XXIX. KLUCZ DO ZAGADKI

— ROZDZIAŁ XXIX—

KLUCZ DO ZAGADKI

Becky Turner była już spóźniona, a niemożność znalezienia torebki jeszcze bardziej wszystko utrudniała. Wbiegła do kuchni, w pośpiechu plotąc na głowie kok, i nagle zatrzymała się w pół ruchu. Roxana Turner siedziała przy stole i piła poranną kawę.

— Nie mogę się do tego przyzwyczaić  —  burknęła, bardziej do siebie, niż do szwagierki i nie odzywając się słowem, porwała leżącą na blacie kuchennym torebkę. Była bardzo zła na Roxanę, że dopiero teraz raczyła wrócić. Musiała jednak ją akceptować, chcąc by dzieci odzyskały matkę. 

Wybiegając z kuchni, minęła Alice, która dopiero teraz zeszła na dół, by zjeść śniadanie.

— Cześć! — Osiemnastolatka krzyknęła za ciotką, po czym usiadła bez słowa naprzeciw matki i sięgnęła po zbożowe ciastko leżące w koszyczku na stole.

— Jak tam poszukiwania zegarka? — zapytała Roxana, patrząc znad kubka kawy na córkę. Tamta przegryzła ciastko, wlewając do kubka wodę mineralną. Nie miała ochoty zaczynać dnia od takiej rozmowy, ale widocznie nie mogła tego zmienić. Upiła łyk, po czym powiedziała trochę posępnie:

— Dzisiaj idę do Melanie i postaramy się zacząć.

— I jak zamierzacie to zrobić?   — W głosie kobiety nie było słychać powątpienia, a jedynie czyste zaciekawienie. W każdym razie, Alice wydało jej się to denerwujące, zważywszy na to, że to był jej pomysł, by dać naszyjnik Margaret.

— Nie wiem — powiedziała, całkowicie tracąc humor na dzisiejszy dzień. Zaczynała myśleć, że obejmuje ją realizm Melanie. — Użyjemy zaklęcia lokalizującego?

— Zaklęcie lokalizujące na nic się nie zda. Anastasia rzuciła na zegarek zaklęcie maskujące.

— No to może przeszukamy dom?

Mina Roxany wydawała się zgorszona, a to rozzłościło Alice.

— Nie wiem co zrobimy — powiedziała z rozżaleniem. — Bo mama Melanie, jakbyś nie wiedziała, nie da tak łatwo odkryć lokalizacji zegarka.

— Wiem — odpowiedziała Roxana. — Dlatego właśnie jej go dałam.

Alice odłożyła nadgryzione ciastko na talerzyk. Straciła apetyt na słodkie jedzenie. W ogóle nie mogła już wytrzymać we własnej kuchni.

— W takim razie trzeba było pomyśleć wcześniej o tym, że kiedyś będziemy go potrzebowały.

Oczy Roxany wydawały się zaskoczone, jednak twarz przedstawiała całkowity spokój. Mina ta zupełnie przypominała Elsę, która nigdy nie dawała wytrącać się ze stabilnej harmonii.

— Nie wiedziałam, że Bryantowie posuną się tak daleko, by go zdobyć.

— Ale wiedziałaś, że będą go szukać! — Alice nie wiedziała kiedy podniosła głos. Naprawdę, ostatnio zbyt często traciła cierpliwość.

— I zamierzałam im go nigdy nie oddać — mówiła kobieta, ściskając mocno dłonie na kubku, z którego wznosiła się gorąca para. — Dlatego dałam go Margaret. By nigdy nie został znaleziony.

— Więc w ogóle po co go szukamy?! Zejdzie nam z tym z pięćdziesiąt lat, w najlepszym razie!

— Musimy zniszczyć zaklęcie przed Bryantami — powiedziała Roxana z naciskiem. — A oni nie mogą się zorientować. Będą dalej go szukać.

Alice zamilkła. Nie wiedziała, czy właśnie to, co usłyszała, zgadzało się z tym, co ona z tego wyczytała. Zamrugała oczami, wpatrując się z niedowierzaniem w matkę.

— Czyli podsumowując… — zaczęła Alice. — Chcesz znaleźć naszyjnik, zniszczyć zaklęcie, by nikt o tym nie wiedział, schować go ponownie i przez całe życie odpierać ataki Bryantów?

„Powiedz nie”, pomyślała Alice. „Powiedz, że masz jakiś większy plan.”

Roxana chwilę milczała, a to jeszcze bardziej sprawiło, że Alice poczuła się bezsilna i ciężka.

— Nie do końca — odparła w końcu kobieta, puszczając kubek, który najwyraźniej sparzył jej ręce. — Potem damy im znaleźć naszyjnik i okaże się, że nie ma on żadnego zaklęcia.

Alice zamrugała oczami. Próbowała sobie to wyobrazić. Plan Roxany wydawał się zbyt optymistyczny jak na Bryantów. Poprzedni był genialny, dopracowany i wszystko by się udało, gdyby nie kłamstwo. Jednak w tym planie nie można było nic przewidzieć. Wszystko miało być spontaniczne. No i pozostawała jeszcze jedna, mała kwestia.

— A co się stanie potem? — wydusiła z siebie pytanie, a gdy tylko je powiedziała, zapaliło ją w gardle.

Roxana zacisnęła usta, odrywając spojrzenie od córki. Jej oczy powędrowały ku wejściu do kuchni. Stał w nich nastolatek w czarnym T—shircie, jeansach i trampkach.

— Rodzinne śniadanie, jak miło — powiedział ironicznie, nie obdarzając nawet matki spojrzeniem. Podszedł do blatu kuchennego, wziął z niego przygotowane przez babcię kanapki i wrzucił je do torby.

— Jasper… — powiedziała Roxana, patrząc stęsknionymi oczami na syna. — Możemy porozmawiać?

Podszedł do lodówki i wyjął z niej małą butelkę coli, po czym również umieścił ją w torbie.

— Nie mogę, śpieszę się do szkoły — powiedział przez ramię, zapiął torbę i zawiesił sobie ją na ramieniu. Od razu skierował się do wyjścia.

— A potem? — zawołała za nim matka. — Jak wrócisz?

Alice zauważyła, jak się zatrzymuje i choć był do niej tyłem, była pewna, że się waha. Jednak sekundę później, odwrócił się, popatrzył na matkę i powiedział:

— Po szkole jestem zajęty.

Prawdę mówiąc, wcale nie był. Odkąd tylko matka przyjechała z powrotem do Glovemarks, starał się jej unikać. Ciągle czuł się poszkodowany, zraniony i oszukany. Nie miał ochoty wysłuchiwać jej tłumaczeń. Wiedział co powie, w końcu Alice wszystko mu opowiedziała. I choć ona mogła znaleźć w ucieczce Roxany choć kroplę matczynej miłości, on nie potrafił. Nie mógł się przemóc, by jej wysłuchać, by jej wybaczyć. Wszystko było za skomplikowane, zbyt pogmatwane, by ktokolwiek mógł oczekiwać prostego rozwiązania. Nie sądził by sam powrót matki mógł wszystko wynagrodzić. Podświadomie pragnął, by matka o niego walczyła, choć on sam nie dawał jej na to szansy.

Poszedł więc po szkole do sklepu muzycznego i spędził w nim dwie godziny. Oglądał płyty, słuchał niektórych kawałków i spisywał te pozycje, które go interesowały. Przyjrzał się również instrumentom muzycznym, najnowszym gitarom i wzmacniaczom.

Następnie błąkał się po mieście, aż w końcu wieczorem trafił do MaxCup. Zamierzał wysłuchać tradycyjnie piątkowego koncertu Hotheaded. Zamówił dużą colę i grillowanego kurczaka z frytkami, po czym usiadł na krześle przy jednym ze stolików. Członkowie zespołu już przygotowywali się na scenie. I właśnie wtedy przyszła Nessie.

Weszła przez drzwi, ubrana w skurzaną kurtkę, krótkie czarne spodenki i postrzępione rajstopy wbite w czerwone trampki. Gdy tylko ją zobaczył, na jego twarzy pojawił się uśmiech. Nie zauważyła go; od razu podeszła do kolegów z zespołu i zaczęła intensywnie rozmawiać z wokalistą. Kiedy coś do niego mówiła, jej wzrok powędrował po całym pomieszczeniu i zatrzymał się na nim. Uśmiech rozświetlił całą jej twarz. W tym samym momencie, w którym do niego pomachała, Daniela postawiła przed nim zamówienie.

— Dzięki — powiedział automatycznie, nie odrywając oczu od Nessie.

Daniela podążyła za jego wzrokiem i uśmiechnęła się do siebie.

— Myślę, że nie powinieneś się poddawać — rzekła, a on natychmiast na nią spojrzał.

— Co? — zapytał zdezorientowany.

— Jest wolna — powiedziała z uśmiechem i zanim on zdążył zareagować, odeszła, by zająć miejsce przy kontuarze.

Nessie wbiegła na scenę i zajęła miejsce przy drugim mikrofonie. Za nią członkowie zespołu zajęli swoje pozycje.

— Cześć wszystkim! — zawołał wokalista i odpowiedział mu krzyk. W MaxCup zgromadziło się naprawdę wiele osób. Część nastolatków stała przed sceną, podekscytowana zbliżającym się koncertem. — Dzisiaj śpiewamy z gościem specjalnym, którego już bardzo dobrze znacie. Dajcie krzyk dla Nessie! — Wskazał na nią, a ona z gracją ukłoniła się. Słuchacze spełnili prośbę lidera zespołu i minęła chwila, zanim dali dojść do głosu Nessie.

— Chciałabym zacząć dziś od covera Breatheaway, którego chłopaki pozwolili mi zaśpiewać. — Zrobiła przerwę, ogarniając wzrokiem pomieszczenie. — Chciałabym zaśpiewać go dla kogoś, kto jest dla mnie naprawdę ważny. Ta osoba wie, że o niej mówię. Mam nadzieję, że Ci się spodoba.

Śpiewając, patrzyła na niego w momentach, w których nie miała zamkniętych oczu lub gdy nie wywijała rytmicznie włosami podczas gitarowej solówki. Słowa melodyjnie wypływały jej z ust, a nie był to zwyczajny tekst piosenki. Znał ten zespół, sam przecież ich jej polecił. Ona go pozmieniała. Niektóre wersy pozostawały nietknięte, niektóre były całkowicie nowe. Całość tworzyła wyjątkową kompozycję, skierowaną tylko do niego. Z początku nie dotarło do niego, co się działo, choć tak naprawdę doskonale wiedział. Napisała mu piosenkę.

Simon Braynt nie był pewien, czy jest wnerwiony czy rozwścieczony. Miał zamiar rzucać wszystkim, co tylko wpadło mu do rąk. Nie spał od tygodnia, czyli od nocy, w której wszystko legło w gruzach. Nocy, w której dowiedział się, że został oszukany, w której odzyskał nadzieję na powodzenie i nocy, w której czarownica go opuściła. Gdy tylko o tym pomyślał, wzbierała w nim furia.

— Jesteś pewien, czy to ma jeszcze sens? — zapytał Herald, siedząc na kanapie. Wydawało się, że znużenie, które biło z jego twarzy, postarza go o kolejne kilka lat.

Nauczyciel nie miał tyle siły, by podnieść brata za kołnierz i rzucić nim o ścianę, a to nie oznaczało, że nie miał na to największej ochoty.

— Nawet mnie o to nie pytaj — wycisnął przez zęby, głośno dysząc.

— Mówię poważnie — nie tracił odwagi Herald. Założył nogę na nogę i oparł się wygodniej. — Zostaliśmy z niczym. Nie mamy zegarka, czarownicy ani nawet zakładnika.

Simon mocno przetarł twarz dłonią, strzępkami sił zachowując opanowanie.

— Nie musisz mi tego przypominać, Heraldzie.

Mężczyzna westchnął zrezygnowany.

— Ja jestem już zmęczony — powiedział. — Nie mam siły ciągle walczyć o ten głupi naszyjnik. Może ty też powinieneś dać sobie spokój.

— Nigdy nie dam sobie spokoju z tym zegarkiem — odpowiedział Simon stanowczym głosem. Jego twarz wydawała się, że jest cała w płomieniach. — Słyszałeś mnie? NIGDY.

Herald zamilkł, z obawą patrząc na brata. Tyle determinacji nie widział u niego już od dawna. Zaczął się o niego trochę martwić, ale szybko przewiał te myśli. W gruncie rzeczy postawa Simona napawała go zazdrością, podziwem i dumą. Co więcej, dodawała mu ochoty, której mu ostatnio bardzo brakowało. Wstał z kanapy i nalał sobie szklankę whisky. Wypił ją haustem, po czym nalał kolejną porcję i podał ją Simonowi.

— W porządku — rzekł. — W takim razie, jesteśmy w tym razem.

Nie odpowiedział, ale Herald wiedział, że brat jest mu wdzięczny. Opróżnił szklankę w ciągu trzech sekund.

— To co? — zapytał Simon, a w jego głosie słychać było dawną pewność siebie. — Jedziemy po czarownicę?

Rozmawiały szeptem, choć dom był całkowicie pusty.

— Wchodzimy? — zapytała Alice, przegryzając wargę ze zdenerwowania. Nie była pewna, czy był to dobry pomysł. A raczej: była przekonana, że jest to fatalny pomysł. Ale innego nie było.

Melanie westchnęła i powiedziała, zanim zdążyłaby się rozmyślić:

— Nie mamy innego wyjścia.

Wyciągnęły więc przed siebie dłonie i wykonały proste zaklęcie otwierające. Drzwi sypialni rodziców Melanie otworzyły się z cichym brzdękiem.

Alice nie poruszyła się nawet, czekając, by przyjaciółka weszła do pokoju pierwsza. Melanie niepewnie zrobiła krok do przodu, rozglądając się po wnętrzu. Pokój praktycznie zajmowało tylko wielkie łóżko i dwie szafki nocne. Na podłodze leżał wzorzysty granatowy dywan, a na błękitnych ścianach wisiały dwa obrazy i kilka zdjęć. Naprzeciwko wejścia znajdowały się drzwi prowadzące do garderoby. Choć była tu niejednokrotnie i mimo że jak zawsze każdy element pokoju stał na swoim miejscu, teraz wszystko wyglądało jak obce. Bała się podejść i wziąć coś do ręki. Czuła, że jeśli czegoś dotknie, włączy się alarm i jej matka wbiegnie do domu z prędkością błyskawicy. Wiedziała, że jest to niemożliwe, jednak nie mogła uwolnić się od tego przeczucia.

Weszła jednak, a za nią Alice i zamknęła za sobą drzwi. Niepewnie patrzyła na przyjaciółkę. Musiała minąć dłuższa chwila, zanim ta odezwała się:

— Szukaj wszelkich dziur w ścianie i luźnych desek podłogowych.

Alice uniosła lekko brew, na co Melanie rzuciła:

— No co, tak się robi w filmach.

Prawdę mówiąc, Melanie była przekonana, że w sypialni rodziców nie ma żadnego naszyjnika. Mówiła to Alice, jednak ta zaproponowała, żeby mimo tego tam wejść i rozejrzeć się. Twierdziła, że może nie bez powodu drzwi do sypialni są zamknięte na klucz. Poza tym przypuszczała, że Melanie patrząc na rzeczy matki, może przypomni sobie jakieś wspomnienie, które naprowadzi je na trop naszyjnika. Melanie szczerze wątpiła w to, ale nie miała innego pomysłu. Musiała zgodzić się na propozycję Alice.

Każda deska podłogowa była jednak bardzo dobrze przymocowana. Nie można było znaleźć również żadnej kryjówki. A patrzyły wszędzie: pod łóżkiem, za szafkami, za obrazami, nawet obejrzały lampę. Pół godziny zajęło jej oglądanie garderoby. Nie było tutaj zupełnie nic.

— Nie mówiłam? — burknęła Melanie, bardziej do siebie, niż do Alice. Nie była zadowolona z rezultatów poszukiwań i z tego, że w ogóle musiała je rozpoczynać. Wolała wyjść na zewnątrz, na ładną pogodę, pójść do MaxCup, spotkać się z Dale’em. Wolałaby nawet uczyć się do egzaminów końcowych. Przez myśl przeszło jej nawet, że wolała już te mordercze treningi Elsy. — Mam dość.

Chciała opaść na łóżko, ale prędko uzmysłowiła sobie, że nie byłoby to najlepsze posunięcie.

Alice ze zmartwieniem popatrzyła na przyjaciółkę. Wiedziała, że jest to dla niej trudne i zamierzała dać jej jakieś wsparcie. Podeszła do niej.

— Jeszcze nic stracone — powiedziała, uśmiechając się pokrzepiająco.

Melanie popatrzyła na nią zmęczonymi oczami.

— Alice — zaczęła słabym głosem. — Kocham cię, ale musisz wiedzieć, że nigdy nie znajdziemy tego zegarka.

— Postaw się w sytuacji matki — powiedziała tamta.

— Co? — zapytała Melanie ze znużeniem i dezorientacją. — Oszalałaś?

— Wyobraź sobie, że nią jesteś — wytłumaczyła Alice. — Co byś zrobiła, żeby schować jakąś straszną rzecz przed swoimi córkami i całym światem?

Melanie zastanowiła się głęboko. Było to dobre pytanie, ale to nie oznaczało, że było łatwe. Zadawała sobie je już wcześniej, ale nic nie przychodziło jej do głowy. Teraz jednak była bardziej zmęczona niż zdenerwowana, a to pozwoliło jej bardziej trzeźwo popatrzeć na wszystko. Kto jak kto, Melanie znała matkę bardziej niż wszyscy i wiedziała, czego może się po niej spodziewać. Wiedziała, że jeśli pokłóci się z Jenny, ona oberwie. Wiedziała, że jeśli wróci późno w nocy, matka będzie czekała w salonie ze skrzyżowanymi na piersiach rękami. Wiedziała, że jeśli przyprowadzi kogoś do domu, ona będzie zachowywała się nadzwyczaj miło. Wiedziała, że jeśli matka dowie się lub znajdzie coś, co się jej nie spodoba…

Usłyszały, że ktoś wkłada klucz do zamka i obie zamarły. Instynktownie popatrzyły się na siebie, spanikowane, próbując znaleźć w oczach tej drugiej rozwiązanie sytuacji. Schowanie się nie było opcją. Mogłyby uciec przez okno wyczarowując sobie jakieś miękkie lądowanie. Jednak nie było na to czasu. Ktoś na zewnątrz zorientował się, że drzwi są otwarte i uchylił je. Przez małą szparę, cichutko jak myszka, do pokoju weszła Jennifer.

___________________________________________

W zasadzie miałam wpaść kilka dni wcześniej, by rozdziałem uczcić pełny rok Cienia Gritmore, ale tak po prostu, zapomniałam :D

W każdym razie, nie mogę uwierzyć, że już rok piszę to opowiadanie. Jeszcze pamietam, jak pisałam prolog, a tu już prawie trzydzieści rozdziałów! Powoli zbliżamy się do końca. W mojej głowie na szczęście już wszystko w większości poukładane, teraz wystarczty przelać to na komputer. 

Szkoda, że ostatnio Was tak mało, bo jeszcze pół roku temu chciałam stworzyć drugą część CG. Nawet miałam/mam kilka pomysłów. Jednakże nie wiem czy w ogóle bylibyście zainteresowani i czy ja będę miała na to ochotę. To pytanie pozwolę jednak Wam zadać, jak będę publikować epilog. A to, myślę, będzie koło września.

W ciągu najlbliższych dwóch dni spodziewajcie się mnie na Waszych blogach.
Pozdrawiam serdecznie :*

PS. W ogóle to zrobiłam fanvideo dotyczące pewnej pary z CG. Zamieszczę je pod następnym rozdziałem, bo będzie bardziej klimatycznie. Jak myślicie, o której parze mówię? ;>