XXX. OGIEŃ

– ROZDZIAŁ XXX –

OGIEŃ

Jennifer Gromper nie wyglądała na mniej zaskoczoną niż jej siostra. Jej oczy otworzyły się tak szeroko iż wydawało się, że zaraz wypadną z oczodołów. Stała w rozchylonych drzwiach, nie wiedząc co powiedzieć i dla Melanie był to nadzwyczajny widok. Prawdę mówiąc, spodziewała się wejścia matki, ale to nie znaczyło, że widok Jenny był mniejszym złem.

– Co wy tu robicie? – wydukała Jennifer, odzyskując co prawda mowę, jednak nie pozbywając się do końca zaskoczenia i niecodziennego u niej poczucia skruchy.

Melanie powoli spojrzała na Alice, przypominając sobie o jej obecności. Choć nie wyczytała z jej spojrzenia wiele zachęty i pewności siebie, dopiero w tamtym momencie odzyskała światłość umysłu.

– A ty? – zapytała, używając tonu zarezerwowanego tylko dla młodszej siostry. Zrobiła krok do przodu i skrzyżowała ręce na piersiach.

Wydawało się, że przez chwilę Jennifer pozbyła się wszystkich cech przetrwania. Wyglądała na małą dziewczynkę, przyłapaną na kradzieży słodyczy, a nie na czternastoletnią dziewczynę, która zawsze dostaje to, co chce. Jednak chwilę później, tak jakby przypomniała sobie kim jest, ponownie stała się sobą. Na jej twarzy natychmiast pojawił się chytry uśmieszek.

– Przeszukujecie sypialnię matki! – zawołała, jakby właśnie sama co najmniej zorientowała się, że Melanie jest w ciąży. Ogarnęła spojrzeniem całe pomieszczenie łapczywie szukając jakiegokolwiek elementu, który byłby na niewłaściwym miejscu. Na szczęście, Alice wykazywała się nadzwyczajną skrupulatnością, by coś przeoczyć i ustawić w zły sposób.

– I co z tego? – warknęła Melanie niechętnie patrząc na rodzoną siostrę. – Ty przed sekundą próbowałaś zrobić to samo.

Jennifer co prawda zamilkła na chwilę, ale szybko odzyskała swój dar do natychmiastowego wymyślania wytłumaczeń.

– Weszłam tu, bo słyszałam głosy!

– Akurat! – przerwała Melanie sarkastycznie. – I wsuwką do włosów próbowałaś otworzyć zamek?

Skonsternowanie Jenny wprawiło Melanie w zadowolenie.

– Czego tu szukasz, Jenny? – zapytała, dopiero teraz uświadamiając sobie jak bardzo jest tego ciekawa. Chciała wiedzieć, czy siostra przyszła po to samo co ona; co było w stanie doprowadzić Jenny do nielegalnego włamywania się do sypialni rodziców. Wydawało się to nieprawdopodobne, by matka mogła coś zabrać młodszej córce. Jennifer cieszyła się ogromną sympatią i zaufaniem rodziców, dlatego bardzo dokładnie starała się być idealną córką.

Zacisnęła usta, nie zamierzając nic powiedzieć. I zupełnie do siebie podobnie, zmieniła temat.

– Ciekawe co mama powie, jak się dowie, że tu weszłyście – powiedziała, szczerząc zęby w uśmiechu. Skrzyżowała ręce na piersiach, próbując naśladować Melanie i u osiemnastolatki wywołało to irytację.

– Tylko spróbuj, smarkulo – warknęła przez zaciśnięte zęby.

– A spróbuję – odpowiedziała Jenny i wywaliła jej język. Naprawdę, w tym momencie Melanie dużo by dała, by tak jak dawniej spuścić jej porządny łomot.

– Ciekawe jak wytłumaczysz swój pobyt tutaj – odparła Melanie, starając się jakoś rozważnie bronić, choć prawdę mówiąc, była na straconej pozycji. Wiedziała, co siostra odpowie.

– Nieważne – rzekła z wyższością. – Rodzice i tak mi uwierzą!

Melanie ponownie zacisnęła zęby, z trudnością powstrzymując się, by czegoś obraźliwego nie powiedzieć. Wiedziała, że Jenny jest zdolna poskarżyć się mamie. Co więcej, była przekonana, że samarkula zrobiłaby to z najwyższą ochotą. A było jasne, że gdy tylko Margaret się dowie, Melanie będzie miała z tego powodu poważne kłopoty. Musiała ją jakoś powstrzymać.

– Słuchaj, Jenny – zaczęła. Poczuła, że plami swoją godność pokojową próbą rozwiązania konfliktu z siostrą, ale nie miała wyboru. – Weszłyśmy tutaj, by mama zabrała mi coś, co należy do Alice.

Jennifer z zaciekawieniem przeniosła wzrok na Turner. Alice, mimo zaskoczenia kłamstwem Melanie, nie powiedziała ani słowa. Miała nadzieję, że jej mina niczego nie zdradziła.

– Tak? – zapytała Jenny z powątpieniem. – A co to takiego było?

– Zegarek – odpowiedziała bez wahania Alice, nie patrząc na Melanie, by się w żaden sposób nie zdradzić. Mówiąc część prawdy, starała zakopać w sobie wyrzuty sumienia. Nie cierpiała kłamać.

– Zegarek? – powtórzyła Jenny, owijając na palec długi kosmyk blond włosów. – Dlaczego mama miałaby zabierać ci zegarek, Mel?

– Nie wiem – odburknęła Melanie. – Wiesz, jaka jest matka.

Jenny niewinnie pokiwała głową. Przez chwilę patrzyła na dziewczyny z zaciekawieniem i dla Alice i Melanie było to dziwne uczucie, być obserwowanym przez czternastolatkę.

– W każdym razie – kontynuowała Melanie, nie chcąc by zbyt długa cisza wywołała jeszcze większą podejrzliwość siostry. – Jeśli pomożesz nam znaleźć zegarek, ja pomogę ci znaleźć to, po co tu przyszłaś.

Jenny zmużyła oczy, intensywnie zastanawiając się nad słowami siostry. Wydawało się, jakby rozpatrzała każdy plus i minus tego układu. Choć prawdę mówiąc, nie było tu żadnych minusów. Gdyby się nie zgodziła, nie straciłaby za wiele. I bez pomocy siostry, Melanie była pewna, że Jenny odzyskałaby swoją własność.

– Zgoda – odparła w końcu leniwie. – Pomogę ci, jeśli kupisz mi piwo.

Słowo to w ustach Jennifer wydawało się tak absurdalne, że Melanie przez chwilę myślała, że nie usłyszała poprawnie. Gdy zyskała pewność, że z jej słuchem było w porządku, doszła do wniosku, że to musi być jakiś żart. Ale mina Jenny wydawała się  poważna, mimo ironicznego wzroku i pełnej zadowolenia twarzy.

– Żartujesz – wykrztusiła z siebie. – Chcesz piwo?

– Tak – odpowiedziała Jennifer bez cienia żenady. Stała ciągle w tym samym miejscu i bezczelnym wzrokiem wpatrywała się w dziewczyny.

– Nie kupię ci go – odpowiedziała Melanie natychmiast. Nie potrafiłaby wyobrazić siebie, jak kupuje alkohol niepełnoletniej siostrze. Wydawało się jej to tak prawdopodobne, jak wyczarowanie w ciągu sekundy wielkiego okrętu na środku sypialni. – Ile ty masz lat w ogóle?

Twarz Jenny z zadowolonej, przemieniła się teraz na złą i urażoną. Jak zawsze, kiedy rodzice nie chcieli jej czegoś kupić lub gdy ktoś zwracał jej uwagę.

– W takim razie powiem mamie.

Melanie czuła, że gdyby siedziała, natychmiast spadłaby z krzesła. Miała ochotę spuścić siostrze raz na zawsze porządne lanie. Wiedziała jednak, że tego nie może. W jej głowie zaczęła toczyć się walka, choć podświadomie wiedziała, jak się ona zakończy. Jenny zawsze wygrywała. Nie zdradziła Melanie ani słowa o przyczynie wtargnięcia do pokoju rodziców, ale potrafiła wycisnąć z sytuacji jak najwięcej korzyści dla siebie. Nic nowego się nie działo.

– Zgoda – westchnęła Melanie z rezygnacją, choć nie zamierzała kupić jej alkoholu. Czuła, że byłoby to niesprawiedliwe, gdyby i tym razem Jenny dostała to, czego chciała. – Kupię ci to piwo, jak pomożesz mi znaleźć zegarek.

Mina Jennifer wydawała się tak tryumfująca, że przez myśli Melanie przeszło, że brakowało jej jedynie korony.

– W porządku – odparła Jenny niedbale.

Alice była ciekawa, jak Melanie chciała prosić o pomoc siostrę, nie mówiąc jej niczego na temat prawdziwych losów naszyjnika. Milczała jednak nieprzerwanie, nie chcąc zaburzać siostrzanej rozmowy. Wolała się nie wtrącać.

– Co mam zrobić?

Melanie zamilkła na chwilę, rozmyślając jak wykorzystać siostrę nie mówiąc jej niczego istotnego. Z Jennifer było to trudne, bo małolata potrafiła być naprawdę dociekliwa.

– Czy wiesz gdzie matka chowa rzeczy, które bardzo, bardzo jej się nie podobają?

Jennifer przechyliła głowę, przeświecając ciekawskim spojrzeniem Melanie.

– Aż tak bardzo zegarek jej się nie spodobał? – odpowiedziała pytaniem. – Co może być strasznego w zegarku?

Melanie powstrzymywała się, by nie przetrzeć twarzy dłonią. Nie miała cierpliwości, a szczególnie do młodszej siostry.

– Nieważne, Jenny – odparła. – Po prostu powiedz, gdzie chowa wszystkie te najgorsze rzeczy.

Jennifer ponownie skrzyżowała ręce na piersi, nie odrywając wzroku od Melanie. Wydawało się, jakby tym spojrzeniem chciała odczytać z jej twarzy wszystko to, co zostało przemilczane. Ale nawet gdyby nie wiadomo jak długo tak na nią patrzyła, nigdy nie doszłaby do prawdy.

– Mama nie chowa nigdy takich rzeczy – odparła po dłuższej chwili, nawet nie mrugając. – Ona zawsze je niszczy.

Jak z dotknięciem czarodziejskiej różdżki, przez umysł Melanie przewinęły się wspomnienia. Przypomniała sobie jak jako dziecko przyniosła do domu ogromny bukiet kwiatów, które zerwała na łące. Matce się to nie spodobało i chwilę później wszystkie paliły się w kominku. Z perspektywy czasu zwykłe zioła nie wydawały się groźne, jednak fakt, że nie przypadły do gustu matce przyczynił się do ich zniszczenia. Rok później, ojciec kupił córce na prezent coś, co wywołało furię u Margaret. Melanie nigdy nie dowiedziała się co było wewnątrz kolorowego pudełka, bo matka natychmiast się go pozbyła. Podobne sytuacje miały miejsce kiedy kilka lat później, gdy kupiła sobie pierwsze kosmetyki lub bluzkę ze zbyt dużym dekoltem. A zupełnie niedawno, jeszcze w tym roku, Margaret znalazła w pokoju Melanie księgę z zaklęciami.

Wszystkie te rzeczy zostały zniszczone. Nie ukryte, nie wywalone –zniszczone. I większość z nich została pochłonięta przez ogień.

– Ogień – wyszeptała Melanie, uświadamiając sobie wszystko to, co doskonale pamiętała, ale kiedyś wydawało się jej nieistotne. Poczuła podekscytowanie, tak dawno zapomniane w sprawie szukania naszyjnika. Spojrzała nieobecnym wzrokiem na siostrę i powiedziała: – Dzięki, Jenny, pomogłaś mi.

Czternastolatka uniosła brwi ze zdumieniem i gdy Melanie mijała ją, kierując się w stronę wyjścia, zapytała:

– Niby jak?

Ale nikt nie zamierzał jej odpowiedzieć. Melanie już była na schodach, a za nią kroczyła skonsternowana Alice. Nie powiedziała ani słowa, cierpliwie czekając, by to przyjaciółka sama powiedziała to, czego się domyśliła. Jennifer nie poszła za nimi ­– widocznie wykorzystała sytuację i zaczęła grzebać w sypialni rodziców.

Wpadły do salonu i Melanie natychmiast znalazła się przy kominku. Kucnęła i przejechała dłonią po brunatnych kafelkach.

Brunatne kafelki. Choć Melanie miała wtedy sześć lat, doskonale pamiętała dzień, w którym remontowano salon i przede wszystkim stary kominek. Pamiętała, jak cały parter domu był pełen gruzu. Pamiętała, jak rodzicie nie pozwalali jej wejść do pomieszczenia, by nic się jej nie stało. Cały dzień mogła bawić się na zewnątrz z przyjaciółkami i po raz pierwszy w życiu pozwolono, by nocowała gdzie indziej. Było to około dwanaście lat temu. Dokładnie w tym samym roku, w którym zginęła mama Nessie.

– Jest tutaj – wyszeptała Melanie, nie przestając gładzić kafelków. Powoli odwróciła głowę i spojrzała na Alice. Jej twarz wydawała się rozpalona. – Matka zamurowała zegarek w kominku.

Czekał na nią na zewnątrz. Wiedział, że będzie chciała pożegnać się z członkami zespołu i podziękować im za możliwość śpiewania. Towarzyszyła Hotheaded przez połowę koncertu, dając popis swoim umiejętnościom. Jasper uważał, że powinna stać się stałym członkiem zespołu, ale wiedział dlaczego Nessie, mimo propozycji, nigdy się na to nie zgodziła. Była zbyt wolna, zbyt indywidualna, by mogła angażować się w poważne grupowe projekty.

Wbił ręce w kieszenie kurtki, starając się jakoś rozgrzać. Zrobiło się naprawdę zimno, a wiatr niczego nie polepszał. Był już wieczór i ulice Glovemarks były praktycznie puste. Jasper rozglądał się po okolicy starając się znaleźć coś ciekawego, ale na niczym nie mógł zawiesić oka. Czekanie mu się dłużyło.

Usłyszał za sobą, że drzwi MaxCup się otwierają i natychmiast obejrzał się za siebie. Zatrzymała się w drzwiach i wydawało się, że myślała, że sobie poszedł, ale miło się zaskoczyła. Uśmiechnęła się radośnie z poczuciem ulgi. Dopiero teraz zdał sobie sprawę jak bardzo mu tego brakowało.

– Cześć – powiedziała, podchodząc do niego bliżej. Jej włosy, zmierzwione poprzez manewry na scenie, dodawały uroku i radości do jej twarzy. Choć nogi przykrywały jej jedynie rajstopy, wydawało się, że nie odczuwa zimna.

– Cześć – odpowiedział, nie przestając się uśmiechać.

– Napisałam ci piosenkę – powiedziała tonem, którego zawsze używała chcąc się czymś przed nim pochwalić, ale nie będąc przy tym zarozumiała. Jak zawsze gdy wygrywała grę w karty lub dojechała pierwsza na rolkach do mety.

– Wiem – odparł. Był zaledwie metr przy niej, ale musiał odpierać pokusę, by nie podejść bliżej i nie pogłaskać jej rozpalony z wrażeń policzek. Zza drzwi do MaxCup dochodziła głośna muzyka, obwieszczająca rozpoczęcie drugiej części koncertu. – Tylko nie bardzo rozumiem co miała oznaczać.

Wydawało się, że trochę się speszyła i na moment spuściła wzrok, przegryzając delikatnie wargę. Sekundę jednak później znowu intensywnie wpatrywała się w niego.

– Miałeś rację – powiedziała, trzymając się prawą dłonią za łokieć. – Miałeś rację, że między nami było coś więcej niż zwykła przyjaźń.

Oczy Jaspera rozszerzyły się nieznacznie, a na twarz wypłynęło jeszcze większe szczęście niż gdy ją zobaczył.

– Ja po prostu… Nie potrafiłam tego zobaczyć – tłumaczyła, starając dobrać to wszystko we właściwe słowa. – Ale przez te ostatnie dni zdałam sobie sprawę, że czegoś – kogoś – mi brakuje. A to było cholernie nie do zniesienia.

Prawdę mówiąc, miała zamiar jeszcze coś powiedzieć. Po prostu zrobiła przerwę, by zebrać myśli, które rozpierzchły jej się z podekscytowania. Jednak w następnej chwili wszystko wyleciało jej z głowy i przestało mieć znaczenie. Jasper pokonał dzielącą ich odległość i przycisnął wargi do jej ust, rozchylając je delikatnie. Objął ją w pasie a jej ręka natychmiast znalazła się na jego głowie, mierzwiąc włosy. Chwilę później przywarła do niego całą sobą, wyginając plecy w łagodny łuk. Jego usta były przyjemnie zimne i paradoksalnie sprawiały, że zrobiło się jej gorąco. Nie sądziła, że mogłaby czuć coś takiego z osobą, którą znała przez całe swoje życie. Ale czasem szczęście jest tak bardzo blisko, że nie można go dostrzec.

Alice była równie podekscytowana co Melanie. Szybkim krokiem wracała do domu, by jak najszybciej obwieścić matce, że poszukiwania zegarka nie trwały co najmniej pół roku, a zaledwie popołudnie. Pragnęła też zadzwonić do Damiana, ale ostatnio rozmowy telefoniczne nie były jej ulubionym środkiem komunikacji. Postanowiła, że jutro z samego rana odwiedzi go i opowie mu o wszystkim. Teraz należało wymyślić jakiś szybki i skuteczny sposób na wyciągnięcie zegarka z kominka. Ale porównywalnie, nie wydawało jej się, by był to ich największy problem. Wiedziała, że go przeskoczą.

Właśnie skręcała w swoją rodzinną uliczkę, kiedy przed nią pojawił się Ray. Stał oparty o latarnię, wbijając dłonie w kieszenie spodni i czekał. Gdy ją ujrzał, poruszył się nieznacznie.

Nie widziała go od pamiętnej nocy w piwnicy Bryantów. Wtedy, gdy pomógł jej uratować brata, narażając się tym samym na gniew ojca. Wtedy, gdy Simon zainsynuował, że Ray coś do niej czuje.

– Hej – przywitała się, zwalniając krok. Odsunął się od latarni i on również podszedł wolno w jej stronę.

– Hej – odpowiedział dopiero co chwili i ponownie zamilknął. Stał przed nią, ciągle z rękami w kieszeniach i patrzył na nią trudnym do zidentyfikowania wzrokiem. Lewa część jego twarzy nie była oświetlona i Alice nie zauważyła wielkiego siniaka na jego policzku.

– Ray – powiedziała, przypominając sobie ich ostatnie spotkanie. Było wtedy za wiele wydarzeń, za wiele rzeczy przewinęło się wtedy przez jej umysł, by mogła zrobić coś, co powinna już była zrobić dawno. – Jeszcze nie miałam okazji ci podziękować. Uratowałeś mojego brata, nie wiesz nawet jak bardzo jestem ci wdzięczna. Mam u ciebie dług.

W oczach Raya pojawiło się nikłe zdziwienie, jakby nigdy nie spodziewał się, że ktokolwiek mógłby złożyć mu podziękowania. Początkowo się nie odezwał; dopiero po chwili rzekł:

– Nie jesteś mi nic winna.

Choć jego oczy były zupełnie poważne, Alice spostrzegła w jego twarzy coś pozytywnego, pełnego sympatii.

– Przeciwnie – powiedziała natychmiast. Wolała dawać niż brać. Źle czuła się, prosząc o coś dla siebie, jednak nie miała problemu z tym, by prosić o coś w czyjejś intencji. Jednak mimo wszystko czuła, że musi postarać się jakoś odwdzięczyć za uratowanie brata. – Przeze mnie twój ojciec jest na ciebie wściekły, więc…

– Przestań – przerwał się i wydawał się rozbawiony. – Nie ma o czym mówić. Drugi raz zrobiłbym to samo.

Zamilkła, patrząc na jego oczy, wbite prosto w jej. Czuła ogromną wdzięczność i radość, że może na kimś polegać. Zdała sobie sprawę, że Ray w gruncie rzeczy jest dobry. Właściwie, ona wiedziała to zawsze, nawet gdy Daniela gorzko twierdziła, że jest odwrotnie. Przecież przeciwstawił się ojcu. Wiedział, co go czeka jeśli jego zdrada wyjdzie na jaw, a jednak pomógł.

– Jeśli chodzi o to ostatnio… – zaczęła Alice. Przed jej oczami nagle stanął Ray, który oparty na kolanach i dłoniach na ziemi, został upokorzony przez własnego ojca. Czuła, że muszą wyjaśnić sobie tę kwestię. Szczególnie słowa Simona. – Nikt nie powinien być w takiej sytuacji, przykro mi.

Właściwie nie wiedziała, dlaczego nie powiedziała tego wprost. W myślach miała: „przykro mi, że ojciec powiedział na twój temat te kłamstwa”, ale te słowa nie wypłynęły jej z ust. Jakby gdzieś głęboko, podświadomie, wiedziała, co zaraz odpowie.

Zrobił krok do przodu, wzruszył ramionami i rzekł:

– Powiedział tylko prawdę.

Dopiero teraz całkowicie uświadomiła sobie, że wszystko to, co usłyszała w piwnicy, usilnie strzepywała ze swojego umysłu. Po prostu nie mogła przyjąć tego do wiadomości. Przecież Ray nie mógłby się w niej zakochać. On miał zakochać się w Danieli. Nawet jeśli to było jeszcze przez ujawnieniem powodów jego pobytu w Glovemarks.

– Ray… – szepnęła, nie wiedząc jak się zachować. Czuła się dziwnie, nieswojo i nie miała pojęcia co powiedzieć, by nie zranić chłopaka.

– Nic nie mów – odparł i tak po prostu, zbliżył się i ją pocałował.

Alice nie zdążyła nawet zaprotestować ani się wyrwać. Była w stanie tylko instynktownie poruszyć wargami, kiedy on sekundę później odsunął się gwałtownie, jakby spodziewając się, że go uderzy.

– Pocałowałeś mnie – powiedziała i dopiero teraz zdała sobie z tego sprawę. Choć czuła do niego przed chwila wdzięczność i współczucie, teraz znalazła miejsce i dla złości. Przed jej oczami stanął Damian. – Nie powinieneś był tego robić.

W jej głosie słychać było ostrzeżenie, jednak Ray nie pokazał po sobie, że się tym przejął.

– Musiałem spróbować – odparł, nie odrywając od niej spojrzenia. Był całkowicie spokojny i pewny siebie.

Alice wbiła w niego spojrzenie pełne pytań, zdezorientowania, żalu i bezsilności.

– Dlaczego to zrobiłeś? – zapytała. Zaczynały ogarniać ją wyrzuty sumienia, choć w zasadzie nie była niczemu winna. To on ją pocałował – ona w życiu by tego nie zrobiła. Ona by nawet o tym nie pomyślała.

Milczał, jakby nie zamierzając odpowiedzieć.

– Dlaczego ja? – powtórzyła trochę rozpaczliwie. Ponownie przed jej oczami pojawił się Damian, jak wpatruje się w nią z czułością i obejmuje ją ramieniem. Zaczynała panikować. – Moja przyjaciółka była w tobie zakochana! Twój kuzyn jest moim chłopakiem!

Wzruszył ramionami po raz kolejny, starając się zbagatelizować sytuację, na co Alice nie dała się nabrać.

– Jesteś inna, po prostu – odparł, intensywnie się w nią wpatrując.

– Co to ma znaczyć? – zapytała zdezorientowana, cofając się o krok.

Popatrzył na nią mocniejszym spojrzeniem i w jego oku pojawił się błysk.

– Niewinna – wytłumaczył. – Wydajesz się taka nieskalana i dobra. Jesteś moim przeciwieństwem.

Na jego twarz wypłynął ten stary, zawadiacki uśmiech, który widniał na jego twarzy, gdy go poznała.

– Ciągle wierzysz, że potrafię postępować właściwie – kontynuował, nie porzucając swojej ironicznej miny. – Choć wszyscy już dawno odkryli kim naprawdę jestem.

– Nie jesteś zły, Ray – odpowiedziała natychmiast Alice. Nie powiedziała tego uprzejmie, jak zawsze, gdy chce się komuś poprawić humor. Ona naprawdę tak uważała. – Pomogłeś mojemu bratu.

– Nie pomogłem twojemu bratu – sprostował natychmiast. – Pomogłem tobie.

Alice poczuła się jeszcze bardziej nieswojo niż minutę wcześniej, a z każdą sekundą cała sytuacja coraz bardziej ciążyła jej na sercu. W tamtym momencie chciała po prostu iść spać, a nie miała w zwyczaju uciekać od problemów.

– Tu nie chodzi tylko o mnie, wiem to – ciągnęła, nie wiedząc czy chce przekonać jego czy siebie. – To twój ojciec zmusza cię do tego, byś z nim współpracował, wiem to. Gdybyś mógł, stanąłbyś po właściwej stronie. Ciągle jeszcze możesz.

Zaśmiał się cicho.

– Nie znasz mnie, Alice – odpowiedział poważnym głosem, ale nie opryskliwie, ale z nutą sympatii. – Nie masz pojęcia dlaczego to robię, dlaczego tu jestem. Zwykle nie mam zwyczaju dbać o innych, dbam zawsze o siebie i martwię się tylko o siebie. Więc nie dla ojca podsłuchiwałem wasze rozmowy.

– Więc dla kogo? – zapytała. – Dla siebie?

Ray pokiwał wolno głową. Alice nie wiedziała co o tym wszystkim myśleć. W jej głowie powstał mętlik. W jednej chwili dziękowała Rayowi, w następnej on ją całował a teraz stara się dać jej do zrozumienia, że jest bezwzględnie pragnie zostać wampirem.

Spojrzała w jego oczy, które z zainteresowaniem oczekiwały jej reakcji. W tym momencie Ray wydawał się jej jeszcze większą zagadką niż zwykle. Nie miała pojęcia co jest w jego głowie, jakie są jego zamiary i pragnienia, ale wiele mogła odczytać z jego oczu. Przynajmniej tak się jej wydawało.

– Nie wierzę ci – powiedziała mocnym głosem, krzyżując ręce na piersi.

Ray uśmiechnął się szeroko.

– To właśnie chciałem usłyszeć.

Wbił ręce w kieszenie i zrobił krok do tyłu, nie odwracając od niej wzroku. Potem zupełnie normalnie, tak po prostu, sobie poszedł.

_________________________________________

Witam! Przybywam tym razem w terminie, ale to oczywiście zasługa błogosławionych wakacji.

I jak się Wam rozdział podoba? Osobiście jestem z niego zadowolona. Przede wszystkim z lokalizacji naszyjnika. Prawdę mówiąc długo myślałam nad tym gdzie go umieścić, a ten pomysł przyszedł mi jakoś tak niespodziewanie. A Wy co o tym myślicie? Oczywiście, dziewczyny czeka jeszcze duży problem, jak wyciągnąć zegarek, ale sam fakt, iż wiedzą gdzie on jest, daje im dużo. Poza tym, Ray jest strasznie denerwujący, prawda?

Zostałam też nominowana do LBA, odpowiedzi są oczywiście w zakładce Nominacje.

Jeszcze zapowiadane fanvideo. Wszyscy zgadli, że zrobiłam je o Nessie i Jasperze (albo jak wolicie: o Jassie. Tak, Julss, nazwałaś ich tak samo, jak ja ich nazywam w swojej głowie, jakaś telepatia! :D). Czyżbym była aż tak przewidywalna? :D Obejrzyjcie!

Postanowiłam użyć słynnego cytatu z Dawson's creek. 
Jakby ktoś potrzebował tłumaczenia, jest ono w opisie filmiku. ;)

W ogóle to jestem szalona, bo przez te zaledwie kilka dni wakacji wkręciłam się w te filmiki. Zaczęłam robić nawet Melane i Dale'a. ;D

Dobra, już koniec gadania!

Pozdrawiam! :*

Betty Gilbert