodzi o to, że jestem młodszy? – zapytał podejrzliwie, podchodząc do niej bliżej, a ona natychmiast zareagowała:

- Co? Nie! Jesteś niesamowity i wiek nie ma tu znaczenia. Ja po prostu… –- Urwała, odwracając wzrok. Nie mogła patrzeć na jego smutne i zawiedzione oczy.

- Już nic nie mów – powiedział Jasper zrezygnowany i Nessie pojawiły się w oczach łzy. Nie patrzył na nią. Obrócił się tylko na pięcie, by wyjść z pokoju. Odchodził.

- Jasper, proszę, nie chcę cię zranić! – krzyknęła za nim, a było to jedyne, co przyszło jej do głowy. Nie cierpiała się z nim kłócić, a co dopiero widzieć go cierpiącego. Czuła mętlik w swojej głowie i nie potrafiła rozróżnić wszystkich myśli, które napływały jej do głowy. Jedyne czego była pewna, to to, że nie chciała dać mu odejść, choć czuła, że jest to egoistyczne.

- Już to zrobiłaś – powiedział cicho, bez wyrzutu, jakby jego złość zamieniła się teraz na smutek. Kiedy wypowiedział te słowa, zabolało ją bardziej, niż gdyby je wykrzyczał. Poczuła, jakby jej serce ścisnął ból,  a w jej umyśle pojawiły się kłęby wyrzutów sumienia.

Był już przy drzwiach, kiedy jeszcze raz odwrócił się i powiedział, tym razem sarkastycznym tonem:

- To co, zostańmy przyjaciółmi?

I zostawił ją, pełną wyrzutów sumienia, w swoim pokoju.

Simon Bryant elegancko zaparkował samochód przed swoim domem i wyszedł z pojazdu, by otworzyć drzwiczki od strony pasażera. Roseann wysiadła dumnie, poprawiając sobie włosy, po czym spojrzała ostrym wzrokiem na mężczyznę.

- Obyś miał rację co do tego – powiedziała, przybliżając swoje usta do jego twarzy, akcentując każde słowo. – Po jeśli skłamałeś, gwarantuję ci, że nie będziesz miał spokoju przez całą twoją nędzną przyszłą wieczność.

Nie odpowiedział. Choć nie chciał się do tego przyznać nawet przed samym sobą, wierzył, że Roseann nie jest gołosłowna i jeśli odkryłaby, że kłamał w sprawie tego, czym zachęcił ją do pomocy, czarownica zamieniłaby jego życie w piekło.

Popatrzyła mu znowu w oczy piorunującym spojrzeniem, po czym pewnym krokiem otworzyła drzwi dokładnie w ten sam sposób co kiedyś jej siostra Grece. Mężczyzna podążył za nią i nie rozbierając się, wkroczył do salonu.

- Ray! – zawołał syna, jednak on nie wyłonił się z żadnej strony na jego zawołanie. – RAY! – powtórzył.

- Prawdopodobnie byłbyś dobrą Czarną Czarownicą – stwierdziła Roseann sarkastycznie, siadając na kanapie i zakładając nogę na nogę. – Jest w tobie tyle furii i agresji. – Spojrzał na nią natychmiast, a ona dodała pobłażliwym głosem: – Spokojnie, Simon, nie flirtuję z tobą. Po prostu chciałam zwrócić ci uwagę, żebyś się wyluzował. – I opierając się wygodniej na kanapie wzięła do ręki kolorowe czasopismo leżące obok na stoliku do kawy.

Chciał coś powiedzieć, ale się powstrzymał. Odwrócił się i ruszył w kierunku piwnicy. Zszedł po schodkach, po czym szeroko otworzył drzwi małej klitki, której środek wypełniała skomplikowana aparatura.

- Och, tu jesteś, synu mój – powiedział zaczepnie, krzyżując ręce na piersi, po czym dodał, robiąc przerwę między słowami: – Wołałem Cię.

- Wiem – powiedział Ray, nawet nie oglądając się na ojca. Siedział przed komputerem i pracował w nim nieustannie. – Mam coś do roboty, przeszkadzasz mi.

Simon zirytowany słowami i zachowaniem syna, podszedł gwałtownie do niego i powiedział wyraźnie:

- Byłbyś tak łaskawy i przyszedł się przywitać z Roseann Williams?

- Zaraz – odrzekł Ray niedbale, co jeszcze bardziej rozzłościło ojca. Zacisnął pięści, by nie wybuchnąć, a gdy stosunkowo się uspokoił, rzekł przez zęby:

- Obyś miał jakąś ważną rzecz teraz do zrobienia.

- Mówiłem ci, że mam – odparł zniecierpliwiony, w tym samym momencie, w którym drukarka wyrzuciła z siebie kartkę papieru z czarnym drobnym drukiem. Wstał, wziął papier i podał go ojcu. – Myślę, że należy mi się tydzień wolnego.

_____________________________________________

Hej! Witajcie w Nowym Roku! Jak samopoczucia? Jeśli chodzi o mnie, to już chcę jakieś ferie (jeśli będą!), wolne dni świąteczne, cokolwiek! Wiem, jestem okropna. Nauka znowu się zaczęła i ja znowu marudzę. :D Ale jest tyle zaliczeń, że z każdym dniem coraz gorzej.

Osobiście jestem zadowolona z tego rozdziału, szczególnie z fragmentu z Nessie i Jasperem. Ciągle coś przychodziło mi do głowy i ciągle coś dodawałam, a potem nie miałam serca nic z tego wycinać. Oni są po prostu, moim skromnym zdaniem, uroczy! <3

Właśnie w tamtym tygodniu skończyłam pisać jeden rozdział z moich ulubionych, który będzie ogromnie ważny. Jestem ogromnie nim podekscytowana i aż nie mogę się doczekać, aż go przeczytacie!

Do następnego razu! :*