XXIII. NIEDOPOWIEDZENIA

– ROZDZIAŁ XXIII –

NIEDOPOWIEDZENIA

- Balony niebieskie i białe czy czerwone i białe? – zapytała Nessie, podnosząc głowę znad żółtego notatnika. Leżała na brzuchu na łóżku w swoim pokoju i wymachiwała nogami w takt muzyki dochodzącej z magnetofonu. Ale nie był to ani The LexFrand ani Breatheaway.

- Czerwone, zdecydowanie – odparła Daniela, delikatnie kołysając się na bujanym fotelu. – Będą pasować do natury Melanie.

- Racja – odparła Nessie i zapisała to w swoim notatniku jako punkt trzydziesty ósmy. – Chyba mamy już wszystko.

- Oprócz gości – zauważyła Daniela, podkulając nogi.

- O nie. – Nessie wstała i przeciągnęła się. – Do tego to ja potrzebuję minimum jeden kubek kawy.

- Zgadzam się! – Zaśmiała się Daniela i wlała do kubka przyjaciółki czarny płyn z dzbanka.

Przygotowywały przyjęcie-niespodziankę dla Melanie, która wkrótce miała obchodzić swoje dziewiętnaste urodziny. Zamierzały wynająć kilka stolików w MaxCup, wiedząc, że właśnie tego potrzeba przyjaciółce – zabawy. Już dawno nigdzie nie imprezowała. Wszystkie cztery coraz bardziej angażowały się w sprawę zegarka i trudno im było to pogodzić z prywatnym życiem.

Do pokoju zaraz weszła Alice ściągając z siebie błękitną chustkę.

- Przepraszam za spóźnienie – powiedziała, nie patrząc na przyjaciółki. Zrzuciła torbę na ziemię i usiadła obok Nessie na rogu łóżka.

- Coś się stało? – zapytała zaraz piosenkarka widząc nieobecną i zaniepokojoną minę Turner. Od razu widać było, że nie wszystko jest w porządku.

- Nic mi nie jest – odpowiedziała natychmiast roztargniona Alice, zupełnie z resztą spodziewanie. Nigdy nie lubiła obarczać innych swoimi problemami.

- Jasne, Alice. A ja mam Plantago lanceoata na prawym policzku – odparła Daniela odkładając kubek kawy na stolik. – Czy Simon coś zrobił? – dodała poważnym tonem, kryjąc niepokój.

- N-nie – odpowiedziała Alice zaraz i wciągnęła więcej powietrza. Nie patrząc na nie, dodała: – Przynajmniej ja nic nie wiem.

- Więc o co chodzi? – zapytała Nessie, przysuwając się bliżej do Alice, a kiedy ta otwierała usta, odparła natychmiast: – Tylko nie mów tego irytującego słowa na trzy litery.

Alice milczała chwilę, jakby się nad czymś zastanawiając, po czym podniosła głowę już z inną miną, odrzucając swoje zmartwienia na bok. Spojrzała wreszcie w oczy przyjaciółki i dopiero po chwili powiedziała:

- Właściwie to chciałam się coś ciebie zapytać, Nessie.

- Mnie? – zdziwiła się Lenson, jednocześnie jeszcze bardziej zaciekawiając. – Jasne, pytaj.

- Czy… wiesz może co się dzieje z Jasperem? – zapytała zaniepokojonym głosem Alice.

Nessie pobladła.

- Co masz na myśli? – odpowiedziała pytaniem.

- Cóż. – Alice splotła dłonie, wyginając palce prawej dłoni. – Rzadko gdzieś wychodzi, ciągle przesiaduje w swoim pokoju i w ogóle nie słucha muzyki – dokończyła wymownie.

Usłyszawszy to, Nessie zrobiło się jeszcze gorzej. Ciągle gnębiły ją wyrzuty sumienia, które starała się jak najmocniej tłumić, ale teraz wróciły wraz z dziwnym bólem brzucha. Nie miała pojęcia. Naprawdę, nie miała pojęcia co działo się z Jasperem od chwili, w której zostawił ją samą w swoim pokoju. Praktycznie nie widywała się z nim. Nawet w szkole go nie spotykała, tak jakby on specjalnie wybierał te korytarze, na których ona akurat nie ma zajęć. Próbowała o nim nie myśleć, ale pustka po stracie Jaspera była niemożliwie trudna do wypełnienia.

- Wiesz coś na ten temat? – zapytała Alice, sprowadzając Nessie z zawiłych myśli do rzeczywistości.

- Ja… - zaczęła Nessie, czując że trudno jej się mówi. – Nie mam z nim ostatnio kontaktu.

- To może powinnaś z nim porozmawiać? – zasugerowała Alice. – Nie mówię, że masz go przepytać, jeśli nie chce mówić, to niech nie mówi. Ale jesteście ze sobą najbliżej i jeśli to coś poważnego, jeśli  potrzebuje pocieszenia, to tylko ty możesz mu to dać.

Gdyby powiedziała to ostatnie zdanie miesiąc temu, Nessie uśmiechnęłaby się pokrzepiająco i ciesząc się, ze Jasper na nią liczy i że może mu pomóc, pobiegłaby do niego pędem. Oczywiście wiedziała, że są przyjaciółmi i że jako jedna z najbliższych osób potrafiłaby go pocieszyć. Ale teraz słowa Alice nabrały jakiegoś drugiego dna. Tak jakby ona – i wszyscy inni – podświadomie wiedzieli jakie znaczenie pełni Nessie dla Jaspera.

- Nie sądzę, by chciał ze mną rozmawiać – rzekła.

Alice wyglądała na zaskoczoną.

- Dlaczego? – zapytała.

Nessie zacisnęła usta. Czuła się zawstydzona i przede wszystkim winna.

- Bo go odrzuciłam – powiedziała cicho dopiero po chwili.

Oczywiście, Alice z początku nie pojęła słów przyjaciółki. Siedząca w ciszy dwa kroki dalej Daniela powstrzymywała się, by nie wywrócić oczami, patrząc na nierozumiejącą minę Alice. Tylko ona mogłaby nie zrozumieć co za tymi trzema słowami się kryło.

Dopiero po długiej chwili, Alice całkowicie niepewnie zapytała:

- Chyba nie mówisz, że Jasper zakochał się w tobie?

Nessie przegryzła wargę, milcząc. Dopiero cisza spowodowała, że Alice zdała sobie z tego sprawę.

- Nie wierzę – odparła, jakby zrobiło jej się słabo. W zasadzie nie wiedziała dlaczego. Nie chodziło o to, że nie podobała się jej ta perspektywa. Gdyby Nessie nie miała chłopaka i byłaby zainteresowana Jasperem, Alice nie miałaby nic przeciwko. Po prostu martwiła się o niego i o jego nie mogące spełnić się zauroczenie.

- Dlaczego nie? – wtrąciła się Daniela. – Każdy zakochałby się w jej uśmiechu.

Szczęście wymalowane na twarzy mężczyzny pogłębiało się z każdą kolejną chwilą oglądania zdobyczy. Obracał ją w dłoniach, przyglądając się każdej części zegarka, każdemu szczegółowi. Roseann siedząca jedną nogą na krawędzi stołu przypatrywała się mu z rozbawieniem, jakby był dzieckiem, który właśnie dostał urodzinowy prezent.

- Wreszcie się na coś przydałeś – powiedział z ojcowską dumą Simon, patrząc na syna. Dwudziestolatek nie odpowiedział. W dalszym ciągu stał w drzwiach, oparty o framugę.

- Możemy to skończyć jak najszybciej? – zapytała zniecierpliwiona Roseann, wyrywając roślinę o podłużnych liściach i drobnych żółtych kwiatach z doniczki. – Nie mam niekończącego się wolnego czasu. Dawaj kronikę, czekamy do północy i po sprawie.

- Hola hola – odezwał się Herald, wygodnie siedząc na fotelu i trzymając w ręku kieliszek wytrawnego wina. – Najpierw musimy wybrać, a potem złapać ofiarę.

- Wybór już był przesądzony – odparł Simon, odkładając najdelikatniej jak umiał zegarek z powrotem do skrzynki. – Turner za Turner. – I uśmiechnął się zawadiacko.

Ray zesztywniał, słysząc słowa ojca.

- Nie.

Było to wyrazem największej odwagi. Nie sądził, że mógłby przeciwstawić się ojcu, ale zrobił do impulsywnie i odruchowo. Inaczej nie mógł postąpić.

Cała trójka zwróciła się w jego stronę: Roseann ponownie z rozbawieniem wymalowanym na twarzy, Herald z ironią i zaskoczeniem, a Simon ze wzburzeniem.

- Co to znaczy „nie”? – Jego głos był przerażająco niski i spowodował, że w jednej chwili cała odwaga Raya uciekła jak para z gorącej herbaty.

Przełknął ślinę i nie ruszając się z miejsca powiedział:

- Nie zgadzam się na Alice. Dzięki mnie macie to coś w ręku i chyba mam coś do powiedzenia.

Simon gwałtownie wstał i w jednej chwili pojawił się przy synu. Ray myślał, że zaraz poczuje na twarzy zaciśniętą pięść, kiedy jedyne co się wydarzyło to wybuch śmiechu ojca.

- A to dobre! – wykrztusił ciągle rozbawiony Simon. – Bawisz się w zakochanego kundla, smarkaczu? Bronisz czarownicę? Nie bądź żałosny!

Ray zacisnął zęby, nie odpowiadając.

- Wiedziałeś, że córka Turner zapłaci za czyny matki i jakoś wcześniej nie stawałeś w jej obronie – ciągnął Simon. – Och nie, ojcze, ja ją kocham, nie możesz jej zabić – mówił, przedrzeźniając syna, po czym ponownie wybuchnął śmiechem i klepnął z całej siły Raya po ramieniu. – Nawet nie próbuj stanąć nam na drodze, bo skończysz na tym, że pozostaniesz bez ochrony – dodał wymownie groźnym tonem i odwrócił się od syna, ucinając rozmowę. Podszedł do stolika, nalał sobie whisky i wypił duszkiem. Następnie popatrzył na brata, charakterystycznie zamyślonego i radośnie zapytał:

- Czy mi się wydaje, czy ty masz już plan, braciszku?

Daniela potrzebowała biegu, by zregenerować siły do nauki magii. Wydawało się to dla Melanie absurdalne, ale dla niej było to zupełnie naturalne. Przyjemne zmęczenie, rozciąganie mięśni i oddychanie świeżym, leśnym powietrzem, zawsze poprawiało jej humor i dodawało siły.

Biegła leśną ścieżką, niedaleko Gritmore, jedną ze swoich ulubionych. Wsłuchiwała się w rytm wdychanego i wydychanego powietrza, rozkoszując się w lekkim powiewie, który chłodził jej gorące policzki. Była całkowicie zrelaksowana i gdyby coś teraz wytrąciło ją z przyjemnej równowagi, mogłaby stać się nieobliczalna.

I właśnie coś takiego się zdarzyło. W pewnym momencie usłyszała szelest dochodzący z prawej strony na wprost niej, a była wyczulona na wszelkie odgłosy, które zakłócały jej relaksujący bieg. Wydawało jej się, że słyszy, jak ktoś przedziera się przez gęstwinę krzaków. Od razu przed oczami stanęła jej Grece Williams, krocząca na wysokich obcasach przez wąską asfaltową uliczkę. Dlatego i tym razem była przekonana, ze Simon, Herald albo ta nowa czarownica właśnie zmierza, by ją zaatakować. Nie ulegało to najmniejszej wątpliwości.

Gdy tylko ponownie usłyszała odgłosy, zadziałała zupełnie samozachowawczo. Po prostu zaatakowała mocą wysoki krzew, który sekundę wcześniej zaczął się poruszać, obwieszczając, że gość zaraz się wyłoni. Spanikowała.

Zamiast krzyku, usłyszała pisk. A dokładniej jedno pojedyncze skomlenie. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, jaki błąd popełniła. Ogromny husky leżał cztery metry przed nią i szczerze mówiąc, wyglądał na zupełnie nieżywego.

Natychmiast do niego podbiegła, klęknęła przy nim, ale dłoń, którą wyciągnęła w jego stronę, zatrzymała w pół ruchu. Nie wiedziała co zrobić, jak sprawdzić czy pies jeszcze żyje i jak mogłaby mu pomóc. Ogarnęła ją fala paniki i żalu do niewinnego stworzenia zaatakowanego przez jej głupotę.

I właśnie wtedy usłyszała czyjś bieg i zerwała się na równe nogi. Praktycznie nikt nie biegał leśną ścieżką. Właśnie to w niej lubiła. I właśnie ten odgłos wzbudził w niej niepokój. Wyciągnęła przed siebie dłonie, mając zamiar zaatakować, gdy tylko zobaczy znajomą wrogą twarz.

No tak, oczywiście. Zawsze jak są przygotowane do walki, walczyć nie muszą. Co więcej, nie powinny.

Przed nią stał, w sportowym dresie, młody mężczyzna. Włosy miał potargane na wszystkie strony, a po czole spływała mu pojedyncza kropla potu. W jednej ręce trzymał bidon, a w drugiej zwiniętą, granatową smycz.

Sytuacja była groteskowa. Mężczyzna zatrzymał się i spojrzał na Danielę, która z wyciągniętymi rękami stała w rozkroku. Przyglądał się jej osłupiały, mimo że natychmiast opuściła ręce. Nawet nie chciała wyobrażać sobie jak musiała wyglądać w tamtym momencie, kiedy jej włosy opadały jej na twarz, a rękaw spoconej sportowej koszulki zsunął się, odsłaniając ramię. Pogodziła się ze swoim szczęściem. Zawsze jak już spotkała chłopaka godnego zainteresowania, to musiała wyglądać niewyjściowo, być w dziwnej sytuacji albo zaatakować jego psa. Albo wszystko na raz.

Mężczyzna patrzył się na nią, dopóki nie spojrzał na leżącego obok huskiego. W jednej chwili znalazł się przy nim.

- Och, Guzel – szepnął zatroskanym głosem. Delikatnie ujął jego łapę w ręce i przybliżyła twarz do ciała zwierzęcia. – No, Guzel, otwórz oczy.

Jego głos był tak delikatny i czuły, że wzruszył Danielę, jednocześnie wywołując u niej wyrzuty sumienia. Pies chwilę później minimalnie, jakby powoli budził się z bardzo głębokiego snu, otworzył oczy i popatrzył cierpiącym spojrzeniem na swojego właściciela.

- Wiedziałaś co mu się stało? – zapytał mężczyzna, odwracając głowę w stronę Danieli. Zaskoczona, powiedziała:

- On… wpadł w krzak i… odrzuciło go. – Zdawała sobie sprawę, że jej elokwencja w tym momencie dosięgnęła dna. Chciała wyparować stąd najszybciej jak mogła, albo chociaż uciec. Ale nie mogła. Przecież to jej wina, że pies tego mężczyzny został ranny.

         Popatrzył na nią zdezorientowany.

- On jest praktycznie bezwładny – powiedział poważnie, wlepiając w nią swoje ciemne oczy.

- Też mi się tak wydaje – odpowiedziała, zanim zdążyła ugryźć się w język. Czuła się bardzo głupio.

Mężczyzna odwrócił wzrok z powrotem na psa i zapytał go czule:

- Hej, dasz radę wstać?

Odpowiedziało mu tylko spojrzenie zmordowanego Guzela. Nie było mowy, żeby się nawet ruszył.

Dopiero w tym momencie Daniela uświadomiła sobie, że żadne nakłaniania, żadne lekarstwa, zabiegi czy operacje mogą nie uratować Guzela. W każdym razie na pewno nie całkowicie. Został zaatakowany dużą dawką magii i Daniela nie byłą pewna, czy – tak jak człowiek – sam jest sobie w stanie poradzić. Wyglądał na całkowicie pokonanego, jakby zaraz miał przejść na tamten świat. A więc zaatakowany mocą, musi być mocą uleczony. A przynajmniej wsparty. Ale ten mężczyzna o tym nie wiedział. I nie mógł się dowiedzieć. Czy to oznaczało, że dla psa nie ma ratunku?

Znowu dostrzegła na twarzy mężczyzny wielką troskę, gdy oglądał rannego pupila. Ta mina będzie prześladować ją do końca życia, jeśli ten pies nie przeżyje.

- Och, staruszku – westchnął mężczyzna, po czym delikatnie przyłożył ucho do ciała zwierzęcia, a za chwilę podniósł głowę gwałtownie. – Przestaje oddychać.

- Przestaje oddychać? – zapytała Daniela jak echo i nie wiedziała dlaczego poczuła się tak, jakby umierał przy niej jakiś człowiek. Zanim zdążyła jakkolwiek zareagować zobaczyła, jak mężczyzna otworzył pysk pupila, wysunął z niego język, a następnie zwinął dłoń w rurkę i przyłożył ją do nosa zwierzęcia. Gdy zaczął wdmuchiwać do niego powietrze, osłupiała dziewczyna zapytała:

- Czy ty właśnie robisz sztuczne oddychanie psu?

Nie wiedziała co ma robić. Gdyby usłyszała od kogoś o takiej sytuacji prawdopodobnie zaczęłaby się śmiać, ale teraz nie było jej do śmiechu. Nie mogła odejść, ale stojąc tak czuła się bezużytecznie i przede wszystkim – głupio. Powinna spróbować zdjąć swoje zaklęcie, ale nie było szansy, by właściciel opuścił pupila.

Chwilę później chłopak odsunął się od psa i choć Daniela nie zauważyła żadnej poprawy u psa, jego uśmiech ulgi wywołał u niej radość.

- No, Guzel, dałeś radę – szepnął i pogłaskał go po pysku. – A teraz wstawaj.

- Co robisz? – zapytała natychmiast zdziwiona Daniela, robiąc krok w jego stronę.

- Podnoszę go – odpowiedział, jakby to nie było oczywiste. Ciągle patrzył zmartwionymi oczami na swojego psa, który wyglądał naprawdę żałośnie w jego ramionach.

- A jak go przez to uszkodzisz? Może mieć jakieś złamanie albo uraz wewnętrzny, krwotok!

Popatrzył na nią uważnie i Daniela nie była pewna, czy dostrzegła w tym spojrzeniu nutkę zaintrygowania a może nawet: podziwu? W każdym razie, było to pierwsze spojrzenie, kiedy nie patrzył na nią jakby miała trzy nogi.

- Co w takim razie proponujesz, pani doktor? – zapytał ją na wpół z ironią na wpół z sympatią.

- Może zadzwonisz do weterynarza, a on tu przyjedzie? – zasugerowała.

- Ja jestem weterynarzem – odpowiedział zupełnie poważnie.

No pięknie. Zaatakowała psa weterynarza. Większego szczęścia dzisiaj nie mogła doświadczyć.

- Naprawdę? – zapytała, nie wiedząc jak zareagować. W swojej głowie gorączkowo rozmyślała co zrobić, by podejść do psa i spróbować choć trochę uleczyć go mocą. Na odległość nie było na to szans.

- Tak – odparł, z powrotem patrząc na Guzela. – Gdybym miał tylko mój sprzęt… - powiedział do siebie.

- To w takim razie wróć po swoje rzeczy, a ja tu z nim zostanę.

Odwrócił głowę w jej stronę tak gwałtownie, że myślała, iż skręci sobie kark. Z początku nic nie powiedział. Nie wiedziała, czy rozważa, czy może jej ufać, czy może zastanawia się, czy może zostawić psa w takim stanie.

- Albo zadzwoń do kogoś, żeby przywiózł ci sprzęt – zasugerowała, uznając, że byłoby to najlepsze rozwiązanie.

Milczał chwilę, ponownie rozważając jej słowa, po czym wstał, wyciągając z kieszeni telefon. Wystukał w nim jakiś numer, ale odpowiedział mu brak sygnału.

- Zostaniesz z nim na chwilę? – zapytał, a ilość zmartwienia w jego oczach była aż zbytnim powodem, by nie móc mu odmówić. – Jakby się coś działo, to mnie natychmiast zawołaj!

Pokiwała głową i natychmiast zbliżyła się do psa. Mężczyzna odszedł kilka kroków dalej, by złapać sygnał.

Prawdę mówiąc nie wiedziała co zrobić. Nie miała pojęcia jak wykonać zaklęcie uzdrawiające kogoś zaatakowanego magią. Starała się przypomnieć sobie wszystkie wskazówki, które Elsa im przekazała na temat tworzenia zaklęć. Jednak każde które przywoływała w pamięci nawiązywało do tworzenia bądź usuwania zaklęć zawartych w jakimś przedmiocie.

Postanowiła postąpić analogicznie. Nalała na lewą dłoń czystą wodę z bidonu, wierząc, że woda, jako żywioł oczyszczający, pomoże jej w zaklęciu. Prawą dłoń natomiast położyła na ciele zwierzęcia i zamknęła oczy. Skupiła całą swoją uwagę na chęci cofnięcia wymierzonego bólu i starała się potęgować to uczucie. Wyszeptała jakieś uniwersalne zdanie, które w tym momencie zdawało się, że straciło sens, a potem dodała jeszcze coś od siebie. Na końcu wlała do pyska psa wodę.

Usłyszała za sobą kroki i natychmiast wstała z kolan, przerywając równocześnie zaklęcie. Jej wzrok od razu spoczął na psie, który uniósł pysk, dostrzegając właściciela. Nie mógł co prawda wstać, ale był w stanie ruszyć łapą i obrócić głowę. Wydawało się, że nadnaturalny cios został usunięty. Pozostawało jedynie uzdrowić go fizycznie.

- Guzel! – zawołał radośnie mężczyzna i natychmiast pobiegł do pupila i pogłaskał go po pysku. Dopiero po chwili odwrócił się w stronę Danieli i zapytał: – Co mu zrobiłaś? Wygląda zdecydowanie lepiej.

Daniela wzruszyła ramionami, jednocześnie czując w sercu ogromną ulgę.

- Dałam mu do picia wodę – odpowiedziała wymijająco.

Przyglądał jej się chwilę z zainteresowaniem, po czym powiedział:

- Dzięki.

I tak właśnie po raz pierwszy treningi Elsy się na coś przydały.

__________________________________________________

Rozdział ze specjalną dedykacją dla Karolci i Patq! Dziewczyny, wreszcie doczekałyście się tego rozdziału, w którym ten oto pan wraz z Danielą ratowali psa! :D Ten pomysł ciągnął się chyba jeszcze od września, ale już jest! Wiem, że miał być kot, wiem, że miała być sekcja zwłok, ale chyba tak też nie jest źle? W każdym razie ja się uśmiałam :D

Rozdział dość lekki, ale chyba życie dziewczyn nie opiera się tylko na ściąganiu zaklęcia z naszyjnika i ściganiu się z Bryantami, prawda? Jednak jeśli czekacie na jakąś szybszą akcję ze zwrotami to zapewniam was, że w rozdziale XXV i XXVI jest jej pełno! <3

Trzymajcie się! :*