XXVI. URODZINY

– ROZDZIAŁ XXIV–

URODZINY

- Jeszcze raz wszystkiego co najlepsze, kochana! – zakończyła swoje przemówienie Alice Turner, patrząc na wzruszoną Melanie, stojącą w zwiewnej, kwiecistej sukience na samym środku parkietu MaxCup. – Nigdy się nie zmieniaj. Kochamy Cię.

Wszyscy zaczęli bić brawo i zaraz Nessie weszła na scenę i zaczęła śpiewać Sto lat, do której natychmiast przyłączyli się inni, niosąc pieśń głośno i nierówno po całej sali. Alice i Daniela od razu podbiegły do Melanie, ściskając ją i składając życzenia. Melanie była bliska wzruszenia. Przyjaciółki podarowały jej najlepszy prezent, który mógłby rekompensować wszelkie inne podarki. Wreszcie mogła choć na jeden wieczór zapomnieć o wszelkich nadnaturalnych problemach i wrócić do normalnego życia, w którym cieszyłaby się i imprezowała.

Przed nią teraz ciągnął się sznur znajomych, którzy składając życzenia obdarowywali ją przeróżnymi prezentami. Najpierw Rick wręczył jej tajemniczą szkatułkę, pokrytą złotym ornamentem. Wyglądała na nową, ale wykonaną w starym stylu. Podniosła wzrok znad podarku i spojrzała na niego. Pojęła, że nie jest to czas by go otwierać.

Następną osobą był Damian, potem James Masley, za nim z niechętną miną Jennifer, a następnie Jasper. A zaraz za Ramseyem Clarksonem, członkiem drużyny koszykówki, który najprawdopodobniej znowu podaruje jej koszulkę z napisem „Gromper” i numerem 19, zobaczyła kogoś, kogo się nie spodziewała. Zza pleców Ramseya nieśmiało wyłonił się Kevin Punp.

- Wyglądasz… wspaniale – powiedział nieśmiało dopiero po chwili patrzenia na nią, a ona zdolna była jedynie do nieznacznego uśmiechu.

- Nie wiedziałam, że przyjdziesz – wyznała.

- Wszystkiego najlepszego – odpowiedział i włożył jej do rąk zapakowany w czerwony papier prezent, a potem odwrócił się i zniknął, zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć.

- Doliczyłem dzisiaj dwadzieścia dwa „wszystkiego najlepszego” i trzynaście „spełnienia marzeń” – powiedział ktoś ironicznie za jej plecami, a ona machinalnie odwróciła się.

Jeśli nie spodziewała się ujrzeć dziś Kevina, to tym bardziej jego.

- Dale – powiedziała całkowicie zaskoczona.

- Nie spodziewałaś się mnie, co? – zaśmiał się i podszedł kilka kroków.

- Co ty tu robisz? – zapytała natychmiast, kiedy odzyskała jasność umysłu. Nagle poczuła się osaczona, dlatego wzbudziła u siebie alarmową czujność.

- Przyszedłem po prostu napić się piwa – odpowiedział, ogarniając wzrokiem przystrojony czerwonymi i białymi balonami pub. – I zgadnij co zastałem? Urodziny Katherine, ups… przepraszam, Melanie.

Znowu aluzja do pamiętnego incydentu w drodze do Slighton. Melanie zacisnęła zęby i opuściła wzrok. Naprawdę nie miała zamiaru kłócić się z nim w swoje urodziny.

- Zawsze na siebie wpadamy – skomentował Dale, próbując złapać jej spojrzenie. – To chyba przeznaczenie, co?

Jego bezpośredniość, a wręcz bezczelność, uderzyła Melanie tak bardzo, że natychmiast na niego spojrzała. W jego oczach kryła się iskierka zadziorności, beztroski i czegoś więcej, czego nie mogła jeszcze odkryć. Był zagadką, a to jeszcze bardziej wprawiało dziewczynę w poczucie zagrożenia.

- Nie sądzę – odpowiedziała, a wydźwięk obojętności wyszedł jej perfekcyjnie.

Zaśmiał się, widząc jak teatralnie odwraca się, chcąc opuścić jego towarzystwo.

- Zaczekaj, królowo – zawołał rozbawiony, goniąc ją i stając przed nią. – Nie złożyłem ci jeszcze życzeń.

Uniosła brew oczekująco i skrzyżowała ręce na piersiach.

- Obserwowałem cię od początku, jak wszyscy po kolei składali ci życzenia, a każde kolejne były coraz bardziej banalne – rzekł, a z jego twarzy nie schodziło rozbawienie i zadziorność. – Sądzę, że sama byłaś znudzona wysłuchiwać tych utrwalonych schematów.

Chciała od razu zaprzeczyć, ale on kontynuował:

- Ja mam w zwyczaju składać prawdziwe życzenia. – Zrobił przerwę, idealnie akcentując tym samym swoją wypowiedź. Melanie przyglądała mu się zaintrygowana, czekając. – Życzę ci, abyś nigdy niczego nie planowała. Żebyś budziła się każdego ranka, kompletnie nie wiedząc co zdarzy się za następne pięć minut. Nie życzę ci, byś się nigdy nie zmieniała, to za nudne; życzę ci byś codziennie odkrywała kim tak naprawdę jesteś. Życzę ci kompletnie niespodziewanego życia, niekończącej się ilości zagadek do rozwiązania i wybuchowej miłości.

Przyglądała mu się zaskoczona, nie wiedząc kiedy irytacja przeszła w zaskoczenie. Jego słowa kompletnie ją dotknęły, a wręcz wywołały na jej twarzy rumieniec.

- Wszystkim dziewczynom składasz te same życzenia? – zapytała.

- Nie – odpowiedział, udając urażonego. – Każde są indywidualne dla każdej osoby. Inaczej nie byłyby prawdziwe.

Zamilkła, rozważając jego życzenia. Była jednocześnie pełna podziwu, jak daleko i dogłębnie zabrnął z jej pragnieniami, ale również obaw, że jego słowa są rzeczywiście prawdziwe. Czy ona naprawdę tego potrzebowała? Niekończącej się tajemniczości, dreszczyku emocji, zabawy? Czy naprawdę tak łatwo wyczytać to z jej charakteru i zachowania?

- A dlaczego myślisz, że masz wiedzę o tym, czego potrzebuję? – zapytała zaczepnie, robiąc krok w jego stronę. – Nie znasz mnie.

- Przeciwnie – odpowiedział tym samym tonem i wykonując ten sam gest. – Nie potrzebuję znać cię kilka lat, by poznać cię bardziej od większości osób, które są tutaj.

Ogarnęła wzrokiem otoczenie, wszystkich ludzi, którzy teraz kiwali się na boki w rytm ballady rockowej Hotheaded. Rzeczywiście. Większości osób, które przyszły na jej urodziny praktycznie nie znała i było pewne, że oni także nie znali jej. Skąd nieznajomy mógłby wiedzieć o niej więcej niż te osoby?

- Czytasz w myślach czy co? – zapytała całkowicie rozbawiona. – Jesteś prawie jak utalentowany wampir.

- Nie muszę czytać w myślach – odpowiedział. – Czytam w zachowaniu.

Milczała, starając się go rozgryźć, ale nie potrafiła. Czuła się przez niego osaczana, jakby była spychana do wąskiej i ślepej uliczki. Jednak to nie było jedne uczucie, którego doświadczała w jego towarzystwie. Z każdą kolejną chwilą i jego każdą wypowiedzią, intrygował i interesował ją coraz bardziej, a wiedziała, że nie może ponownie się zakochać. Dlatego też, odrzucając wszelką ciekawość i chęć, powiedziała:

- Więc miłej zabawy.

Odwróciła się i nie wiedziała kiedy ktoś pociągnął ją za rękę. Wykonała trzy obroty i nagle wpadła prost0 w ramiona Dale’a. Z początku nie zdała sobie sprawy że to on; z wstrzymanym powietrzem i szybko bijącym sercem, próbowała wrócić do siebie po tym szalonym manewrze. Ale zaraz zobaczyła jego potargane włosy i trzydniowy zarost okalający jego szeroki uśmiech.

- Chciałam odejść – powiedziała, choć zamierzała ubrać to w warknięcie.

- Nie – rzekł, kręcąc ją między tańczącymi gośćmi. – Chciałaś tańczyć i bawić się do rana.

Skąd wiedział? Skąd on to wszystko wiedział?

Teraz wydał się Melanie przerażający. Wydawało się, że wiedział o niej wszystko albo miał takie szczęście, że cokolwiek nie powiedział, odnosiło się o niej samej.

Chciała się mu wyrwać, ale jego żelazny uścisk uniemożliwiał jej to.

- Puść mnie – zażądała.

- Przed czym uciekasz, Melanie? – zapytał Dale, trzymając ją mocno przy sobie i próbując złapać jej spojrzenie. – To tylko zabawa.

Popatrzyła na niego, starając się rzucić jak najbardziej jadowite spojrzenie, ale albo jej nie wyszło, albo Dale się nim nie przejął, bo spoglądał na nią ze skupioną miną.

- Dlaczego uciekasz przed nowo poznanymi ludźmi?

Czy on zawsze musiał zadać właściwe pytanie?

- Nie uciekam – odpowiedziała, kierując wzrok na prawą stronę sali. Byle gdzie, byle nie na niego.

- Nieprawda – rzekł natychmiast, a potem dodał: – Co ci szkodzi? Dlaczego tworzysz wielki mur, przez który nikt nowy nie może przejść? Przed czym się bronisz?

Prawdopodobnie przez jej impulsywność, a także chęć pozbycia się go jak najszybciej, wybuchnęła:

- Po prostu nie chcę poznawać więcej osób, które będę musiała okłamywać!

Jak zwykle za późno doszła do wniosku, że powinna trzymać język za zębami. Dale jednak nie wydawał się zaskoczony; patrzył na nią ciągle tym samym spojrzeniem.

- Kobiety mają zawsze wiele sekretów – skomentował, prowadząc Melanie zwinnie i gładko po parkiecie.

- Nie sądzę, by miały więcej od moich – burknęła do siebie Melanie i nie była pewna, czy mężczyzna ją usłyszał.

- A więc to tym się przejmujesz – mruknął Dale, widocznie również do siebie, bo potem podniósł lekko głos, mówiąc: – Każdy ma tajemnice. Niektóre są jednak takie, których nie można nikomu wyznać – powiedział, patrząc za ramieniem Melanie, jakby przywoływał dawne wspomnienie. – Zdaje się, że twój chłopak tego nie rozumiał.

Zatrzymała się gwałtownie.

- Skąd ty niby wiesz, że nie mam już chłopaka? – zapytała jadowicie, wstrząśnięta. – Śledzisz mnie?

Zaśmiał się, a to było jeszcze bardziej denerwujące.

- Przecież ci mówiłem, że przyglądałem ci się, jak składali ci życzenia – rzekł, próbując sprawić, by ponownie kołysała się z nim w takt muzyki. – A te ostatnie były dość krępujące – dodał, a Melanie skrzyżowała ręce na piersiach, mimo że on wciąż trzymał swoje na jej talii. – Wnioskuję więc, że albo zerwał z tobą za ten samochód albo za te sekrety, które sama mi wyznałaś. Albo za obydwie sprawy.

Wyrwała mu się i szybkim krokiem kierowała się w stronę baru, do Danieli. Nie miała zamiaru opuszczać lokalu, przecież to były jej urodziny i nikt nie miał prawa ich psuć.

Oczywiście, że ją dogonił.

- Przepraszam! – zawołał, kładąc rękę na sercu. – Wybacz mi.

Nie odpowiedziała.

- Powinnaś jednak być bardziej ostrożna z mówieniem, jeśli nie chcesz by nikt wiedział – dodał.

Gdyby nie były to jej urodziny, już dawno rozpoczęłaby awanturę za wtrącanie się do jej spraw. Dzisiaj jednak miała zwiększoną dawkę tolerancji. Przyglądała mu się dłuższą chwilę, chcąc utrzymać go w niepewności, po czym zapytała:

- Jak to jest, że niby ty wiesz o mnie tyle rzeczy, a ja nie wiem o tobie prawie nic?

Błysk w oku pojawił się na twarzy Dale’a.

- Możemy to zmienić – powiedział.

Zakończyła kawałek przybiciem piątki z wokalistą Hotheaded i ukłoniła się w pas. Publiczność zaczęła krzyczeć. Z wielką radością wymalowaną na jej gładkiej buzi, odłożyła mikrofon na statyw i zbiegła ze sceny. W momencie, w którym jej znajomi z zespołu zaczęli grać kolejny utwór Demention, a ona miała rzucić się w szaleńczy wir tańca, zatrzymała się,  a z jej ust zniknęło bezkresne szczęście.

Jasper stał tuż przy drzwiach i patrzył na nią. Choć jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, oczy były smutne. Nessie dopiero po chwili wykonała nieznaczny gest w jego stronę, ale nie zdążyła do niego podejść, bo zaraz zniknął za drzwiami pubu.

Patrzyła jeszcze na drzwi smutnym wzrokiem, dopóki jej pole widzenia nie zasłoniła dziewczyna, która zapytała:

- Ty jesteś Nessie Lenson, prawda? Dziewczyna Jamesa?

Pytanie było dość bezpośrednie, nietypowe i wzbudziło w Nessie podejrzliwość, jednak odruchowo odpowiedziała:

- Tak. – A potem zmrużyła oczy, przyglądając się lepiej rozmówczyni. – A ty… Amy Doors? – zapytała niepewnie.

Dziewczyna przytaknęła.

- Możemy porozmawiać?

„O czym mogłyby rozmawiać dwie osoby, znające się tylko z widzenia?”, pomyślała Nessie, jednak mimo niepokoju, który ją wypełnił, bez słowa przeszła wraz z Amy do tej części pubu, która była najdalej oddalona od sceny. Znalazłszy wolny stolik, usiadły przy nim naprzeciw siebie.

Nessie posłała jej pytające spojrzenie.

- O co chodzi?

Amy poprawiła się wygodniej na krześle i położyła obie dłonie na stoliku.

- Czuję się zobowiązana, by coś ci powiedzieć – zaczęła, a zdenerwowanie i niepokój u Nessie nasiliły się. – Mówię ci to, bo jestem zmęczona sytuacją jaka ma miejsce. To nie fair wobec każdej z nas.

Widocznie Amy spodziewała się od Nessie w tym momencie żarliwych pytań, albo nawet żądań, ale ich nie otrzymała. Choć w jej głowie zapaliła się czerwona lampka, a serce zaczęło szybciej bić, Lenson siedziała zupełnie spokojnie. Być może miało to związek z tym, że jej ciało było tak sztywne z oczekiwania i niepokoju, że nie mogła się ruszyć. A być może zdawała sobie sprawę, co zaraz usłyszy.

Amy odchrząknęła i kontynuowała:

- Znasz rodziców Jamesa, prawda? – zapytała, a brak odpowiedzi w tym wypadku oznaczał potwierdzenie.  – A więc pewnie wiesz, że nie godzą się na twój związek z Jamesem. – Nie powiedziała tego złośliwie. Po prostu to powiedziała. – Kazali Jamesowi zakończyć ten związek i rozpocząć nowy. Ze mną. Z początku myślałam, że to jakiś absurd, ale dałam się wciągnąć w gierkę naszych rodziców...

Nessie czuła się jakby wybudzono ją z najlepszego snu albo jakby wydobyto z niej najgorsze wspomnienie podczas hipnozy. Nie wiedziała, czy ogarnia ją rozpacz, czy wściekłość. Czuła wewnątrz siebie niemoc, a ból, którego oczekiwała, nie przychodził. Tylko on  mógłby sprawić, by poczuła się lepiej, jakkolwiek wydaje się to absurdalne. Tylko ból mógłby wywołać jakąkolwiek reakcję.

- Doskonale wiedziałam, że ciągle jest z tobą – kontynuowała Amy. – Kryłam go, kiedy szedł z tobą na randkę. Mieliśmy coś w rodzaju paktu. Ale to było do czasu, póki się w nim nie zakochałam.

Nessie wciągnęła głośno powietrze, a przez twarz Amy przebiegł cień przerażenia i zaraz dodała:

- Spokojnie. Jeśli chcesz z nim być, to odsunę się i jedyną przeszkodą dla was będą jego rodzice – rzekła, a potem dodała ciszej: – Po prostu uznałam, że powinnaś wiedzieć.

Jeśli oczekiwała podziękowań, to równie dobrze mogła spodziewać się lipcowego śniegu.

Najgorsze było to, że gdzieś tam, głęboko za warstwą muru podświadomości, Nessie wiedziała. Wiedziała, że za brakiem czasu Jamesa kryją się jego rodzice i inna dziewczyna. Wiedziała, że on ją oszukuje. Ale nawet gdyby o tym głośno pomyślała, nie uchroniłaby się przed uczuciem, które teraz czuła.

Bo ból przyszedł. Zaraz za stanem otępienia, przyszedł, torując sobie coraz szerszą drogę we wnętrzu dziewczyny.

Wstała gwałtownie, prawie przewracając krzesło.

- Przepraszam, nie chciałam cię tak oszukiwać – usłyszała jeszcze za uchem i nie była pewna, czy Amy słyszała jej prychnięcie.

Torowała sobie drogę do baru, gdzie ostatni raz tego wieczora widziała Jamesa. Zadziwiające, bo jeszcze dziesięć minut temu, jedyne czego chciała o tańczyć do samego rana i zachęcić do tego swojego chłopaka.

Siedział dokładnie w tym samym miejscu i w tej chwili Daniela stawiała przed nim kufel piwa. Gdy tylko ją zobaczył wstał z krzesła i wyciągnął do niej ręce, chcąc ją objąć.

- Jesteś, moja gwiazdo – rzekł z dumą.

- Treningi koszykówki, co? – zapytała sarkastycznie, krzyżując ręce na piersi i dając mu do zrozumienia, że nie wtuli się w jego umięśnioną klatkę piersiową. – Jaką idiotką byłam, żeby w to uwierzyć?

Oczy Jamesa rozszerzyły się nieznacznie z zaskoczenia.

- O czym ty mówisz? – zapytał.

- Powiedziała mi, więc nie bądź infantylny udając głupka – warknęła i zaraz zapytała, zwężając oczy, jak zawsze, kiedy była zdenerwowana: – Którą wolałeś? Mnie czy ją?

- Możemy porozmawiać na zewnątrz? – zapytał uprzejmie, ale ona nie ruszała się z miejsca. Westchnął i odpowiedział: – Ciebie, oczywiście.

Prychnęła. Zdziwiłaby się, gdyby odpowiedział co innego.

- Inaczej po co bym z tobą był? – dokończył James, patrząc jej w oczy. – Mógłbym z tobą zerwać od razu i być z Amy.

Kryła się w tym zasadnicza prawda, ale wypowiedzenie przez niego imienia rywalki, wzbudziło w niej złość.

- Jednak nie byłam na tyle ważna, byś mógł mnie nie oszukiwać – dopowiedziała.

- Nessie… – westchnął James, a na jego twarzy widać było żal, zmęczenie i smutek. – Wiesz, jacy są moi rodzice.

- Wiem jacy są twoi rodzice. Właśnie o to chodzi – powiedziała, a jej głos nie miał już nuty sarkazmu, był zwykły, jednak smutny. – Nie mówię, że miałbyś dla mnie przeciwstawiać się rodzicom, ale mogłeś mi po prostu powiedzieć o wszystkim. Znaleźlibyśmy jakiś sposób.

- Jasne – powiedział wątpiącym głosem i potem dodał: – Nessie, choć trochę spróbuj mnie zrozumieć. – Chciał złapać ją za rękę, ale ona zwinnie odsunęła dłoń.

- Wybacz, James, ale nie jestem w stanie tego zrozumieć – odpowiedziała smutno. – To przekracza moje możliwości.

Odwracając się na pięcie, odeszła. Nie wróciła do tańca.

Dale opuścił urodziny Melanie przed dziesiątą, zapraszając ją następnego dnia na kawę. Zapytała go zadziornie czy on naprawdę uważa, że pójdzie z nim na randkę, a on, z zadziornym spojrzeniem odparł:

- A ty naprawdę myślisz, że chcę iść z tak wybuchową osobą na randkę?

W każdym razie, nie miała zamiaru przyjść. Pomyślała, że jeśli go wystawi, on da sobie z nią spokój. Naprawdę nie miała czasu teraz na randkowanie.

Tańczyła za wszystkimi po kolei, ze swoimi przyjaciółkami, kolegami ze szkoły, znajomymi z widzenia, a nawet z nieznajomymi. Bawiła się wspaniale. Czuła, jak jej serce rozpiera szczęście, jak w jej uszach szumi, a mózg idealnie się odpręża. Tego właśnie potrzebowała.

Po trzech godzinach tańca, postanowiła się zaczerpnąć świeżego powietrza.

- Gdzie idziesz? – zapytała Daniela, która porzucając właśnie swoją zmianę, tańczyła wraz z nią przy scenie.

- Przewietrzyć się, zaraz wracam – rzekła i skierowała się w stronę wyjścia.

Delikatny powiew schłodził jej przyjemnie twarz. Było to jak odprężająca kąpiel po wyczerpującym dniu. Usiadła na ławce przy pubie i zamykając oczy, wciągała wolno i głęboko powietrze. Wdech i wydech… Wdech i wydech…

Kolejnego wdechu już nie mogła wykonać. Coś jakby zablokowało jej nozdrza, jednak nie było to nic materialnego. Otworzyła gwałtownie oczy i nie widząc nikogo przed sobą, skierowała swoją moc do tyłu. Kula mocy ugodziła Roseann w lewe ramię, kończąc tym samym zaklęcie duszące. Atak ten zdenerwował czarownicę. Odepchnęła dziewczynę mocą, ale ona już była przygotowana na atak, wytwarzając przed sobą tarczę. Problem był jednak w tym, że tarcza nie zadziałała. Nie chodziło o to, że nie zdążyła czy też nie wykonała zaklęcie prawidłowo. Wszystko było w porządku. Tylko coś blokowało jej moc.
Tak więc kiedy Melanie opadła na ziemię, a ktoś zaczął związywać jej nadgarstki i usta, nie mogła się obronić.

_______________________________________________

Hejo! 

Przybywam z rozdziałem XXVI! Jestem podekscytowana, bo następny dwa rozdziały są jednymi z moich ulubionych! :D Także jeśli oczekujecie akcji, jak już Wam pisałam, w następnym będzie jej dość sporo ;)

Tymczasem musicie się zadowolić tym rozdziałem. Jak się Wam podoba? Co myślicie na temat Dale'a? Wydaje się pociągający, czy raczej ma wiele ze stalkera? :D 

Jeśli chodzi o mnie, to standardowo nie mam wiele czasu by pisać rozdziały. Na moim laptopie są napisane 3 i pół do przodu, a to bardzo mało! Muszę niedługo przysiąść do pracy, bo jak tak dalej pójdzie, będę musiała dodawać rozdziały na bieżąco! :O

Następny rozdział tuż przed świętami! ;)

Pozdrawiam :*