XXXIV. FESTIWAL TALENTÓW

– ROZDZIAŁ XXXIV –

FESTIWAL TALENTÓW

Każdy mieszkaniec Glovemarks zmierzał tego popołudnia do jednego miejsca – parku mieszczącego się w centrum miasta. Festiwal Talentów nie mógł przejść obojętnie szczególnie dlatego, że była to jedna z nielicznych imprez w miejscowości. Każdy cieszył się, że chociaż w ten weekend szarą codzienność zastąpi choć chwila niecodziennej rozrywki.

Park wyglądał inaczej niż zwykle, mimo że nie było wszędzie porozwieszanych serpentyn i balonów. Na środku znajdowała się scena, na której miały odbywać się występy wedle ustalonego harmonogramu. Po dwóch stronach, przy alejkach lip, ustawiono stoiska z wszelkimi przysmakami domowej roboty, z ręcznie robioną biżuterią, z naczyniami glinianymi oraz z bukiecikami fantazyjnie oplatanymi wstążkami. Każdy kto tylko coś potrafił i chciał to pokazać, zgłaszał się do organizatora, a on przydzielał tej osobie stoisko lub zapisywał go do listy występów.

– Czyli mówisz, że gdybyś była organizatorką, latałabyś teraz z miejsca na miejsce? – zapytał Nate, wskazując na Amandę Walles, która z plikiem kartek biegała od stoisk do ludzi zajmujących się oświetleniem sceny. Włosy, które wcześniej upięła w stabilny kok, teraz były rozwiane na wszystkie strony

– Tak – odparła Daniela, śmiejąc się. Nie mogła uwierzyć, że jeszcze przed ponad tygodniem jej marzeniem, a wręcz twardym celem, była właśnie taka praca. Teraz zdała sobie sprawę, że przyjmowanie nadmiaru obowiązków nie jest najlepszym postępowaniem. – I cieszę się, że nie zdążyłam się zapisać.

Szli wzdłuż alejki, zatrzymując się przy każdym stoisku i degustując przysmaki i oglądając rękodzieło.

– Jak byłem mały starałem się sprzedawać figurki takie jak te – wskazał na gliniane postaci bałwanów, słoni i krokodyli. – Tyle, że moje były z masy cukrowej, a koła samochodu miały kształt siedmiokąta nieforemnego.

Zaśmiała się głośno, starając sobie wyobrazić małego Nate’a w takiej sytuacji.

– Nie śmiej się! – zawołał, udając obrażonego. – Miałem osiem lat i byłem bardzo zdesperowany! Zbierałem pieniądze na prawdziwy samochód.

– To prawie jak ja, kiedy zrobiłam lemoniadę i chciałam ją sprzedawać na podwórku. Naoglądałam się bajek, w których tak właśnie robiły dzieci i chciałam zrobić to samo z przyjaciółkami.

Zaśmiali się oboje, jednak zaraz Daniela zamarła, widząc przy następnym stoisku Raya.

– Cześć – powiedział, też ją spostrzegając. Miał ręce w kieszeniach czarnej bluzy, a na twarzy uśmiech zadziorny jak zwykle.

Nate przesunął spojrzeniem z chłopaka na Danielę.

– Cześć – bąknęła i instynktownie złapała Nate’a za rękaw, odciągając go od tego miejsca. On nie protestował, prowadzony do stoiska po drugiej stronie alejki. Nie odezwał się ani słowem dopóki tam nie doszli.

– Twój eks? – zapytał zupełnie normalnie, nie z zaciekawieniem, ani z wyższością, ani z pobłażaniem.

– C-co? – zapytała Daniela, jakby wybudziła się z głębokich rozmyślań. Odwróciła się, podążając za wzrokiem Nate’a i znowu dostrzegła Raya, który nie ruszył się z miejsca, jednak obrócił się tak, że patrzył na nich. – Nie! Nie. Na szczęście nie.

Zaczynała być wściekła, że gdy tylko odzyskiwała wewnętrzny spokój, zawsze musiał pojawiać się on. Lub musiała o nim usłyszeć. Ray ją denerwował i wytrącał z równowagi najbardziej teraz, gdy postanowiła nie mieć z nim nic wspólnego. Nie chciała psuć sobie dobrego nastroju szczególnie, że w towarzystwie Nate’a czuła się, mimo początkowego zażenowania, zupełnie swobodnie. Przy nim mogła myśleć jedynie o codziennym świecie, którego doświadczają wszyscy ludzie nie mający pojęcia o magii. Jednocześnie nie był dla niej prostym rozwiązaniem; nie potrafiłaby tak o nim pomyśleć. Swoją osobą inspirował ją, zachęcał do rozwijania samej siebie, a także zwracał uwagę na rozrywkę. I tym wszystkim działał sobą na nią zupełnie nieświadomie.     

Nate miał ciągle pytającą minę, jednak był na tyle uprzejmy, że nie ciągnął tematu.

– Chodź tam, zobaczymy kto trafi we wszystkie koła – powiedziała, wskazując na stoisko z grą, gdzie wykupywało się pięć gumowych piłek i rzucało się w wywieszone trzy koła. Uśmiechnął się wesoło i gdy tylko spojrzała na niego, odzyskała dobry humor.

Ray ciągle spacerował po parku, w zasadzie nie mając nic innego do roboty. Ojciec i wuj wrócili niedawno z wycieczki szukania czarownicy i mimo że przyjechali bez niej, Simon był ostatnio w najlepszym humorze. Podgolił brodę, przestał pić i powiedział dyrekcji szkoły, że jego urlop zdrowotny się skończył. Ray nie miał pojęcia co było tego powodem, ale ojciec najwyraźniej nie zamierzał go wtajemniczać. Szczerze mówiąc, nie był tym zaskoczony, wiedział ze gdy tylko ojciec dowie się, że on go zdradził, już w życiu nie powierzy mu niczego cennego.

Przechodził z jednego miejsca do drugiego mając nadzieję, że wkrótce zdarzy się coś ciekawego. Spostrzegł Danielę i już myślał, że zabawi go rozmową, ale ona nawet do niego nie podeszła. Nie był tym szczególnie zawiedziony, bo w życiu by nie przyznał, że jego męska pewność siebie została ubodzona brakiem zainteresowania ze strony dziewczyny, której wiedział, że się podoba. Właściwie nie wiedział dlaczego wcześniej tego nie wykorzystał. Mógł się dobrze bawić.

– Alice – wyrwało się z jego ust dokładnie w tej samej chwili, w której się odwrócił i praktycznie wpadł na dziewczynę trzymającą za rękę jego kuzyna. – Co za niespodzianka.

Widział, że Damian marszczy brwi nieufnie, jednak Ray nie przejął się tym zupełnie. Przeświecił spojrzeniem brunetkę, która natychmiast odwróciła wzrok.

Uśmiechnął się z satysfakcją.

– Minął czas, zanim ostatnio się widzieliśmy.

Otworzyła szeroko oczy, zaniepokojona jego słowami, a on natychmiast pojął skąd u niej ta reakcja. Alice musiała jeszcze nie powiedzieć swojemu chłopakowi, że dzielili pocałunek. A to odkrycie jeszcze bardziej wprawiło go w fantastyczny humor.

– Kiedy się widzieliście? – zapytał Damian powierzchownie beztrosko, jednak w gruncie rzeczy powiedział to z podejrzliwością.

Ray przesunął spojrzeniem z kuzyna ponownie na Alice, która nie wiedziała jak wyjść z sytuacji, ściskając wargi.

– No, Alice, nie zwężaj tak ust, ostatnio robiłaś coś zupełnie odwrotnego.

Alice rzuciła Rayowi wściekłe spojrzenie, ale to nie zdjęło z jego twarzy tryumfującego uśmiechu. Minęła długa sekunda ciszy, dopóki do Damiana dotarło co oznaczały słowa kuzyna.

Jego zaciśnięta w pięść ręka wystrzeliła do góry, celując Raya prosto w nos. Ten odgiął się nieco do tyłu, po czym z wściekłością rzucił się na Damiana, a raczej rzuciłby, gdyby nie przeźroczysta ściana, która nagle dzięki Alice wyrosła między nimi. Oboje odbili się od niej i upadli, a ludziom, którzy przyglądali się ich sprzeczce, wydawało się, że odbili się od siebie głowami.

Alice natychmiast usiadła przy Damianie, jednak gdy on na nią spojrzał, spostrzegła w jego oczach tak duże rozczarowanie, że natychmiast pojawiły się w jej oczach łzy.

Wyrwał się jej i wstał i ruszył w tłum, nie odzywając się do niej słowem. Zrozpaczona odwróciła się w stronę Raya, który już podniósł się, wycierając rękawem krew z nosa.

– Dlaczego to zrobiłeś?! – krzyknęła.

– Nie wiń mnie za rzeczy, które ty powinnaś zrobić – odparował, podchodząc bliżej. – Właściwie dlaczego tego nie zrobiłaś? Bałaś się reakcji Damiana, czy może raczej nie chciałaś się przyznać, że ci się…

– Och, zamknij się! – przerwała mu ostro. Miała rozwiane włosy i przyśpieszony oddech z emocji, a on upajał się jej widokiem. – Nie chcę z tobą żadnej relacji, rozumiesz?

Odwróciła się, zostawiając go samego i podbiegła za Damianem. Trudno było go jej odnaleźć wśród tłumu, jednak wiedziała w którą stronę za nim podążać. Na pewno chciał wrócić do domu.

– Damian! – krzyknęła, dostrzegającego kilka metrów przed sobą. Nie odwrócił się. – Damian! – powtórzyła, doganiając go. Złapała go za rękaw, by się nie wyrwał. – Poczekaj, porozmawiajmy!

– O czym chcesz rozmawiać? – zapytał, przystając. Jego głos był pełen bólu, żalu i wściekłości, jednak najgorszy był widok jego oczu, które nie patrzyły na nią ciepło jak zawsze. Były paląco zimne. – O tym, że całowałaś się z Rayem? O tym, że mi o tym nie powiedziałaś? Czy o tym, że musiałaś tworzyć niewidzialną ścianę, bym go nie pobił?

Przerażona, nie wiedziała co powiedzieć. Czuła się fatalnie. Nie było tak, że chciała zataić przed nim pocałunek z Rayem. Nienawidziła kłamać, ale starała się przygotować się na takie wyznanie.

– Nie stworzyłam jej by go bronić – odparła. – Nie chciałam byście sobie zrobili krzywdę z mojej winy. Widziałam wasze miny.

– To nie było twoje największe wykroczenie.

Przegryzła wargę ze zdenerwowaniem. W dalszym ciągu nie puszczała rękawa koszuli Damiana.

– Przepraszam – powiedziała głośniej niż zamierzała. – Wiem, że powinnam była ci powiedzieć. Ale ostatnio miałeś dobry humor, kiedy byłeś ze mną i nie chciałam tego psuć. A on wtedy… zaskoczył mnie. W jednej chwili rozmawialiśmy, a w drugiej…

– Przestań – przerwał jej sucho. ­– Nie chcę znać szczegółów.

– Ale musisz je poznać. Ja bym w życiu tego nie zrobiła, wiesz o tym. Danieli się podobał, jest twoim kuzynem, a ja… kocham ciebie.

Dobiegł ich dźwięk telefonu Damiana, jednak oboje go zignorowali.

– Jeśli tak, to dlaczego mi nie powiedziałaś? I nie mów, że przez mój dobry humor.

Westchnęła, rozjaśniając umysł.

– Wiedziałam, że będziesz zły.

– To dobrze! – zawołał. – Gdybym nie był, oznaczałoby to, że mi na tobie nie zależy!

Zamilkła, a on dalej czekał, krzyżując ręce.

– Może… – zaczęła. – Nie chciałam byś mi zarzucił, że coś mnie z nim łączy.

Uniósł brew.

– A łączy?

– Nie! – zawołała żarliwie natychmiast. – To ciebie kocham.

Spojrzał na nią, próbując odgadnąć czy mówi to szczerze.

– Ciebie – powtórzyła. – Nie dbam o Raya. Jestem mu wdzięczna za pomoc w uratowaniu brata, ale to wszystko. Powiem ci to co jemu: nie chcę z nim żadnych relacji. Chcę je mieć z tobą. Ściślejsze niż z nikim innym.

W innej sytuacji, przyciągnął by ją do siebie blisko i pocałował, aż jej serce zaczęło by bić jak oszalałe. Ale nie mógł tego zrobić, kiedy przed jego oczami stał Ray. Dalej milczał, a jego telefon ponownie zadzwonił. Sięgnął do kieszeni.

– Mamo, to nie jest właściwa pora, oddzwonię – powiedział szybko do telefonu.

– Nie – odparła stanowczo Elsa. – Zegarek zniknął.

Damian zamarł, jakby właśnie stanął przed nim olbrzymi smok. Jego oczy otworzyły się tak szeroko, że natychmiast Alice zaniepokoiła się mocno. Nie potrafił się poruszyć.

– Co? – zapytał, odzyskując mowę. – Jak to?

– Zniknął – powtórzyła Elsa, zaniepokojonym głosem. – Nie ma go w Gritmore.

Herald stał przy oknie, oparty o parapet i trzymał w ręce okrągły przedmiot. Przyglądał mu się uważnie z każdej strony, starając się go porównać z fałszywym egzemplarzem, który oglądał jeszcze nie tak dawno.

– No już, starczy – powiedział Simon, podchodząc do brata i wyjął mu z dłoni zegarek. – Jeszcze ktoś cię zobaczy przez okno.

– Nie przesadzaj – prychnął Herald, patrząc jak brat ściska w dłoni przedmiot jakby bał się, że zaraz go straci. – Jeszcze nikt nie podejrzewa, że zniknął z Gritmore, jeśli wierzyć twojej wspólniczce.

Simon schował naszyjnik do kieszeni spodni.

– W każdym razie i tak musimy się śpieszyć – odparł. – Byle tylko Roseann przyjechała prędko.

– Myślisz, że tak zrobi? – powątpiewał Herald, głaszcząc sobie brodę. Podszedł do stolika i nalał sobie do kubka kawy z czajnika.

– Musi – odpowiedział twardo Simon, jednak z minimalną nutą obawy. Nie był pewny czy czarownica zjawi się na jego wezwanie, jednak przez telefon zawiadomiła go, że sprawdzi, czy jej nie okłamuje. Musiała więc przyjechać.

Chwilę później pod dom zajechał samochód, a w następnej drzwi otworzyły się jednym skinieniem ręki czarownicy. Roseann z gracją i pewnością siebie weszła do salonu. Miała na sobie obcisłe legginsy, czerwony top i skurzaną kurtkę, a na stopach tradycyjnie ogromne obcasy. Jej mina, mimo realnego zaciekawienia, jednoznacznie wskazywała, że jeśli Simon nie posiada naszyjnika, ogarnie ją żądza mordu.

– Lepiej żebyś miał ten przeklęty zegarek – parsknęła.

Simon niezauważalnie przełknął ślinę i sięgnął do kieszeni. Wyjął z niej obiecany przedmiot i wręczył go czarownicy.

Przyglądnęła mu się bacznie, obracając go kilkakrotnie, jednak zajęło jej to mniej czasu niż przed chwilą Heraldowi, a wcześniej Simonowi.

– Zawiera zaklęcie – przyznała obojętnie i podniosła znad niego głowę. – Oby nie była to kolejna sztuczka.

Jej głos, ostry, przenikliwy i dźwięczny wprawił ponownie nauczyciela w chwilę obawy.

– Zaręczam, że nie.

– Na nic mi twoje zaręczanie, jeśli to zaklęcie nas zabije – bąknęła, jednak schowała zegarek do kieszeni kurtki, co nie bardzo spodobało się Simonowi. – Dobra, nie mamy czasu, spróbujemy.

Herald bez słowa poszedł po kronikę Fridericka, a Simon zatarł ręce z zadowolenia. Złapał z fotela kurtkę, kiedy Roseann zagrodziła mu drogę.

– Teraz daj mi dowód, że twoja zapłata jest realna – wycedziła przez zęby.

Niechętnie podszedł do komody. Wiedział, że Roseann tego zażąda i choć trudno mu było zdradzać jej sekret, który utrzymywał nawet przed swoim bratem, musiał to uczynić. Jakby a to nie patrząc, w dalszym ciągu będzie potrzebował czarownicy, a która jest bardziej lojalna od tej, która posiada taki sam zysk co on?

Wyjął z ostatniej szuflady brązową kopertę. Wyglądała zupełnie niewinnie, jakby zawierała jakiś plik dokumentów lub wypracowania do sprawdzenia. Podał go kobiecie, która natychmiast sprawdziła jej zawartość. Widząc przed sobą bardzo starą mapę, uśmiechnęła się satysfakcjonująco.

Schowała karty do koperty w tym samym momencie, w którym wrócił Herald z kroniką.

– Zbieramy się – zarządził.

_________________________________________

Hej!

Wybaczcie, że jestem tak późno! Miałam remont w domu, a to oznaczało, że odcięto mi Internet! Ale już jestem i dodaję szybko rozdział. Nie wnosi nic wielkiego, ale musiałam zawrzeć te sceny przed tym co nas czeka w następnych dwóch rozdziałach. Piszcie, co o tym sądzicie!

Pozdrawiam! :*